e gozden uzak olan bir yerde unutuluyor. dostluklar "kafam attti acil bulisalim"larla, cikip hava almalarla, tiyatroya konsere gitmekle, beraber icip sacmalamakla, ev oturmalarinda hahara hihiri yapmakla gelisir. bunlar olmayinca bir seyler kopuverir.
uzak mesafe iliskisi gibi. vardir ama o kadar da yoktur.
cok normal bir durum bence. gectigimiz yillarda ben de pekcok arkadasimi avrupaya amerikaya ugurladim. malesef artik o eski yakınlığımiz kalmadi. tabii ki yazisiyoruz, gelirlerse mutlaka plan yapıyoruz ama o "hadi" deyince gelen arkadaslik kalmiyor. herkes kendi hayat koşuşturmasinda yasiyor. Artik bulussak bile yürüdüğümüz yollar farkli, hayatlar gündem farkli. o frekans bozuluyor.
malesef göç etmek boyle bir sey. sevgilim de ulke degistirdi buraya geldi. en yakin arkadasiyla sekiz on yildir falan beraber yasiyordu. tatillere bile onla giderdi. Ilk zamanlar haftada bir arasirlardi simdi iki aydir sadece mesajlasiyorlar. o çocuğun sevgilisiyle de son iki yildir ayni evdeydi, onu da cok severdi sohbetleri muhabbetleri coktu. ama geldi geleli cok nadir konusuyorlar. konussalar bile artik farkli dunyalarin insanları..gundemleri bambaska. yine haftada iki sabah 6da bulusup yuzmeye gittigi arkadasi vardi. inanilmaz yakin arkadasi hatta sevgilimin vize vs sorunlari icin saatlerce arac sürdü angaryamizi yapti. onunla da bir konusunca iki saat konusuyor. ama iste ayda bir falan.
ki daha yoklugu yeni. hala hatiralar canlidir. siz sanirim cok uzun yillardir koredesiniz. arkadaşlığınizin eskisi gibi olmamasi - telefonla uc cumlelik tebrik ve nasilsin iyiyim sohbetlerine dönmesi dünyanın en normal seyi. insanin beraber dogup büyüdüğü ablası abisi bile araya sehirler girince eskisi gibi kalmiyor.
gönül koymayın bence kimseye
, kendini nasıl açıkladı sonra size?
