Mutsuzluğum normal mi

Son Edebiyat

Yolunda gitmeyen şey imtihanındır
Kayıtlı Üye
5 Mart 2015
658
444
53
36
Merhabalar
Hamileliğimin 14.haftasındayım
Hamileliğimin başlangıcından beri kendimi mutsuz hissediyorum
Siz sormadan söyliyim istenen bir bebekti eşimde yardımcı oluyor ev işlerinde süt içirir yumurta yapar meyve yedirir bebişini sever karnımdayken
Ama ben mutsuz hissediyorum sürekli
Her an hiç mutlu olamıyorum
Hormanlardan dolayı mı bu
Ailemde kafama taktığım bikaç sorunum var biri oldukça üzüyor beni
Ama iyiyim dediğim bi anda bile hiç mi iç huzurum olmaz
Bebeğim olacağına seviniyorum uykusuz kalacağımı yorulacağımı bilsemde tek endişem ona iyi bir anne olabilmek her anlamda..
Şimdiye kadar hiç kusmadım çok bulantı yaşamadım iştahım normal zorlu bıktırıcı bir hamilelikte geçirmedim
Ama bu mutsuzluk beni çok yoruyor benim gibi olan var mı bazen depresyona girecek gibi hissediyorum hormonlardan olabilir mi yardıma ihtiyacım var kızlar
 
Hormonlardan. Rahat ol. Ama bu surecte psikolojik destek alabilirsin. Yarari olur, zarari olmaz. Bir de her gun acik havada yuruyus cok iyi gelir.
 
Hormonlardan gececek. Hayirlisiyla alin kucaginiza

Hormonlardan. Rahat ol. Ama bu surecte psikolojik destek alabilirsin. Yarari olur, zarari olmaz. Bir de her gun acik havada yuruyus cok iyi gelir.

Teşekkür ederim...
Hormonların alınganlık duygusallık yarattığını biliyordum ama mutsuzluk yaptığını bilmiyordum
Mutsuz oldukça ben mi anormalim diyorum allah bana sağlıklı bir bebek verdi tedavisiz uğraştırmadan ama mutsuzum nankör müyüm diye daha çok üzülüyorum ama elimde değil hep böyle mi devam edecek son aylara kadar bende ağzı kulaklarında koca göbeğiyle sırıtan bir hamile olacak mıyım
 
Ya burada şu son dönemlerde gördüğüm bu hamilelik bunalımını anlayamıyorum açıkçası. Tamam hormonlar insanın dengesini bozuyor ama sanki biraz bir bosvermislik seziyorum ben hamilelerde. Bende iki kez hamile oldum açıkçası bu kadar hassas değildim. Yada karakterim mi böyle acaba yoksa anormal olan benmiydim?))
 
Hormonlardan olsa bile kendini mutlu hissettirecek keyiflenmeni saglayacak bir seyler yap. Bebek seni mutsuzlugunu hissedip etkilenmesin
 
Bazi gunler agzin kulaklarinda kocaman gobeginle ortalarda dolanacaksin, bazi gunler de parmagini bile kaldirmak istemeyeceksin. Cocuk dogduktan sonra her sey cok daha zor gelecek kendini sorgulayacaksin ama nasil oldugunu bile anlamadan gececek ve kendini bebegin pesinden kosarken bulacaksin. Annelik boyle iste... Yalniz herkesin sureci farkli olabiliyor. Mesela kimisi hicbir sey asermezken, kimisi hic yemedigi seyleri yer gibi. Karisik isler... Kadinlar gibi.. :)
 
Ablam ilk hamileliğinde çok pozitifti 2. Hamileliği şu an ve çocuk doğana kadar görüşmesek mi diyoruz şaka ile.. öyle sinir bozucu bir hali var ki.. kendi bile şaşkın.. ruh halinizi çok etkiliyor olabilir durumunuz.. bol bol gezin rahatlamaya çalışın..
 
O hormonlar bana aşırı mutluluk ve sakinlik vermişti.
Eşim hala der, senin karınından çocuğu eksik etmeyeceğim dünyanın en tatlı insanı oluyorsun diye.
Çünkü normalde gerçekten hareketli, dik kafalı ve genelde asabi bir insanım.
Dünya yansa 'aman benim koltuğumun ucuna gelene kadar alevler, oturayım bari' sakinliğine erişmiştim.
Yani normalde olmadığımız biri haline geliyoruz.
Korkulacak bir durum yok.
Ayrıca şu dünyaya bir canlı getirmek, bizler için sevindirici ama bebeğimiz adına duyduğmuz her türlü gelecek kaygısından dolayı oldukça hüzünlü bir hal oluyor, normaldir.
 

