Nolursun boşan kendine bunu yapma bu adamdan çocuğunun olmamasına sevindimHanımlar öncelikle herkese selamlar, kimsem olmadığı için bu postu yazıyorum. En azından anlaşılmak ve dinlenilmek için çünkü çevremde bunu yapacak kimsem yok.
28 yaşındayım ve 2,5 senelik evliyim. Annemi 23 yaşındayken kaybettim, babamın annemin kanserinin son evrelerinden itibaren görüştüğü bir özel “arkadaşı” vardı. Annem ölünce de, toplumun gelinlik çağda kızını evlendirmeden sen evlenemezsin ayıp kaçar benzeri düşünceleri yüzünden evde benim evlenmem için her türlü baskı ortamı oluştu. Yeri geldi yediğim bir lokma ekmek başıma kakıldı. Evde benim kaldığım odaya karanlık,apartman boşluğuna bakan bir odaydı sırf babamın bana sataşmalarını dinlememek için 3 sene güneş yüzü görmeden odamdan çıkmadan yaşadım. Sonra da çoook büyük akıllılık edip benim evlenmek isteyen ilk insanla koşa koşa evlendim, en azından azar işitmem yediğim ekmek yüzünden diye. Şimdi hanımlar, hayatımda gene her şey aynı. 2,5 senedir evde kal...’tan s... git’den başka kelime işitmiyorum. Her gün ne kadar tembel, ne kadar işe yaramaz olduğumu işitiyorum (bu arada çalışan bir bayanım ki maaşım onun kadar değil diye onunla bile dalga geçiliyor.) Bir TV dizisi izleyeyim bir müzik dinleyeyim hemen ne kadar basit ne kadar aptalca olduğundan bahsediyor. Çok fazla aile üyem yok ona rağmen, kimsenin yanına gitmek istemiyor (komşu, arkadaş vb) bütün gün yüksek sesle oyun oynuyor ki bu esnada ben örneğin mutfakta İş yapıyorsam ve gürültü Yaptıysam gene küfrü ve azarı yiyorum. Kendime biraz huzurlu vakit ayırmak için fare gibi geceyi bekliyorum ki o uyusun ben bir bardak çayı huzurla içeyim. (Annem vefat ettikten sonra babamla da aynı süreci yaşadım.Evde babam uyusun diye dört gözle beklerdim. )
Çok uzun oldu hakkınızı helal edin hanımlar ama o kadar çok dolmuşum ki. Henüz çocuğumuz yok, istemiyorsa. Ben de olsun hiç istemiyorum, çocukları çok severim ama bu kadar saygısız, sevgisiz bir ortama bir çocuk getirmek ziyan olur. İnanın tüm bunları yaşadıktan sonra hiç bir erkek istemiyorum. Tek istediğim azarlanmadan sövülmeden bir hayat yaşamak. Aranızdan böyle bir hayat yaşayıp de cesarete gelip kendi ayakları üzerinde yeni bir hayat başlatan oldu mu? Maaşım oldukça az, kardeşim, teyzem, halam vs yok. Babamın da etrafa hava atmak dışında bana gerçekten sahip çıkacağını zannetmiyorum. Sizden cesaretlendirici deneyimlerinizi ve fikirlerinizi bekliyorum. Bu kadar uzun yazdığım için de tekrar özür dilerim. Sadece mutlu, huzurlu bir kadın olmak istiyorum.
ne zamana kadar böyle sürdürceksiniz, size yazık değil miSizinkine benzer bir hayat yaşıyorum.Eşiniz demek istemedim o adamın malı mülkü varsa boşanın.mallar eşyalar ortak bölünsün.Yoksa da bir süre bekleyin şu virüs bitsin en azından iş bulamama ya da çıkma tehlikeniz olmasın sonra boşanın.Hiç gerek yok gençsiniz.Ben iyi bilirim yemek yediğin için küfür duymayı ya da onlar görmeden buzdolabından yemek yemeği.Gece aç uyumayı...
Karadeniz’in paşası kendisi, aile yapısını da yazayım da belki bir genç kız okuyordur onlara fikir olur aynı hatalar yapmazlar.Çok üzüldüm durumunuza. Neden karşılık vermiyorsunuz? Olay fiziksel şiddete dönmez ise hakkınızı arayın resmen meydanı boş bulmuş koşuyor. Evimde bir çay içtim ya da canım kahve istedi ama yaparken ses çıktı diye laf işitirsem karşılığını veririm. Ama iş fiziksel şiddete varacaksa veremem tabi. Durumunuzu bilmiyorum ama bu kadar yüz vermeyin. Nerenin paşasıymış.
İnş en kısa zamanda kurtulursunuz o evden.
