Nedir bu kız-erkek evlat ayrımı?!

napsamki .!.:

Yorumlarınız ve fikirleriniz için teşekkürler arkadaşlar. Türk toplumunun çoğunluğunda olan bu kafa yapısı nasıl değişecek acaba! Erkek çocukların kayrılmasına, kızların ezilmesine sebep olanlarda yine bir zamanlar bu kayırmadan mağdur olan anneler üstelik! Nasıl bir bakış açısı varsa; Ben oğluma bakıyorum oğlum da bana bakacak diye düşünüyorlar belki. Ama öyle bir düşünceleri olsa bile çevreden çok görüyorlar oğlun gelininle birlikte el olurken, yine ne olursa olsun kız çocuklarının anne-babasının zor günde yanında olduğunu. Ama işte yine farklı davranışları (onlar kabul etmese de, onlara göre farklı olmasa da)

Dediğiniz gibi şimdi yaptıklarının vebalini daha sonra kendileri çekecek. Ki çekiyor bile annem şimdiden. Daha çıkardığı çorabını, burnunu sildiği mendili kaldırmaz kardeşim. Ama annem toplar. Hatta küçük kız kardeşime aralarında 10 yaş olmasına rağmen odasını toplamasını söyler ama erkek kardeşime söylemez. Neden? 10 kere söylesem de yapmıyor çünkü der. Eee sen 19-20 yaşına kadar arkasını topla, hiç bir iş isteme. Şimdi yapar mı? Evle ilgili hiçbir sorumluluk almaz. Hatta öyle ki, eşim ve erkek kardeşim bir arada olduğu durumda kaldırılacak, taşınacak vs birşey olsun kardeşimden önce eşime söylerler. Ha bu kötü birşey değil, kendilerine yakın görüyorlar demekki eşimi, ama kardeşiminde cam fanusta büyümesi mi gerekiyor? Annemlerle kardeşim hiiiç bir yere gitmez. Koysun parasını cebine, alsın arabanın anahtarını arkadaşlarıyla gezsin. Kimse de ona sen de gel, neden gelmiyorsun demez! Beni gitmek istemediğim akraba ziyaretlerine kavga dövüş zorla götürürlerdi, kardeşime "gelmek sitersen sen de gel"den fazlasını demezler. Anneme babama bu evlat ayrımı konusunu çooook anlattım yeri gelince. Anneme "ileride şimdi kızdığın anneannemden beter olucaksın, o zaman ben demiştim dicem" de dedim. Ama farkeden birşey yok. Çocukluk videomuzu hep birlikte izlerken bak o zamandan belliymiş o kadar sesleniyorum, ilgi bekliyorum hiç oralı olmuyorsunuz, sonra da kardeşine vuruyor diye kızıyordunuz dediğimde "evet ya, ne kadar hata yapmışız" diyorlar. Ama neden? Çünkü o geçmiş zaman, geçti gitti nasılsa artık hatalarını kabul edebilirler ama şimdiki zamana uyarlamak, şimdi de benzeri davrandıklarını kabul etmek hiiiiç yok! Dediğim gibi en basitinden sigara, kız-erkek arkadaş, hele ki prezervatif konularında ben olsam ne tepki verirlerdi hayal bile edemezken şimdi böyle yapmalarının hiç bir açıklaması yok! Yada maddi açıdan bana ev alma konusunda yapabileceklerini yapmazken, bir sürü evi-dükkanı olan babam(sayısını bilmiyorum artık) birini de satalım da sana istediğin yerden ev alalım demek yerine kredi çekin ödeyemezseniz yardımcı oluruz derken, kardeşime daha istemeden alacaklar eminim. Zoruma gidiyor bu. Ama yapacak birşey de yok...

Genişletmek için tıkla...

ema1 .!.:

Neyse sen kendi doğuracağın çocuktan sorumlu olacaksın kim ne ekerse onu biçecektir , fazlada kafaya takma bundan sonra sonuçta evlenmişsin eşinde iyi sorumluluk sahibi bu konuda şanslısın buradada sorumsuz,şımarık ve ileriye dönük problemli çocuk nasıl yetiştirilir bunda ışık tutmuş oldun

Genişletmek için tıkla...

napsamki .!.:

Merhaba arkadaşlar. Bundan tam 1,5 yıl önce http://www.kadinlarkulubu.com/showthread.php?t=564250 konusunu açmışım. Belki o zamanlardan okuyanlar çıkar, hatırlarlar. Şimdi son aylarda yeniden gözüme gözüme sokulan hareketler ve burada bir arkadaşın konusunda da benzer sıkıntıları gördükçe daha da üzülüp sinirlenip konu açmak istedim. Eski konumu okumayanlar için kısaca özet geçeyim. Biz 2kız 1erkek, 3kardeşiz. Ben en büyükleriyim ve benden 7 yaş küçük bir erkek ve 15 yaş küçük kız kardeşim var. Şu an yaklaşık 3 yıllık evli ama ayrı evlerde de olsak hala kız-erkek evlat ayrımını net olarak görüp hala üzülen biriyim.

