Bir anımı anlatayım.
Bir gün eşimle markette tartıştık çok ufak bir mesele şimdi düşününce farkediyorum.
Yaşta küçük daha 22 yim.
Biraz fevri hareketlerim.
Sessizce tartışıyoruz.
Ben abur cubur almasın kilo almayalım
diye ikaz ediyorum.
O da istediklerimi neden alamıyorum bana böyle karışmaya devam edeceksen git buradan dedi.
Ben de gururlu biri olarak çıktım gittim marketten.
Dışarıdayım. Bakıyorum etrafa gidecek o kadar çok yer var ki arkadaşlarım ailem akrabalarım vs
Ama ben karşımda duran camiye baktım en cazip o geldi bana.
Dedim ki ben en iyisi oraya gideyim.
Beni en iyi anlayacak kişiye gitmek varken niye başkasına gideyim.
Gittim . Dua ettim. Bankina oturdum düşünüyorum.
Ama hiç ağlamıyorum.
Neyse artık evime gideyim adam da dönmüştür dedim.
Ama o nasıl korkmuş beni bulamayınca çevrede evde
Bir de kapıda beni görünce bir de o gurur yapıyor nereye gittiyse gene oraya git diyor.
Tamam gideyim dedim. Tam giderken hatasını anladı da özür diledi.
Baktım da ben bir başkasına anlatsam bunu anlamayacakti ama beni en iyi tanıyan Rabbim varken neden dilimi yorayim kafamı yorayim.
Gidecek çok yerim vardı ama ben sana geldim Allah im dedim ve o tüm güzel kapılarını açtı bana.
Allah kimseyi şaşırtmasın başka kapı da aratmasın.
Gerçek huzur Gerçek çözüm ondaymis ben o gün buna inandım