Aile ilişkilerine bir şey diyemem ama keşke evliliğini ilk zamanları o size hakaret edip psikolojik baskı yapmaya başladığı karşılık verseydiniz belki böyle olmazdı. Şimdi adam istediğini diyor çünkü karışıklık vermek yok o hakaret ettikçe yatağa gidip yatıyorsunuz. Artık olan olmuş kurtarın kendinizi bu heriftenKaradeniz’in paşası kendisi, aile yapısını da yazayım da belki bir genç kız okuyordur onlara fikir olur aynı hatalar yapmazlar.
İlini vermeyeyim eşimin ailesi orta Karadeniz’de kasaba gibi bir yerde yaşıyor ve hala hayvancılık vb yapıyorlar. Eşim ailenin tek okuyanı, öğretmen çıkmış. Ailesine karşı aşırı bir kibiri var, onları cahil görüyor küçümsüyor. Yeğenleri var çok tatlı hepsi onlara bile hiç destek çıkmaz. Ailesi çok iyi mütevazi insanlar ama onlar da oğlum okudu, kardeşim okudu öğretmen oldu diye hayran hayran ağzının içine bakmaktan başka bir şey yapmıyorlar. (Şehirlerde belki biz anlamıyoruz üniversite okumanın önemini ama köylerde çok başka anlam ifade ediyor insanlara). Tamam çok aileci de olmasın ama kızlar ne olur ailesine saygısız insanla birliktelik kurmayın. Ben ailesi ile olan ilişkilerini de düzeltirim diye çok optimist davrandım ama hayat böyle işlemiyor ne yazık ki
Çok gençsin, kimseye muhtaç-yapışık yaşamak zorunda değilsin. Tek yaşamak elbette maddi-manevi zor ama bir ev arkadaşı bul, gerekirse ek iş bul, ya da şu an ki işin ne bilmiyorum, işinde yükselmeye çalış. Ama bir kez geleceğin hayata kimsenin seni değersiz hissettirmesine izin vermeden yaşa.Hanımlar öncelikle herkese selamlar, kimsem olmadığı için bu postu yazıyorum. En azından anlaşılmak ve dinlenilmek için çünkü çevremde bunu yapacak kimsem yok.
28 yaşındayım ve 2,5 senelik evliyim. Annemi 23 yaşındayken kaybettim, babamın annemin kanserinin son evrelerinden itibaren görüştüğü bir özel “arkadaşı” vardı. Annem ölünce de, toplumun gelinlik çağda kızını evlendirmeden sen evlenemezsin ayıp kaçar benzeri düşünceleri yüzünden evde benim evlenmem için her türlü baskı ortamı oluştu. Yeri geldi yediğim bir lokma ekmek başıma kakıldı. Evde benim kaldığım odaya karanlık,apartman boşluğuna bakan bir odaydı sırf babamın bana sataşmalarını dinlememek için 3 sene güneş yüzü görmeden odamdan çıkmadan yaşadım. Sonra da çoook büyük akıllılık edip benim evlenmek isteyen ilk insanla koşa koşa evlendim, en azından azar işitmem yediğim ekmek yüzünden diye. Şimdi hanımlar, hayatımda gene her şey aynı. 2,5 senedir evde kal...’tan s... git’den başka kelime işitmiyorum. Her gün ne kadar tembel, ne kadar işe yaramaz olduğumu işitiyorum (bu arada çalışan bir bayanım ki maaşım onun kadar değil diye onunla bile dalga geçiliyor.) Bir TV dizisi izleyeyim bir müzik dinleyeyim hemen ne kadar basit ne kadar aptalca olduğundan bahsediyor. Çok fazla aile üyem yok ona rağmen, kimsenin yanına gitmek istemiyor (komşu, arkadaş vb) bütün gün yüksek sesle oyun oynuyor ki bu esnada ben örneğin mutfakta İş yapıyorsam ve gürültü Yaptıysam gene küfrü ve azarı yiyorum. Kendime biraz huzurlu vakit ayırmak için fare gibi geceyi bekliyorum ki o uyusun ben bir bardak çayı huzurla içeyim. (Annem vefat ettikten sonra babamla da aynı süreci yaşadım.Evde babam uyusun diye dört gözle beklerdim. )
Çok uzun oldu hakkınızı helal edin hanımlar ama o kadar çok dolmuşum ki. Henüz çocuğumuz yok, istemiyorsa. Ben de olsun hiç istemiyorum, çocukları çok severim ama bu kadar saygısız, sevgisiz bir ortama bir çocuk getirmek ziyan olur. İnanın tüm bunları yaşadıktan sonra hiç bir erkek istemiyorum. Tek istediğim azarlanmadan sövülmeden bir hayat yaşamak. Aranızdan böyle bir hayat yaşayıp de cesarete gelip kendi ayakları üzerinde yeni bir hayat başlatan oldu mu? Maaşım oldukça az, kardeşim, teyzem, halam vs yok. Babamın da etrafa hava atmak dışında bana gerçekten sahip çıkacağını zannetmiyorum. Sizden cesaretlendirici deneyimlerinizi ve fikirlerinizi bekliyorum. Bu kadar uzun yazdığım için de tekrar özür dilerim. Sadece mutlu, huzurlu bir kadın olmak istiyorum.