Aile portremizi özetleyecek bir profil çizersem: Bir çocukluk videomuz var, ben 9 erkek kardeşim 2 yaşında. Ailem kamerayı açık bırakıp evin içinde normal hayatımıza devam etmişiz. O sırada annemde babamda hep kardeşimle ilgileniyor. Ona birşeyler yedirip içirmek yada şakalaşmak derdindeler. Ben defalarca "anne, anne, anneee bak" diyorum ilgilenen yok. Babam aynı şekilde. Kardeşime bişeyler demeye devam. En sonunda salak salak hareketler yapıyorum, atlıyorum zıplıyorum sırf dikkat çekmek için. O 5-10dakikalık video yetti bana herşeyi hatırlamam için. Haaala devam eden birşey zaten ayrım ama bu video bana çocukluğumdaki hırçınlıklarımın sebebini hatırlattı. Ben 10yaşımdan itibaren kendi saatimi kendim kurarak kalkıp kahvaltı bile etmeden okula giderken erkek kardeşim liseye giderken bile annem kalkıp kahvaltısını önüne koyup öyle okula gönderirdi erkek kardeşimi. Ki şimdi de 10 yaşındaki kız kardeşimle de hiçte öyle iyi ilgilenmiyor annem! Hiç çocuk olmadım, her kavgada suçsuz da olsam ben ablaydım, ben büyüktüm. Yada aslında o öyle yapmak istememişti, ben onu kıskanıyordum! Sırf bu yüzden kardeşimden nefret ettim belli bir yaşa gelene kadar. Belli bir yaşa geldiğimde de aslında kızdığımın o olmadığını anladım ama artık çok geçti. Paylaşılmamış, hiç yaşanmamış bir abla-kardeşlik vardı. Ki büyüdük yine hiçbirşey değişmedi. Evlenmeden öncesinde normal 2 kardeş olarak tartışmamızda bile annem karışır, kardeşime arka çıkar, normal ağız dalaşı olan kavganın büyümesine sebep olur sonrada babama abartarak, üstüne katarak anlatırdı. Şikayet ederdi kavga çıkardım biricik oğlunu sinirlendirdim oda üstüme yürüdü diye. Düşünün üstüme yürünse, tokat fln yesem bile ben kışkırtmış oluyordum!

Bu ayrım sadece manevi değil maddi konularda da hep vardı ve devam etti. Ben kendi alışverişimi kendi harçlıklarımla yaparken kardeşimin alacağı-giyeceği çoğu şeyi annem alırdı ki hala öyle. Çocuğun harçlığı yetmiyormuş yazık! Benim aldığım harçlıkla ilgili tek yorum yapmayan annem, şu sıralar ayda asgari ücret kadar harçlık alan(evden gidip geliyor üniversiteye) kardeşim için babamı sıkıştırıp duruyor daha çok versene diye. Ben evlendim, evlenirken bana çeyiz kısmında bile babam hesaplar yaparken(ki durumu çok iyidir) daha 20yaşındaki kardeşim evlenirse düğünü şu sarayda mı yapsak şu otelde mi diye şakalaşıyorlar. Ben kirada oturup kredi çekerek ev almaya uğraşırken oralı olmayan babam eminim kardeşim evlenmek değil, evlenmenin lafını ettiği anda en güzel yerden istediği ev alınacak. Ben evlat değilmiyim? Kız erkek ayrımı yapıyorsunuz desem de asla kabul etmez babam! Ev konusunda madem ayrım yapmıyorsan almamıza yardımcı ol desem hep bir bahane buluyor, siz beğenin önce, siz almaya kalkın ödeyemezseniz yardım ederim, bu ara sıkışığım 2yıllık borcum var o zaman bekleyin vs vs! Maddi kısımlarda takmıyorum o kadar, onlardan beklentim yok, yaparım Allah'ın izniyle diyordum ve aslında tam da unutmuştum bu evlat ayrımını ki en son haftasonu görüşmemizde yeniden yüzüme yüzüme vuruldu!

