Eşimin 'görmeyi arzu ettiğim ''gibi davranmış olması mutlu olmamı sağlamazdı.Ama belki onun içten pişmanlığını görebilmek şu bulunduğum halden kendimi daha iyi hissetmemi sağlayabilirdi.peki eşiniz sizin görmeyi arzu ettiğiniz gibi ilgili alakalı olsaydı, sevgisini gösterseydi, özen gösterseydi yine de mutsuz olur muydunuz onu merak ettim.. yine aldatılma sahneleri gözünüzde canlanır mıydı acaba?
Burada benim anlatmak istediğim noktalardan biriside şu; ister ayrıl ister devam et ama kadın bu kafasındaki aldatılmışlık duygusundan kurtulamayacağı.sen bu evlilige devam etmeye kararlisin anladigim kadariyla
yasadiklarina uzuldum ama ayrilmayacaksan, o insan da degismeyecegine gore yapacak bisey de yok
aldatma olayi da devam edecektir bence cunku pismanligi da yok diyorsun
Haklısınız yetiştirilme tarzımızda var galiba..Herkesin sadece yasayacak bir hayati var kimseye ikinci bir omur sunmuyorlar...Bunu dusunup hareket etmek lazim aslinda ama biz kadinlar taa kucuklukten alismisiz fedakarliga
yasadiklariniz cok uzucu..Insanin bazen alip basini gidesi geliyor herseyi ve herkesi geride birakmak...Ama yukarda da yazdigim gibi bu biz kadinlarin DNA sina ters
Sizin yaşadıklarınızada üzüldüm.Siz beni anlayabilirsiniz..Canım bende aldatıldım nasıl bir duygu biliyorum Tanrım kimsenin başına vermesin...sanırım seninki devamlı bir olay olmuş...bizdede cinsel problemler vardı ve bunların sonucu aldatmaya kadar vardı...bizde terapiste gittik halada gidiyoruz...eşim pişman yani öyle diyor...ama bende senin dediğin gibi hizmet dilinden başka bir şey görmedim ve çıldırdım ...hatta evi terk ettim ailemin yanına gitti...neyse böyle sonunda onunla konuştum ne kadar kötü bir duyguyu yenmeye çalıştığımı anlattım...seni çok iyi anlıyorum sevgi ilgi açlığı ...insan beğenilme ne bilim arzulanmak belki bu duyguları istiyor yada bir çeşit öz güven eksikliği oluyor...ama bunları hissetmemiz aslında saçma..bana terapistinde söylediği bu sorun bizde değil...senden farkım ben daha çok yeni yaşadım bu olayı ve çocuğum yok...pişman olanları görmek insanı umutsuz yapıyor...nacizane tavsiyem madem çocuklarım var diyorsun boşanmak konusunda kararsızsın...kendini dinlenmeye al bazı uğraşlar bul kendine vakit ayır...kendinle ilgilen...yapması zor biliyorum ama yaşadıklarını düşünmemeye çalış...eşine küsmek falan bunları yapmak yerine ...ilgiyi ondan beklemek yerine sen kendinle ilgilen..gerçekten onu umursama aslını istersen karşı taraf anlayacaksa bu sayede kaybettiği anlıyor...anlamıyorsa yinede karlısın seni eskisi gibi üzemiyor..
( bu akşam çok mutsuzdum, bu yazınızı okudum daha da üzüldüm. çünkü evlenme aşamanıza kadar olan zorlukların çok benzerlerini yaşıyorum şu an. herkes vazgeç derken olmayacak bir şeyin peşinde mi koşuyorum bilmiyorum. pişmanlıklar yaşamak istemiyorum... inşallah siz de bundan sonrasında yaşamazsınız.. çok üzüldüm gerçekten okuduklarıma..
Evet benim ihtiyacım olan bu durumla başa çıkabilme...Çünkü bu yaşanılanları değiştirebilme veya unutabilme imkanımız yok....üstteki mesajınızı yeni gördüm. psikoloğunuzu pek tutmadım açıkçası. ' geçmişe dönük yaşadıklarını unut'' bunu arkadaşınız da söyler size, psikoloğun yapması gereken bunun için yol yöntem göstermek, biriken acınızı yavaş yavaş sağmak, size acıdan kaçmayı değil onunla baş etmeyi öğretmek. yoksa tavsiyeyi herkes veriyor hem de ücretsiz
istanbuldaysanız size çok iyi bir psikolog ve bir de psikiyatrist tavsiye edebilirim. benim de çok ciddi travmalarım oldu, Allah razı olsun, doktorum sayesinde iyiyim artık. size de böyle bir yardım lazım.
