Bebeğin çok küçük olduğu için sanırım. Benim de aklıma gelmedi değil arada düşse üzülmem diye. Ama inancımız var Allah korkumuz var o rızkını verdiyse biz buna müdahale edemeyiz... Sanırım bu Hakk'ın isteğine boyun eğmede yaşadığımız zorluk..
Annelik içgüdüsel değilmiş demek ki arkadaş.. Anne kişisi öyle karnındaki 1 cm iken ayıla bayıla sevmiyormuş. Eğer hazırsa istiyorsa o bebeği o zaman sevebilirmiş bir mercimek tanesi kadar bile olsa, aksi çok mümkün olmuyormuş..
ve insan kendini kötü hissediyor. Kalp atışını duyuyor ve görüyorsun orada bir şey var ve yeni oluşumun o yeni bireyin o mucizenin gerçekleşmesi seni zerre kadar etkilemiyor hatta mutsuz ediyor.. Kendini sorguluyor, gaddar mıyım diyor, nankör müyüm diyor insan kendi kendine...
Sanırım senin tek tesellin ikisinin birden büyüyecek olması..
Konunu başından beri takip ediyorum.
Yaşadıklarını bende yaşadım. Hissettiklerini bende hissettim.
Ama sonra 10 haftalıkken kalbi durdu. Üstüne bir de mol gebelik dendi. 6 ay da korunma verdiler. O günde sonra hamilelere yaşlı gözlerle bakar oldum, her hamile haberinde içim bir kötü oldu. Acaba yeniden hamile kalabilecek miyim korkusu zaten var. O altı ay geçmek bilmiyor.
Ve en önemlisi onu kaybettiğinde onu ne kadar çok istediğini farkediyorsun. Hep kendini sorguluyorsun. Ben istemedim diye m gitti diyorsun, ondan mı beni bıraktı diyorsun.
Bir de işin hamilelik belirtileri var tabii. Herşey kokuyor. Dünya kokuyor. Kocan da bile tiksiniyorsun.
Ama inan hepsi geçecek. Haline şükret ve bebeğine sıkı sıkı sarıl.
Sana az önce mesaj yazan Sibel ile aynı topikteydik aynı gün doğuracaktık. Bak o yoluna devam ediyor. Ama ben....
Şu anda bir depresyonun içinde sürükleniyorum. Çıkmak istemiyorum, çıkmaya çabalamıyorum. Herkes idare ediyor, herkes taşıyor beni, tahammül ediyor bana.
Onun için lütfen bebeğine sıkı sıkı sarıl ve şükret.
Bebeğin çok küçük olduğu için sanırım. Benim de aklıma gelmedi değil arada düşse üzülmem diye. Ama inancımız var Allah korkumuz var o rızkını verdiyse biz buna müdahale edemeyiz... Sanırım bu Hakk'ın isteğine boyun eğmede yaşadığımız zorluk..
Annelik içgüdüsel değilmiş demek ki arkadaş.. Anne kişisi öyle karnındaki 1 cm iken ayıla bayıla sevmiyormuş. Eğer hazırsa istiyorsa o bebeği o zaman sevebilirmiş bir mercimek tanesi kadar bile olsa, aksi çok mümkün olmuyormuş..
ve insan kendini kötü hissediyor. Kalp atışını duyuyor ve görüyorsun orada bir şey var ve yeni oluşumun o yeni bireyin o mucizenin gerçekleşmesi seni zerre kadar etkilemiyor hatta mutsuz ediyor.. Kendini sorguluyor, gaddar mıyım diyor, nankör müyüm diyor insan kendi kendine...
Sanırım senin tek tesellin ikisinin birden büyüyecek olması..
sonuna kadar okudum yazdıklarını da anlamadığım birşey var madem şuan istemiyordun bebeği neden korunmadın?
sadece ilk yazını okudum da ona göre cevap veriyorum
şuan hamilelik psikolojiisndesin
yaşadıkların çok normal
hep aklında ş soru var BEN NE YAPICAM.....
evt sen kilo alıcaksın
evt dünya kokacak
kendinden igrenceksin
kocana beni sevmiyosun çirkinleştim artık ben diceksin
çekilmez bi insan olucaksın
eşine bagırıcaksın
iş yapmak hata gezmek istemiceksin
cildin bozula bilir karnın çatlaya bilir
kilo almaktan nefes alamıcaksın
daralıcaksın
hepsi olucak ama bu şüreç 9 ay sürücek ve 1 saatte kurtulacaksın...
