- 19 Ocak 2016
- 317
- 158
- 103
- 37
- Konu Sahibi Nehirce 32
-
- #1
Merhaba kızlar
Sizden başka derdimi rahat rahat anlatabıleceğim kımsem yok . çok mutsuzum canım o kadar çok yanıyor ki her sabah umutsuz mutsuz uyanmaktan yoruldum.
Bundan 2 sene önce nişanlımdan ayrıldım, yanlış bırı oldugunu ve aldatıldığımı farktettım cok acı cektım ağladım ama kararım doğruydu benim için en hayırlısı buymuş demek kı dedım ama içten içe paramparça oldum etrafa güldüm eğlendim geceleri sabahlara kadar ağladım yarım kalan her şeye eşyalarımı bin bir emekle hevesle hazırladığım çeyizlerime baktıkça içim ezildi.,ama dik durdum bir kere bile geri adım atmadım.
Sonra hayatıma devam etmeye calıştım nişan attıktan 1 sene sonra biri ile tanıştım görür görmez ısındım kalbim yenıden umutlanmaya başladı . evlenıp ayrıldığını öğrendım tanışmanın 2. gununde sonra istemedım olmaz yapamam dedım uzaklastım aradan 3 ay gectı aradı benı unutamıyorum bana bır sans ver sevıyorum senı dedı . yasadığım herseyı anlattım kalbım paramparca sakın benı yara bandı olarak gorme benden sana arkadas olur dost olur ama sevgılı olmaz yuregımı yakarsan kaldıramam bır acıyı daha dedım yemınler ettı sevıyorum özlüyorum sen farklısın dedı ınandım guvendım ona farklıydı benım ıcın eski nişanlıma ait kotu hıcbır davranıs onda yoktu ılımlı, anlayıslı ,sesını hıc yukseltmeyen herzaman benı sevdıgını soyleyen deger veren bır sevgılım vardı. kimseyi bır daha sevemem derken yenıden aşık oldum her zerresine sesınde huzur bulduğum es adayımdı artık. gecenın bır yarısı goreve gıderken sevgı dolu mesajlarıyla uyanırdım " guluşu guzel kalbı guzel sevdıceğim ile başlayan... " evlilık palanları yapmaya basladık ev tutuldu onun yasadıgı sehırde sark gorevının bitmesıne daha 2 yıl vardı esya alındı hersey mukemmeldı benım gozumde ailesi bılıyordu benı ama yuzyuze gorusememıstık ramazan bayramında tanısmak ıcın Ankaraya gıttım cok ıyı gectı görüşme duğun tarıhı belırlendı vs vs... sonra ne mı oldu İstanbula döndum 2 gun sonra benı arayıp ben izine ayrılmadan önce eski eşim aradı ( yani ben Ankaraya gitmeden önce ) ayrılmak ıstıyorum eski eşim pişmanmış ben onu unutamamışım evlensek mutsuz oluruz dedı ve bitti. beraberken defalarca sordum aklında kaldı mı dıye her defasında hayır unuttum bıttı gıttı unuttum dedı senı sevıyorum benı bırakma dedı... peki ne değişti be adam günahım neydi benim diye günlerce ağladım yüreğim yandı ciğerim kavruldu acıdan . 2. yıkımı yaşadım bir kez daha yüreğim tuzla buz oldu. 2.5 ay geçti ama acısı bitmedi kanıyor içim tam bıraz toparlıyorum durup durup arkadasıma benı soruyor tembih ederek sakın nehirce duymasın onu sorduğumu diyor rüyamda gördüm nasıl diye merak ediyormus aklınca.... 30 yaşımdayım ama inanın ruhum sankı 60 yaşında hiçbirşeyden zevk almıyorum gülemiyorum sabahları mutsuz uyanıyorum neden Allahım ben ne yaptım kı bunları yasıyorum dıyorum kımsenın ahını almadım zamanında umut verip yarı yolda bırakmadım sevdım sadece mutlu olmak ıstedım . evli mutlu çiftleri görünce kıskanmak değil ama imrenıyorum artık kımseye guvenemıyorum nişanlı olan arkadaşlarım var ailecek görüştüğümüz sohbet ederken konu düğüne evlilik hazırlıklarına dönünce yanlarında dahi durmak istemıyorum . bana bunca kötülüğü yapan nişan arefesinde yarı yolda bırakan adamı özlediğim için kendime çok kızıyorum . Demek ki mutlu olmak benim hakkım değil ben sevilmeyi hakeden biri değilim diye düşünüyorum . Biliyorum hayatta cok daha beter dertler var sağlık aile herseyden onemlı farkındayım ama yaşadıklarım çok ağır geliyor. Tek istediğim sevdiğim adamla evlenip mutlu bir yuvam bır evladım olsun ... İnancım var çok şükür kader kısmet hersey ama sanırım ben ıyı değilim artık ruhsal olarak çöktüm mutsuzlukta dibe vurdum. Yorumlarınıza desteğinize ihtiyacım var şimdiden çok teşekkür ederim hepinize
Sizden başka derdimi rahat rahat anlatabıleceğim kımsem yok . çok mutsuzum canım o kadar çok yanıyor ki her sabah umutsuz mutsuz uyanmaktan yoruldum.
