Ne bu, depresyon?

Annenizin durumundan hoşnut olmadığınıza göre neden annenize benzeme çabası ? Böyle negatif enerji yayarsanız etrafınızda kimse kalmaZ.

Karantina dönemi böyle hissetmenize neden olmuş olabilir mi?

Online terapiye ön yargılı bakmayın bence, ben alıyorum. Eger maddi gücünüz varsa en iyi yatırım bu.

Sizi çok iyi anlıyorum, bazen böyle dönemler olabilir. Özellikle içinde bulunduğumuz dönemin şartlarından dolayı şu an bir çok insanın bu şekilde olduğunu düşünüyorum. Bana 3 yıl önce anksiyete tanısı konmuştu, çok kısa sürede toparlamıştım ilaçlarımı bırakalı 1 sene oldu, ama bu şartlar beni çok zorladı e anksiyetem geri geldi mesela şu an ben de ortalığın biraz rahatlamasını psikolojik destek almayı bekliyorum. Yalniz olmadığınızı bilin diye yazdım. Beni bazı tv programlarını izlemek biraz oylayabiliyor, umarım sizde de ise yarar. :)

Evet çocukluk dönemi önemli. Önemli ama artık geçmişi bir şekilde geçmişte bırakmamız ruh sağlığımız için de önemli. Biranda her şeyi denemeyin isterseniz. Kendinize biraz zaman tanıyın. Bazen insan hayatında böyle çöküş dönemi yaşar. Ama hareketsiz de kalmayın. Bildiğim kadarıyla hareketsiz kalmak da depresyonu tetikleyen şeylerden biri. Namaza devam etmeye çalışın elinizden geldiğince.
Bir anda huzuru bulamazsınız belki ama zaman içinde olur. Resim yapmaya, spora devam edin. Sürekli sorgularsanız kendinizi acaba huzurlu muyum, niye böyleyim, geçmeyecek mi, ben ne yapacağım soruları içinde boğulduğunuzu hissedersiniz. İçinizden hiçbir şey yapmak gelmese bile siz yapın. Durmayın. Gününüzü yoğun hale getirin, ruhunuzu dinlendirecek şeyleri yapın. Çünkü boş durdukça bir süre sonra yataktan bile çıkmak istemeyecek bir hale geliyor insan. Kolunu kaldıracak gücü bulamıyor. Güzellik için ise şuan bakış açınız olumsuz olduğu için öyle görüyorsunuz diyebilirim. Yıllardır siz aynı kişisiniz. Aynaya bakın ve o aynada gördüğünüz kız var ya; o şu aralar biraz zor günler geçiriyor. Size ihtiyacı var o aynada gördüğünüz kızın. Ona iyi davranmanıza ihtiyacı var. Aynadaki kişiye acır gibi, çirkinmiş gibi ya da hayatı boyunca mutsuz bir insan olacakmış gibi değilde sadece şu aralar ruhu biraz yaralanmış ama güçlenip tekrardan harekete geçecek bir kız olarak görün onu.
Dua edin. Gün içinde sizi olumsuz yönde düşündüren müziklerden uzak durun. Sağlıklı beslenin, uyku düzeninize dikkat edin ve sporu rutin hale getirin. Biliyorum bunlar ilk etapta zor ve içinizden bunları yapmak gelmiyor, devam ettirmekte zorlanıyorsunuz ama ilk adımlar hep zor oluyor biliyor musunuz? Hatta yolun yarısına kadar da zorlanacaksınız ama ruhunuzu iyileştirmiş olacaksınız o yolun sonunda. Şuan haliniz yok gibi hissediyorsunuz ama siz bir adım atın önce..

Böyle anlarımda Nazan Bekiroğlu'nun şu sözlerini hatırlarım: "Ne olursa olsun hayat onurla tamamlanması gereken bir şeydir.." Öyle ya da böyle ,istesen de istemesen de bu hayat son bulacak.Hakkını vererek yaşa.

withleydi .!.:

Sizlerin fikirlerinizi onemsiyorum, yardimci olursanız bir yol gosterirseniz cok mutlu olurum. Birkac aydir kendimi berbat hissediyorum. Yataktan cikasim yok, aynaya baktigimda kendime cok yabanciyim sanki. Gormeye tahammul edemiyorum, inanilmaz cirkin goruyorum aynadaki beni. Yuzumdeki her sey bana batiyor. Gozlerime taktim mesela simdi, makyaj yapmadan olu gibiyim diye. Dini inancim var, dua ediyorum ama bu bile beni daraltiyor. Eskiden boyle hissetmezdim, huzur dolardi icim. Namaza baslayim dedim bir hevesle, baslamamla birakmam bir oldu. Devam ettiremedim, cok bunaldim. Resim cizmeye basladim, diziler belgeseller izledim, bir suru kitap okudum, bitkilerle ugrastim,evde spor yaptim.. yok yok yok.. zorla yaptim, hicbiri beni mutlu etmedi.. boyle olunca hepsini biraktim. Sonra buna kafami taktim, hicbir sey bana huzur vermiyor diye. Acaba cocukkken yasadigimiz seyler hala bizi etkileyebilir mi? ya da buna mi siginiyorum? cocukken de mutlu degildim. Annemin psikolojik sorunlari var, yillardir ilac kullaniyor. Evimizde hep "offf bunaliyorum yeter artik" gibi sozler yukselirdi. Asla abartmiyorum istisnasiz "her gun"..Her gun psikolojik olarak sorunlar hakimdi kisacasi. Babamla gecinemezlerdi, kavga tartisma ooo... Sanki annemin kopyasi oldum, bilemiyorum. İsim gucum var, sukredecek cok seye sahibim. Ama yook..olmuyor.. huzursuzum, takintiliyim, inanilmaz mutsuzum. Su siralar zaten bi uzmandan destek almamda mumkun degil.. boguluyorum.. bu hayata devam etmek istemiyorum, bi dongunun icindeymisim bitmeyecekmis gibi..



Siz de boyle donemlerden gectiniz mi? Gectiyseniz nasil atlattiniz? Depresyon boyle bir sey mi?

Lutfen yardim edin, o kadar ihtiyacim var ki.. belki sozleriniz beni kendime getirir..

cok cok tesekkur ediyorum..

Genişletmek için tıkla...

Evet depresyona benziyor ama uzmana gıtmelısınız biz burdan tedavı edemeyız.Ama yasadıklarınızın daha fazlasını yaşadım.Herkesin derdi kendine daha zordur.Belki çocuklugumuzdan belki genetık psıkolojık hastalıklar çok etkılıyor.Mesela benım genlerımden geliyor takıntılarım var.Hayat gercekten çok guzel uzmana ıhtıyacınız var.İlacta kullanınca çok guzel oluo.En azından kendını yıpratmıosun.Doktorunuz uygun gorurse başlarsınız.Allah saglıklı gunler versın.

Kan değerlerinize baktırın virüs olaylarından sonra. Bu iç bunalımları sadece depresyondan psikolojik sebeplerle vs olmayabiliyor.