Bilemiyorum belki ben beceriksizim ama inanın ulaşamıyorum. Böyle sinirlenip kendini kaybeden bir adam değil, üstten üstte küfrediyor hakaret ediyor. Örneğin ben sinirlensem sesimi yükseltsem “kapa çeneni” , “şirret” “kendini düzelt” cevabını alıyorum, ağlasam beyefendinin morali bozuluyormuş, enerjisi çekiliyormuş her yere “dram” getiriyormuşum. Evliliğimizin ilk yollarında bazen dayanamayıp eşyalara zarar veriyordum sinirimle ama onda da eşyama zararım oluyor, gene kimse takmıyor. O yüzden bu sitede siz güzel değerli hanımlara yazıyorum çünkü kendimi sesimi hiç kimseye duyuramıyor gibi hissediyorum. (Ağlasam da bağırsam da çıldırsam da). Yatağa girip kulak tıkama olayım da böyle çıktı zaten, Madem kendimi duyuramıyorum, onun söylediklerini duymayayım da kendimi koruyayım üzülmekten, sinirlenmekten diye. Ama inanın dünden beri sizlerle dertleşmek o kadar iyi geldi ki Allah hepinizden ayrı ayrı razı olsun. Ayağınıza taş gözünüze yaş değmesin inşallah.Aile ilişkilerine bir şey diyemem ama keşke evliliğini ilk zamanları o size hakaret edip psikolojik baskı yapmaya başladığı karşılık verseydiniz belki böyle olmazdı. Şimdi adam istediğini diyor çünkü karışıklık vermek yok o hakaret ettikçe yatağa gidip yatıyorsunuz. Artık olan olmuş kurtarın kendinizi bu heriften
Onu okutan böbürlendiği mesleğini yapmasını sağlayan ailesine üstten bakan, merhamet etmeyen eşine hiç etmez.Karadeniz’in paşası kendisi, aile yapısını da yazayım da belki bir genç kız okuyordur onlara fikir olur aynı hatalar yapmazlar.
İlini vermeyeyim eşimin ailesi orta Karadeniz’de kasaba gibi bir yerde yaşıyor ve hala hayvancılık vb yapıyorlar. Eşim ailenin tek okuyanı, öğretmen çıkmış. Ailesine karşı aşırı bir kibiri var, onları cahil görüyor küçümsüyor. Yeğenleri var çok tatlı hepsi onlara bile hiç destek çıkmaz. Ailesi çok iyi mütevazi insanlar ama onlar da oğlum okudu, kardeşim okudu öğretmen oldu diye hayran hayran ağzının içine bakmaktan başka bir şey yapmıyorlar. (Şehirlerde belki biz anlamıyoruz üniversite okumanın önemini ama köylerde çok başka anlam ifade ediyor insanlara). Tamam çok aileci de olmasın ama kızlar ne olur ailesine saygısız insanla birliktelik kurmayın. Ben ailesi ile olan ilişkilerini de düzeltirim diye çok optimist davrandım ama hayat böyle işlemiyor ne yazık ki
Kadın sığınma evi ya da bazen yatılı bakıcı arayan kişiler oluyor. Gece orda kalıp gündüz işe gidebilirsin. İş ilanlarını bi kurcala. Boşu boşuna vakit kaybetme o kalitedeki bir adamla.Hanımlar öncelikle herkese selamlar, kimsem olmadığı için bu postu yazıyorum. En azından anlaşılmak ve dinlenilmek için çünkü çevremde bunu yapacak kimsem yok.