Fiziksel etkisi herkeste farklılık gösterirken psikolojik etkisinin aynı olmasını bekleyebilir miyiz?
 
Fiziksel etkisi herkeste farklılık gösterirken psikolojik etkisinin aynı olmasını bekleyebilir miyiz?
Beklemiyorum tabiki.Ama psikolojik etkiyi daha da psikolojik hale getirmeye gerek yok.Bazı kadınlar regl olmayı,hamileliği,lohusaligi ve menopozu olduğundan fazla buyutür kafalarında ve birazda bu yüzden etkilerini daha yoğun yaşarlar. Şartlanmış kabulleniş diyorum ben buna.
Tabiki herkes farklı yaşar bu yüzden. Anlatabildim umarım.
 
Ben de 2.gebeliğimde benzer duygular yaşadım. Hatta doğduğunda da çok ısınamadım. Şu an 3 yaşında ve evin büyük neşesi konumunda. Duyduğum vicdan azabından dolayı günde 200 kere sarılıyorum kendisine. Sanıyorum ölene kadar da içimden çıkmayacak bu azap. Annem diyerek bana sımsıkı sarıldığında gözyaşlarım sel şeklinde içime akıyor.
 
Sartlanmislik, hamileligin psikolojik ve fiziksel etkilerinin derecesini aciklamak icin yeterli degil. Hamilelik, dogum ve hamile tarafindan bilinmeyen hamilelik ustune cok sayida yabanci dilde belgesel var. Bu konuda perspektif kazanmak isterseniz izleyebilirsiniz.
 
Bu konuda perspektif kazanmak için iki kez hamile kalmisligimin yani sıra zaten yabancı bir ülkede yasamamdan dolayı her türlü izledim o dediğiniz belgeselleri.Fakat siz sanırım ne demek istediğimi anlayamadınız. Ben diyorum ki bazı kadınlar içinde oldukları durumu kafalarında olduğundan fazla buyuturler (zaten olan etkilerin yaninda)
Bu kadinsal olan her durumla ilgili böyle.Hamileligin etkilemedigini söylemiyorum bu etkiye teslim olmak diyorum.Bunu aşmak için hiçbirşey yapmamak "amam canım hamileyim tabiki her halimi kabullenecekler"diye düşünmek diyorum..
Bu kez açıklayıcı oldu mu?
 
Gecen hafta bir arkadas ile sohbet ederken cok geziyorum cok okuyorum her seferinde ne kadar az sey bildigimi anliyorum demisti. Cok erdemli bir bakis acisina sahipmis. Psikolojik sartlanma kesinlikle hamileligin ve sonrasinin seyrini etkiler ama salt sartlanmislik bu sureci aciklamak icin yeterli olmaz.
 
Öylemi bende tebrik ediyorum o arkadaşınızı öğrenmenin sonunun olmadığını idrak edebilmiş.
Salt Sartlanmislik demiyorum.parantez içinde "zaten olan etkiler"diye belirtmistim az önce.
Herneyse anlatamamisim demek ki..sorun değil.
 
mutsuzluğun ailevi sorunundan dolayıdır.
hamilelikten kaynaklı olduğunu düşünmüyorum.
ilk dönemler böyle duygusal dalgalanmalar olur da çoktan atlatmışssın o dönemleri
 
mutsuzluğun ailevi sorunundan dolayıdır.
hamilelikten kaynaklı olduğunu düşünmüyorum.
ilk dönemler böyle duygusal dalgalanmalar olur da çoktan atlatmışssın o dönemleri

Sorunlarımın etkilediğini farkındayım
Ama hayata karşı genel bir mutsuzluk isteksizlik moral bozukluğu var
Bu üzüntümün dozunu hormonların çok arttırdığını düşünüyorum
Bebek kıyafetlerine bakmak bile istemiyorum
Hevesim hiç yok
Vücudumdaki değişikliklere alışamıyorum hamile olduğumu unutuyorum çoğu zaman karnım dahada büyüyecek kilo alacağım ..doğum korkusu ..doğumdan hemen sonra küçücük bir bebekle tek başıma ne yapacağım becerebilecek miyim onu mutlu huzurlu büyütecek miyim
Bebeğimin sorumlulukları nasıl bir çocuk olacağı çevremde o kadar ailesine asi çocuk görüyorum ki bunları düşünüyorum
Benim ailem çok uzakta yaşıyor annem doğuma gelir belki on on beş gün kayınvalidemde her şeye yetişebilecek mi bilmiyorum şimdiden yalnız büyütme korkusuda var beynimde
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…