önceleri hep kendimde aradım problemi. Öyle yaptım olmadı,böyle dened,m olmadı.
çağırdım,gittim, dinledim,anlattım,destek oldum, hediye aldım (bu beni de mutlu eden bişey)
ama yok,her seferinde arkamı döndüğümde bir kazık yedim.
eşim de onlara karşı ne denli iyi olduğumu görüyor. O da anlam veremiyordu.
bu sefer benden şüphe etmeye başladı. Acaba rol mü yapıyorum. Yalnızca o varken mi iyi davranıyorum.
Defalarca beni denedi. Takip etti. Ben farkındaydım ama anlamazdan geldim.
neden diye diye yedim kendimi. İnsan anca kendi ailesi için bu kadar uğraşır inanın.
hoş zaten kendi ailem görüyordum.
artık sorunun özünü biliyorum. Bu cümlelerim tepki de alabilir belki ama yanlış anlamayın ne olur.
ben üni. mezunu , çalışan,yabancı dili olan, iyi de bir maaşı olan bir anneyim.
Oğluma annem baktığı için doğum yapmam işimi etkilemedi.
Eşimle desteksiz, evimizi ,arabamızı,dükkanımızı 6 yılda aldık.
ikimiz yaptık. desteğe ihtiyaç duymadık.
Her yeni bir şey aldığımızda suratlar asıldı. Hayırlı olsun denmedi.
Eşimin anne babasını diğer abilerini tenziy ediyorum.
bence sorun bunlar. Başka bir açıklaması yok.
Eğer bu kişiler yapılan iyiliği bilselerdi, ben ailede en sevilen kişi olurdum emin olun.