Haftasonu gittiğimde annem otoparktan geçerken "hiç sormuyorsun babanın arabası nerde?" dedi. Niye sorayımki işe onla gitmiştir dedim. Yooo kardeşinde 2 gündür. Arkadaşlarıyla geziyorlar şuralara gitmişler diye omuzları kabararak anlatıyor. Ki babamın arabası da son model, iyi bir marka ve ortalama bir ev alabilecek fiyatta. Kendisi bile kıyamaz kullanmaya, işe giderken götürmez her zaman, apartmanın otoparkındadır bu yüzden çoğunlukla. Çizilir çarpılır diye kıyıpta kendi kullanmayan adam arabayı oğluna vermiş. Ha babam normalde verir mi? Hayır. Tabii ki annemin baskısıyla ve teşvikiyle... Ki ben bile çok duydum, şehir dışına gideceklerken annemin babama, "sen götürme ver arabayı oğlum götürür" dediğini. Nasıl bir anlayışsa onun o arabayı alıp arkadaşlarına hava atmasıyla gurur duyan bir anne!!!! Sonra bizim ailemiz mutaassıptır. Annem de babam da imam hatip mezunu ve dini bilgileri GÜYA yaşayışları gayet iyi. Yine aynı haftasonu kardeşimin çantasında prezervatif kutusu gördüm. Kafamdan aşağı kaynar sular döküldü. Direk günahını düşündüm, üzüldüm. Sonra anneme söyledim, "benden duyduğunu söyleme, odanı düzeltirken buldum de. Çantasında bunu buldum" dedim. Annem gaaayet sakin, "ha evet birkaç ay önce baban bulmuş onu arabada bırakmış. Arkadaşlarıyla bir yeremi gidiyorlar napıyorlarsa" dedi. ŞOK OLDUM! İnsan bir üzülür, şaşırır, ahirette ben sorumluyum diye telaşlanır! O gördüğüme üzüldüğümden daha çok bu tepkiye üzüldüm. Sonra hemen sordum "hiçbirşey demediniz mi? Uyarmadınız mı? Günahını anlatmadınız mı?" Annem: "Bana ayıp olur o konuları konuşmak diye baban konuştu." dedi. "Ee ne konuştu?" Bilmiyorum diyor geçiştiriyor. Neden geçiştiriyor çünkü babam da kızmamıştır, uyarmamıştır, sadece sakin sakin konuşmuştur kesin! "Pesss, peki aynı şeyi benim çantamda bulsaydınız?" dedim. Annem hemen açtı kocaman gözlerini "sen ne diyorsun be, manyakmısın?" dedi. Niye böyle oluyor şimdi? Günahsa aynı günah değil mi? Ahirette hesabı aynı değil mi? Anne babaya neden anlatmadın diye sorulduğunda "kızına neden anlatmadın" mı denecek "evladına neden anlatmadın" mı? Bunları söylediğimde hiiiiç oralı olmuyor annem. Ki benzeri ve benim için yıkıcılığı çok daha hafif olan birşeyi daha önce sigara konusunda yaşamıştık. Ben üniversiteye giderken sigara paketini çantamda gören babam kavgalar çıkarmıştı. Ki sadece 1kez paket buldu çantamda, 1-2 kez de kokusunu duydu. Çok içmiyordum zaten ayda yılda bir. Ama şimdi kardeşim günde bir paket sigara içerken değil kızmak, bağırmak, çağırmak "Ahh be oğlum bir bırakamadın şunu" diyorlar, deliriyorum!!! Evlendim barklandım hala geldiklerinde, gittiğimde bu ayrımlarını ve her seferinde farklı bir olayla nasıl farklı davrandıklarını görüyorum ve içimdeki yara bir türlü kabuk bağlamıyor. Bana böyle dememişlerdi, bana böyle yapmamışlardı, hala yapmıyorlar. Ben ev almak için uğraşırken onlar kardeşime araba almaktan bahsedebiliyorlar. Evimiz barkımız ayrıyken bana hala müdahale edip kızabilirken, aynı evin içindeki kardeşime ağızlarını açıp birşey diyemiyorlar. Tüm bunları görmek ve düşünmek beni çok yıpratıyor Ki annem de kendisi anneannemin dayımı diğer 3 kızından ayırmasını, şimdi bile onun üzerine titrerken kızlarını umursamamasını anlatır hep. Hem maddi hem manevi kızlarına çok haksızlıklar yapmış anneanneme kırılıp kendisi benzer şeyler yapar mı insan? Ama bu işin tek iyi bir tarafı var ki bu gördüklerimle eşime daha da bağlanıyorum, bundan sonra benim ailem o, anne baba da olsa böyle yapıyor, eşimde bir gün üzebilir kırabilir ama şimdi hayatımdaki beni en çok düşünen insan o diyorum. Başka yapabileceğim birşey varmı ki zaten?