Bundan 2 sene önce nişanlımdan ayrıldım, yanlış bırı oldugunu ve aldatıldığımı farktettım cok acı cektım ağladım ama kararım doğruydu benim için en hayırlısı buymuş demek kı dedım ama içten içe paramparça oldum etrafa güldüm eğlendim geceleri sabahlara kadar ağladım yarım kalan her şeye eşyalarımı bin bir emekle hevesle hazırladığım çeyizlerime baktıkça içim ezildi.,ama dik durdum bir kere bile geri adım atmadım.
Sonra hayatıma devam etmeye calıştım nişan attıktan 1 sene sonra biri ile tanıştım görür görmez ısındım kalbim yenıden umutlanmaya başladı . evlenıp ayrıldığını öğrendım tanışmanın 2. gununde sonra istemedım olmaz yapamam dedım uzaklastım aradan 3 ay gectı aradı benı unutamıyorum bana bır sans ver sevıyorum senı dedı . yasadığım herseyı anlattım kalbım paramparca sakın benı yara bandı olarak gorme benden sana arkadas olur dost olur ama sevgılı olmaz yuregımı yakarsan kaldıramam bır acıyı daha dedım yemınler ettı sevıyorum özlüyorum sen farklısın dedı ınandım guvendım ona farklıydı benım ıcın eski nişanlıma ait kotu hıcbır davranıs onda yoktu ılımlı, anlayıslı ,sesını hıc yukseltmeyen herzaman benı sevdıgını soyleyen deger veren bır sevgılım vardı. kimseyi bır daha sevemem derken yenıden aşık oldum her zerresine sesınde huzur bulduğum es adayımdı artık. gecenın bır yarısı goreve gıderken sevgı dolu mesajlarıyla uyanırdım " guluşu guzel kalbı guzel sevdıceğim ile başlayan... " evlilık palanları yapmaya basladık ev tutuldu onun yasadıgı sehırde sark gorevının bitmesıne daha 2 yıl vardı esya alındı hersey mukemmeldı benım gozumde ailesi bılıyordu benı ama yuzyuze gorusememıstık ramazan bayramında tanısmak ıcın Ankaraya gıttım cok ıyı gectı görüşme duğun tarıhı belırlendı vs vs... sonra ne mı oldu İstanbula döndum 2 gun sonra benı arayıp ben izine ayrılmadan önce eski eşim aradı ( yani ben Ankaraya gitmeden önce ) ayrılmak ıstıyorum eski eşim pişmanmış ben onu unutamamışım evlensek mutsuz oluruz dedı ve bitti. beraberken defalarca sordum aklında kaldı mı dıye her defasında hayır unuttum bıttı gıttı unuttum dedı senı sevıyorum benı bırakma dedı... peki ne değişti be adam günahım neydi benim diye günlerce ağladım yüreğim yandı ciğerim kavruldu acıdan . 2. yıkımı yaşadım bir kez daha yüreğim tuzla buz oldu. 2.5 ay geçti ama acısı bitmedi kanıyor içim tam bıraz toparlıyorum durup durup arkadasıma benı soruyor tembih ederek sakın nehirce duymasın onu sorduğumu diyor rüyamda gördüm nasıl diye merak ediyormus aklınca.... 30 yaşımdayım ama inanın ruhum sankı 60 yaşında hiçbirşeyden zevk almıyorum gülemiyorum sabahları mutsuz uyanıyorum neden Allahım ben ne yaptım kı bunları yasıyorum dıyorum kımsenın ahını almadım zamanında umut verip yarı yolda bırakmadım sevdım sadece mutlu olmak ıstedım . evli mutlu çiftleri görünce kıskanmak değil ama imrenıyorum artık kımseye guvenemıyorum nişanlı olan arkadaşlarım var ailecek görüştüğümüz sohbet ederken konu düğüne evlilik hazırlıklarına dönünce yanlarında dahi durmak istemıyorum . bana bunca kötülüğü yapan nişan arefesinde yarı yolda bırakan adamı özlediğim için kendime çok kızıyorum . Demek ki mutlu olmak benim hakkım değil ben sevilmeyi hakeden biri değilim diye düşünüyorum . Biliyorum hayatta cok daha beter dertler var sağlık aile herseyden onemlı farkındayım ama yaşadıklarım çok ağır geliyor. Tek istediğim sevdiğim adamla evlenip mutlu bir yuvam bır evladım olsun ... İnancım var çok şükür kader kısmet hersey ama sanırım ben ıyı değilim artık ruhsal olarak çöktüm mutsuzlukta dibe vurdum. Yorumlarınıza desteğinize ihtiyacım var şimdiden çok teşekkür ederim hepinize