sonra ne mi olcak
kilo vericeksin
eskisinden daha güzel ve alımlı olucaksın
bakımlı olucaksın
ve ne olcak biliyomusun
san muhtaç biri gelicek
emerken gözüne bakıcak
yabancı birine gidince aglıcak sana gelince susacak
ve sen dünyada eminol bu kadar lezzetli hiç bişey yoktur
ister elmasların pırlantaların olsun
hiç bişeye degişmezsin
sana ANNE DİYE BAKICAK SONRA DİLLENDİRECEK
işte bu süreç var sırf bunlar için degecek
ama geçicek
hiçbişeyden korkma ürkme yılma
herşey çok mükemmel olucak
iki melek annesi
tebrik ederim hamileliğinizi.. istenmeyen bir gebelik olduğu için böyle şeyler hissetmeniz çok normal, bazı gebeler çok istemiş olsalar bile ara sıra böyle düşünceler akıllarına gelebiliyor, size gelmesi gayet normal:)
keşke hazır olduğunuzda istediğinizde olsaymış ama hiç önemli değil bence.. çünkü siz sevmek için hiçbir çaba göstermeseniz de bebeğiniz eminim size kendisini sevdirecektir :)))) hele karnınızda bir o yana bir bu yana hareket ettiğini hissettiğinizde, elinizi koyduğunuz yere elleriyle ayaklarıyla "burdayım anne" dermiş gibi her vurduğunda daha da bağlanacaksın.. dünyanın en güzel duygusu:)
merhaba,
gebelik piskolojisine sende girmişsin tebrikler
hamile kalmak için 15 ay uğraşmış biri olarak aynı şeyleri ben bile yaşadımkısıtlanmışlık hissi yeme içme düzenide değişiklik insanların sana hastalıklı gibi davranması(benim olduğum ortamda sigara içmememler yemekten bahsetmemeler iyi bişeydi ama o anki piskolojiyle kendimi dışlanmış hissediyordum)
hiç beklemedğim bir ay hamile kadımki taşınmayı planlıyorduk o güne kadar allahım bebeğimi ver bana diyen ben artık bi kaç ay sonra gelsin şimdi değil diyodum ve o ay geçmiş olsun5 haftalıktı öğrendim kesemizi gördük lekeler başladı bende bi ruhsal bunalım raporluyum evdeyim stres sinir bini bin para ( leke için gittik dr a dr kalp atışı yok risk var dedi o an istemediğimi düşündüğüm şeye dört ele sarılmak istedim. kaybetme korkusu sardı 1 hafta geçmek bilmedi o bir haftada çok gel gitlerim oldu hem ağlıyorum allahım alma bebeğimi bende die 1 saat sonra düşeceksen düş die ağlıyorum çok boğulmuştum kalp atışını duyduk ve herşey değişti o ultrason günü o ses hala beynimde çınlıyo sanki rutin testlerde kesni bişey çıkacak korkusu o korkusu bu korkusu hiç bitmiyo... ama bana anne diyecek birini olması onun sorumluluğunu almak şuan en çok sitediğim şey allah hepimize sağlıklı evlatlar nasip etsin bunlar güzel stres ve kaygılar
Yaa evet gebelik psikolojisi imiş.. Bir insanın birden kendi hayatının bitip başka bir canlıya adanmış hayatı oluyor.. 1 günde değişiyor bu ve bunu kaldırmak bence her babayiğidin harcı değil.. Yalnız olmadığımı bilmek inan beni çok mutlu ediyor.. Depresyonum azaldı yemin ederim :)
O dışlanmışlık hissi bende de var, ay yemek anlatmayın, ay ne gördüyse verin nokta kadar da olsa tatsın falan. Ben hamileyim vebalı değilim diye ağlamıştım.
Mide bulantıları, insanların vs herkesin kokması veee çiş nöbetleri ! Zaten normalde çok sık tuvalete giden birisiydim, şimdi daha da sık gidiyorum. Gece de 3 kez tuvalete kalkıyorum (en az) gözler kapalı tuvaleti buldurmaya çalışıyorum. Baş ucumda krakerle uyuyorum ay midem bulanırsa yerim diye, suyum başımda vs vs vs insan kendini cidden kötü hissediyor..
Hele ki o halsizlik yok mu, o kadar tembelleştim ki sanki çocuk doğduktan sonra ona bakmak bana çok zor gelecek gibi.. Anneciğim ben evlenmeden önce bana hiç iş yaptırmaz sen çalışıyorsun 1 gün iznin var dinlen derdi.. Bu rahat elimizden uçup gidecek, annem benim çevremde pervane oldukça "işte ben de böyle olacağım" diye içimden geçirip hayıflanıyorum..