bence siz en kısa zamanda bir terapistten yardım alın. bu arada Mehmet Sungur'un Sen Ben ve Aramızdaki Herşey kitabını okuyun. aldatılma travması ile başa çıkma konusunda çok şey anlatıyor.
her acının tamiri var, zannettiğiniz gibi ömür boyu bu acıyla yaşamak zorunda değilsiniz. tamiri tesellisi olmayan tek acı evlat acısıdır, onu da Allah kimseye göstermesin.
eşinize bu duygularınızı açtınız mı? ben bunu atlatamıyorum, seni affedemiyorum, aklıma boşanmak geliyor, bunu aşmamız için senin de birşeyler yapman lazım dediniz mi? ondan birşeyler beklediğinizin farkında mı? yoksa siz sadece farkında olduğunu mu varsayıyorsunuz? duygularınızı açık açık söyleyin bakalım ne diyecek? farkında olup da hala birşeyler yapmıyorsa bırakın bitsin o zaman. sizin duygularınızı, mutluluğunuzu önemsemeyen biriyle neden beraber olasınız ki? çocuklarım demeyin, bu kadınların klasik bahanesi olmuş, bunun arkasına saklanmayın rica ederim. sizin çocuklarınız belli bir yaşa gelmiş artık, bebek değiller ki. kendinizi kocanıza ve evliliğinize mecbur hissedip kendi gururunuzu bir de siz ezmeyin. onun size ettiğinden fazlasını siz kendinize ediyorsunuz. madem duyguar bitti, boşanmakla hiç olmazsa eşinizin tamir etmediği gururunuzu siz tamir edersiniz. ya da yeni bir başlangıç yaparsınız.
Sizin yaşadıklarınızada üzüldüm.Siz beni anlayabilirsiniz..
Yorumun için sağol..
''yaşadıklarımı düşünmemeye çalışmak'' Ahhh inanın bendeki sorun bu...
Zaten düşünmesem bunları yaşamam.
Psikologda bunu söylemişti ,' geçmişe dönük yaşadıklarını unut'' ee nasıl olacak olmuyor çok zor...
Dah önceleri uğraş buldum, spor merkezine gitmeyi denedim, ahşap boyama kursuna gittim , araba kullanmaya başladım ,takıyla uğraştım ,kendimi çarşı pazara attım ,
tek başıma başka bir şehire attım kendimi , ağladım ağladım,hiç kimseyi umursamadan akıttım gözyaşlarımı ,kendi yaşadığım yerde yapamayabilirdim, ...
Umarım rahatlaycağım zamanları yaşar mıyım bilemiyorum..
Ne acılar ,ne sessiz çığlıklar yaşıyoruz...Canım evet seni gerçekten iyi anlıyorum göznün önünde canlanan o senaryoları çok biliyorum...Hatta kaç gece uykumda çığlık atarak uyandım...hatta bazılarında eşim uyandırdı bağırırken...sanırım 5 aydır antideprasan kullanıyorum...gece uyumak için ilaç kullandım..ilaç almadan uyduğum zaman derin uyku yoktu ve kabuslar...yılbaşından önce sanırım iki hafta önce falan yine büyük bir kavga ettik...babama söylememiştim olayı ...aradım annemi babamada anlat boşanıyorum dedim...benim eşimde seninki gibi hizmet diliyle konuşuyordu...terapilerde bir iyi bir sorun çıkartıyordu...neyse uzatmıyım ...atladım ailemin yanına gittim 3 gün kalabildim iş yüzünden....kendimi dinledim...ailem her şey senin kararın hiç bir şeye mecbur değilsin dedi...eşim beni hava alanına ağlayarak bıraktı...neyse döndüm ve söyledim sen istersen çözersin ben senin psikolojini düşünemem diye...ne istediğimi sen zaten anlarsın...şimdi eşime dank etti sanırım ne demek istediğimi anladı...kaybetme korkusu birde ne bilim...özetle canım antidepresan baya yardımcı oldu eşimde daha dikkatli ve özenli olunca...sen hiç antideprasan kullandın mı?ayrıca burdaki arkadaşın dediğine bende katılıyorum...geçmişi unut demek terapi değil...sanırım biraz zayıf ...