28 yaşındayım ve 2,5 senelik evliyim. Annemi 23 yaşındayken kaybettim, babamın annemin kanserinin son evrelerinden itibaren görüştüğü bir özel “arkadaşı” vardı. Annem ölünce de, toplumun gelinlik çağda kızını evlendirmeden sen evlenemezsin ayıp kaçar benzeri düşünceleri yüzünden evde benim evlenmem için her türlü baskı ortamı oluştu. Yeri geldi yediğim bir lokma ekmek başıma kakıldı. Evde benim kaldığım odaya karanlık,apartman boşluğuna bakan bir odaydı sırf babamın bana sataşmalarını dinlememek için 3 sene güneş yüzü görmeden odamdan çıkmadan yaşadım. Sonra da çoook büyük akıllılık edip benim evlenmek isteyen ilk insanla koşa koşa evlendim, en azından azar işitmem yediğim ekmek yüzünden diye. Şimdi hanımlar, hayatımda gene her şey aynı. 2,5 senedir evde kal...’tan s... git’den başka kelime işitmiyorum. Her gün ne kadar tembel, ne kadar işe yaramaz olduğumu işitiyorum (bu arada çalışan bir bayanım ki maaşım onun kadar değil diye onunla bile dalga geçiliyor.) Bir TV dizisi izleyeyim bir müzik dinleyeyim hemen ne kadar basit ne kadar aptalca olduğundan bahsediyor. Çok fazla aile üyem yok ona rağmen, kimsenin yanına gitmek istemiyor (komşu, arkadaş vb) bütün gün yüksek sesle oyun oynuyor ki bu esnada ben örneğin mutfakta İş yapıyorsam ve gürültü Yaptıysam gene küfrü ve azarı yiyorum. Kendime biraz huzurlu vakit ayırmak için fare gibi geceyi bekliyorum ki o uyusun ben bir bardak çayı huzurla içeyim. (Annem vefat ettikten sonra babamla da aynı süreci yaşadım.Evde babam uyusun diye dört gözle beklerdim. )
Çok uzun oldu hakkınızı helal edin hanımlar ama o kadar çok dolmuşum ki. Henüz çocuğumuz yok, istemiyorsa. Ben de olsun hiç istemiyorum, çocukları çok severim ama bu kadar saygısız, sevgisiz bir ortama bir çocuk getirmek ziyan olur. İnanın tüm bunları yaşadıktan sonra hiç bir erkek istemiyorum. Tek istediğim azarlanmadan sövülmeden bir hayat yaşamak. Aranızdan böyle bir hayat yaşayıp de cesarete gelip kendi ayakları üzerinde yeni bir hayat başlatan oldu mu? Maaşım oldukça az, kardeşim, teyzem, halam vs yok. Babamın da etrafa hava atmak dışında bana gerçekten sahip çıkacağını zannetmiyorum. Sizden cesaretlendirici deneyimlerinizi ve fikirlerinizi bekliyorum. Bu kadar uzun yazdığım için de tekrar özür dilerim. Sadece mutlu, huzurlu bir kadın olmak istiyorum.
Maaşın miktarı da önemli ev tutabilmek için. Mesela benim yaşadığım ilçede kiralar 1200den başlıyor. Bunun elektriği suyu doğalgazı mutfak masrafı da var. Bekara karı boşamak kolay muhabbetine dönmesin işİs guc sahibisiniz niye cekiyorsunuz ki? Alin kiyafetinizi ozel esyanizi cikin gidin, maasi olana her yer ev
Ortası olsa keskeKaradeniz’in paşası kendisi, aile yapısını da yazayım da belki bir genç kız okuyordur onlara fikir olur aynı hatalar yapmazlar.
İlini vermeyeyim eşimin ailesi orta Karadeniz’de kasaba gibi bir yerde yaşıyor ve hala hayvancılık vb yapıyorlar. Eşim ailenin tek okuyanı, öğretmen çıkmış. Ailesine karşı aşırı bir kibiri var, onları cahil görüyor küçümsüyor. Yeğenleri var çok tatlı hepsi onlara bile hiç destek çıkmaz. Ailesi çok iyi mütevazi insanlar ama onlar da oğlum okudu, kardeşim okudu öğretmen oldu diye hayran hayran ağzının içine bakmaktan başka bir şey yapmıyorlar. (Şehirlerde belki biz anlamıyoruz üniversite okumanın önemini ama köylerde çok başka anlam ifade ediyor insanlara). Tamam çok aileci de olmasın ama kızlar ne olur ailesine saygısız insanla birliktelik kurmayın. Ben ailesi ile olan ilişkilerini de düzeltirim diye çok optimist davrandım ama hayat böyle işlemiyor ne yazık ki
İlla ki onemli ama su durumdaki insana dort dortluk ev olmasa da olur. Yaninda cocugu yok bir seyi yok, ogrencilerin veya bekarlarin apartlarinda dahi kalabilir. Ben de simdi kiraya cikayim desem 2000 liradan baslar kalabilecegim evler ama bende cocuk var. Cocugum olmasa apartlar 1000 lira elektrik su esyasi da icinde. Asgari ucretli vatandas bile gecinir tek basinaMaaşın miktarı da önemli ev tutabilmek için. Mesela benim yaşadığım ilçede kiralar 1200den başlıyor. Bunun elektriği suyu doğalgazı mutfak masrafı da var. Bekara karı boşamak kolay muhabbetine dönmesin iş