Nasıl bir şey annelik, nasıl bitmez bir enerji, o nasıl bir vericilik... Allahım ben bu kadar mükemmelini sanırım olamam diyorum içimden sonra da ağlıyorum :))))))
Nasıl :))
Evet öyle diyorlar, zaten benim bebeği sevmemek ile ilgili bir endişem yok, ANNE olmakla ilgili bir sıkıntım var. Onu kendimden daha çok düşüneceğimi ve her şeyimi ona feda edeceğimi biliyorum ve bunu severek yapacağımı da biliyorum, pişmanlık duymayacağımı onun için değer diyeceğimi de..
Sadece bu fedakarlığı yaşamak için biraz daha bekleyebilseydim keşke diyorum..
Merhaba kızlar, ben de 8 haftalık bir gebe olarak foruma bugün girmeye başladım. Foruma adapte olmaya çalışıyorum:)
Seda, yazını okudugunda "işte, benımle aynı seylerı düşünen biri, demek ki bende bir tuhaflık yokmuş" dedim. Çünkü günlerdir google da hamılelıgıne alısamayanlar, gebelıği kabullenememe gibi onlarca konu, benimle aynı ruh halını yasayan kısilerin yorumlarını arastırdım.
Ben de 1 hazıran d ogrendım hamıle kaldıgımı. Genel olarak cocuk istemeyen bır kişiyim. Öyle aman aman bır couk sevgım yok.Sadece cok yakınlarrımın cocuklarını gercekten içimden gelıyorsa severim. Öyle sokakta çocuk gorup "ayy canım dıye ıcı gidenlerden" hiç olmadım. 5senelik evliyim ve çevremdeki tüm arkadaslarım,eşimin arkadaslarının esleri hamıle kaldıkca hem eşimin hem cevrenın baskısı artıç Eşim çok üzüldüğü,"ya çocugumuz olmazsa, ya bı sorun varsa" vs. gibi.. Ben de onun uzulmesıne kıyamayıp son 3 aydır korunmayalım ozaman dedım. Çünkü insanlar 1-1,5 sene ugrasıyorlar. Nerden bılebılırdım kı 3 ay sonra hamıle kalacağımı. Öğrendiğimde deliler gibi agladım,eşim ebnım aglamalarım yuzunden sevıncını yasayamadıAma artık yapacak bırsey yoktu, tek dileğimiz sağlıklı bir bebek dunyaya getırmektı ve halen oyle. Ama yalnız kaldıkca hala arada sırada ağlıyorum. Alah'ın gucune gıtmesın, bebiğimin gücüne gitmesin, ama neden benden daha çok isteyenlere yıllardr bebek hasretı cekenlere vermedı, neden onların sırasını aldım diye az üzülmedim... Alışmaya calısıyorum. Ben de Seda gibi bebiğimi çok seveceğime ,çok iyi bir anne olmaya calısacağıma emınım. Ama sankı 2 sene sonra daha iyi olacaktı. Bne hep 50 kılo cıvarında zayıf fizigi düzgün biri oldum. En buyuk korkum hep kılo almaktı.Şimdi okadar krkuyorum ki.Daha 8 haftalık 1 kılo almısımdr belkı, ama hep karanlıkta gıyınıyorum, gobegım buyuduyse gormek ıstemoyorum, alışamıyorum. Okadar sorumluluk, okadar hayatından vereceğin taviz... Bunları düşündükçe içim daralıyor.Nasıl alışılır bu duruma? Seda il yazından beri hamileliğin ilerlemiştir sanırım, duyguların degıstı mı? Ben kalp atıslarını duydugumda bıle duygulanıp aglamadım.Sıradan geldı. Sana o annelık hıssıyatı geldı mı? Allah acaba bı gecede mı verıyo o hıssı? Mutlaka bu ruh halımıze kızan çokk insan var ama ben benımm gıbı dusunen tum hamılelerı tum kalbımle anlıyorum...Ve bu arada ben 3 sene vajınısmus sorunuyla mucadele ettım.Dr.Saygın Micozkadıoğlu sayesınde 3 seansta yendım, 3 sene neden beklemısım dıye cok kızdım. Yanı aslında 5 degıl 2 senelık evlı sayılırım:)) normal doğum yapamak isityorum bir aksili olmazsa eski bir vajınısmus hastası olarak nasıl olur bılemıyorum.Forumda bu konuya baktım ama henuz bulamadım. Vajınısmusu yenp haıle kalanlar:))
Umarım herkes için hersey yolunda gıder ve saglıkla dünyaya gelırler.
Sevgiler,
Selin
,ne kadarda içten ve cesurca satırlar
bazı yerlerinde kendimi buldumm