Genişletmek için tıkla...

nio .!.:

seni çok iyi anlıyorum aynı şeyleri bende yaşadım..abimi erkek olduğu için kızkardeşimi benden küçük olduğu için hep savundular ve beni ezdiler.çok yaralandım..
en son bana çok haksızlık yaptınız dediğimde babam ortanca kardeş olacağına dağda domuz ol demişler deyip güldü geçti..
bense şu an hiç birini kendime yaklaştırmıyorum ve tersliyorum...ele ayağa düşerlersede artık kıymet verdiklerinin yanına giderler bir zahmet..
resmen açık açık da söylerim yüzlerine

Genişletmek için tıkla...

napsamki .!.:

ee böyle yaparak onlara haklı olduklarını düşündürmezmisiniz? Şahsen ben böyle desem, ee işte senin böyle olduğunu biliyoruz-sen hep böyleydin sonra neden böyle davranıyorsunuz diyip bizi suçluyorsun derler. Yani aslında öyle davrandıkları için uzak durmamı, soğukluğumu, umursamazlığımı kendilerine çevirip sen zaten hep böyleydin, bilmeden farklı davranmışsak da bu yüzdendir diyeceklerine eminim. O yüzden çözümü yok sanki bu işin...

Genişletmek için tıkla...

nio .!.:

derlerse desinler..
öyle de haksızsın böylede..

Genişletmek için tıkla...

tagan .!.:

çook haklısn denecek bir şey yok onlar ayırım yaptıklarının bile farkında değildir oysa senin bunları bu şekilde düşündüğüne inanamzlar duysalar.......

Genişletmek için tıkla...

napsamki .!.:

tagan, evet kesinlikle ayrım yaptıklarının bile farkında değiller. Ben ima ederek söylemeye çalıştığımda da benim fesat olduğumu söylüyorlar. Bir de üstüne fesatlığımdan dolayı öyle gördüğüm için laf yiyorum yani! Halbuki fesat olsam kardeşime yapılmasın isterim, ben yapılmasın edilmesin değil bana neden böyle değildi diyorum oysa!

_BADE_ dediğin gibi malesef bir toplum sorunu bu. Toplumun bu bakış açısını değiştirmeli. Oğlunu yediği çekirdek kabuğunu bile kaldırmayacak şekilde yetiştiren anneler hep bunun suçlusu! Halbuki o anneler de eminim evlendiklerinde eşlerinden şikayet etmişlerdir, annesi hiçbirşey yaptırmamış herşeyi benden bekliyor diye. Erkek çalışır eve para getirir, kadın da evin tüm işini yapmak çorabı dahil erkeğin herşeyini hazır etmekle görevlidir. Bu nasıl bir bakış açısı acaba? En modern geçinen bir erkek bile eminim ayağına su getirilmesini ister yada yemek, ev işi benden çok kadını ilgilendirir diye düşünür. İşte hep anneler böyle alıştırırsa... Erkek kardeşim bu yüzden çocukken çok pısırıktı. Annem bakkala oraya buraya hep beni gönderirdi. Gitmeyeceğim kardeşim gitsin dediğim bir zaman üstelik kardeşim hiçte küçük değil 9-10 yaşlarındayken fln bakkala gidip ne istediğini utanıp söyleyemeyerek eve geri gelmişti hala unutmuyorum. Ben çok dalga geçmiştim ama annem yine bana kızıp beni göndermişti bu kez. Oysa ben aynı konumda olan bir anne olsam, oğlumun bunu yenmesi gerektiğini düşünüp onunla konuşur tekrar onu gönderirdim. İşte basit bir örnek daha.

Annem kardeşimin yapamadığı bir şeyi ya kendi yapar ya bana yaptırırdı. Şimdide 20 yaşına gelmiş biri evin diğer bireyleriyle kahvaltıya kalkmayıp taa öğlene kadar uyuduğunda, o kalkar kalkmaz annem gider kahvaltısını koyar. O da yer aynen çatalını bile kaldırmadan bırakıp gider. Ben bunları gördükçe sinir oluyorum, hele ben de oradaysam ve annem bana "hadi kardeşine kahvaltı koy" diyorsa iyice çıldırıyorum! "Kocaman adam,açıp dolabı alamıyormu" desem, "tamam tamam senden birşey istenmez ben yaparım" diyorlar! Bakakalıyorum resmen! Evet ya doğru demek yerine mesele benim yapıp yapmadığıma nasıl geliyorsa... Ya sabııııır:)

Genişletmek için tıkla...