- 3 Haziran 2020
- 18
- 9
- 54
- Konu Sahibi Mavigozlupremses
- #1
Herkese merhabalar,
Ne yapacağıma bir türlu karar veremiyorum. Hayatı sirtlanmisim her şey sırtıma yüklenmiş gibi hissediyorum. Daha önce konular açmıştım evliyim kayinvalidemle sorunlar yaşadım ancak eşim hep yanımdaydı. Toksik bir annem var. Doğum yaptım tüp bebek tedavisi gördüm yalnız başıma. Bebek sahibi olmayı çok istedim. Plasenta previa totalis tanısıyla riskli bir doğum yaptım. Bebeğim prematüre doğdu ve 10 gün kovezde kaldi. Entube olma durumu da vardı neyseki olmadı. Şu an yanımda ve gayet iyi çok şükür. Sorun şu ki bebegim olduğundan beri eşimden ilgi görmüyorum. Önceden annesiyle ilgili konularda bana destek olurdu şimdi bu konulardan bahsetmek istemiyor bile. Bebeğim olduğu için ise ara verdim ama evde prematüre bir bebege tek başıma bakıyorum. Temizlik yemek her şeyi de yapıyorum ama hiçbir şekilde takdir göremiyorum. Takdir beklemek de yanlış belki ama insan bazen bir destek arıyor işte. Bebeğimi çok seviyorum yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim. Hayatımda ilk defa belki doğru bir yere emek çaba harcadigimi hissediyorum. Neyse eşim de çalıştığı için bize vakit ayirmiyor cidden ayirmiyor. Geçen 30 ağustosta bebegimle ve benimle vakit gecirecekti. Özellikle ailecek vakit geçirmek ve biraz hava almak istedim. Plan yaptık ama o akşam ani bir kararla annemlere sabah kahvaltıya gidelim dedi. Onu kirmamak için kabul ettim kahvaltı yapar hemen çıkarız birlikte vakit geçiririz diye düşünüyorum tabi. Ama öyle olmadı tüm gün onun ailesiyle vakit geçirdik. Ve şunu fark ettim benim itinayla dudagim kasinsa uçuk mu oluyorum aman yavrum etkilenmesin diye maskeyle yaklastigim bebeğime, sırf ailesinin gönlü olsun diye özensiz davranıyor. Ailesini sevmiyorum ve annesinin her yaptığını da bir gün yüzüne sinir krizi geçirerek söyledim. Bilmiyorum suç bende buna eminim ben kendimden feda ettikçe insanlar beni aptak yerine koyuyor. Ama aptal değilim artık. Ve aldığım terapiler sayesinde de kendimi sevmeyi öğrendim öğreniyorum. Bu özensiz davranışlar beni çok yıpratmaya başladı. Boşanma fikri oluşmaya başladı aklımda. Boyle bir sürece girersem yanımda kimsenin olmayacağının da farkındayım. Ama zaten bu yaşıma hep yapayalnız tirmalayarak geldim. Sizce abartıyor muyum? Ozensizlik, onemsenmeme, geri plana atılma, bazen bebeğimin yüzüne bile bakilmamasi aşırı zoruma gidiyor. Alınganlık mi yapıyorum?
Ne yapacağıma bir türlu karar veremiyorum. Hayatı sirtlanmisim her şey sırtıma yüklenmiş gibi hissediyorum. Daha önce konular açmıştım evliyim kayinvalidemle sorunlar yaşadım ancak eşim hep yanımdaydı. Toksik bir annem var. Doğum yaptım tüp bebek tedavisi gördüm yalnız başıma. Bebek sahibi olmayı çok istedim. Plasenta previa totalis tanısıyla riskli bir doğum yaptım. Bebeğim prematüre doğdu ve 10 gün kovezde kaldi. Entube olma durumu da vardı neyseki olmadı. Şu an yanımda ve gayet iyi çok şükür. Sorun şu ki bebegim olduğundan beri eşimden ilgi görmüyorum. Önceden annesiyle ilgili konularda bana destek olurdu şimdi bu konulardan bahsetmek istemiyor bile. Bebeğim olduğu için ise ara verdim ama evde prematüre bir bebege tek başıma bakıyorum. Temizlik yemek her şeyi de yapıyorum ama hiçbir şekilde takdir göremiyorum. Takdir beklemek de yanlış belki ama insan bazen bir destek arıyor işte. Bebeğimi çok seviyorum yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim. Hayatımda ilk defa belki doğru bir yere emek çaba harcadigimi hissediyorum. Neyse eşim de çalıştığı için bize vakit ayirmiyor cidden ayirmiyor. Geçen 30 ağustosta bebegimle ve benimle vakit gecirecekti. Özellikle ailecek vakit geçirmek ve biraz hava almak istedim. Plan yaptık ama o akşam ani bir kararla annemlere sabah kahvaltıya gidelim dedi. Onu kirmamak için kabul ettim kahvaltı yapar hemen çıkarız birlikte vakit geçiririz diye düşünüyorum tabi. Ama öyle olmadı tüm gün onun ailesiyle vakit geçirdik. Ve şunu fark ettim benim itinayla dudagim kasinsa uçuk mu oluyorum aman yavrum etkilenmesin diye maskeyle yaklastigim bebeğime, sırf ailesinin gönlü olsun diye özensiz davranıyor. Ailesini sevmiyorum ve annesinin her yaptığını da bir gün yüzüne sinir krizi geçirerek söyledim. Bilmiyorum suç bende buna eminim ben kendimden feda ettikçe insanlar beni aptak yerine koyuyor. Ama aptal değilim artık. Ve aldığım terapiler sayesinde de kendimi sevmeyi öğrendim öğreniyorum. Bu özensiz davranışlar beni çok yıpratmaya başladı. Boşanma fikri oluşmaya başladı aklımda. Boyle bir sürece girersem yanımda kimsenin olmayacağının da farkındayım. Ama zaten bu yaşıma hep yapayalnız tirmalayarak geldim. Sizce abartıyor muyum? Ozensizlik, onemsenmeme, geri plana atılma, bazen bebeğimin yüzüne bile bakilmamasi aşırı zoruma gidiyor. Alınganlık mi yapıyorum?
