Peki eşiniz? O da sevgiliyken neşe saçıyordu da sizle evlenince mi suratını asmaya başladı? Eger böyleyse toksik ilişkide ikiniz de birbirinizi yaşamdan sogutmus olabilirsiniz. Ama nisanliyken de aynı somurtkan şirinse ne demeye evlendiniz? Konuştuğumuz her çocukla, bizimle 'gelecek düşünen' her adamla evlenmek zorunda mıyız? Neden o zaman sormadiniz kendinize "bu mendeburu çekebilir miyim bir ömür?" Diye?
Yerinde olsam beni evden kovan , bu ev benim diyen adamla evli kalmazdim. Zaten bu ilişkiden bir cacık olmaz. Bugün olmazsa yarın boşanırsin. Ya da o arada hamile kalırsın, mecburiyetten uzun bir süre daha çeker sonra ayrilirsin. Böyle olana kadar bir sene şans ver, terapi merapi,tatil çözmeye çalışın sorunlari..baktın olmuyor adam aynı mendebur, adlı tatil bitince aç davani kurtul. Yaşın daha çok genç. Ayrılık süreci , alışma, yeniden aşık olma, sütten ağzı yandı diye yoğurdu üfleme vs birkaç seneye adını bile unutursun, mutlu evinde kocanla bebek pişpişlarsin.
Bir hata yaptık diye bir ömür çekelim mi, hangi devirdeyiz?