bende sen gibiydim canım sesiz içine kapanık utangac bende sen gibiydim bu günler gecek sen derslerine calısmayabak ve güzel bir bölüm kazan işini eline aldınmı hepsi geciyor bak dünyan nasıl degişiyoryani yüzüme söylemiyorlar ama eminim diyorlardır içlerinden.
Tipimde hiçbir sorun yok diğer insanlar gibi giyinirim diğer insanlar gibiyim. Sadece asosyalim ve sosyal olma imkanımda yok sadece okulda.
çünkü bildiğiniz dağ başında yaşıyorum ne market var ne başka bir yer. Market hastane okul vs. 10 km uzaklıkta. Kendimi bildim bileli bu dağ başındayım sadece yazları insan dolar burası. Kışın çok ıssızdır. Eminim şehirde büyüseydim her şey çok farklı olabilirdi. üniversiteyi bekliyorum üniversiteye gittiğimde taşınacağız ve daha 2 senem var.
O kadar çok psikoloğa gittim ki... Depresyona girdim panik atak hastası oldum takıntılı bir insan oldum ama sonra kendim atlattım bunlardan sonra utangaçlık ve asosyallik ortaya çıktı psikolog düzeltemedi.
Ha hiç arkadaşım yok mu? Var tabi çok ama kafa dengim değiller ve yakın arkadaşım yok. Yalnızca "arkadaşım" var.
Neyse bunları geçelim.
Herkes beni eziyor sınıfta 2 arkadaşımla yalnız oturduğumda herkes gelip benimle dalga geçiyor o 2 arkadaşımla dalga geçmiyor her şey benim başıma geliyor artık kendime iki fobi daha edindim okula gitme fobisi ve dalga geçilme korkusu her sabah okula giderken serviste allaha dua ediyorum bugünde kimse dalga geçmesin diye.
Mesela bir olay anlatıym sınıfta oturuyordum arkamda 2 kız konuşuyorlardı biri sırtıma dokundu arkamı döndüm baktım kız sanada merhaba dedi ne alaka bende anlamadım. Alaycı bi tavırla söyledi ben ezik olduğum için tekrar önüme döndüm kızın teki ben asla kendimi ezdirmezdiim dedi ben o an ağlamak istedim kelimeler çıkmıyor ağzımdan işte çıkmıyor donup kalıyorum felç oluyorum o an. Hayır bir kere yaşansa bu olay tamam takmam kafaya ama her gün bir başka yerde yaşanıyor otobüste okulda dershanede.
Hakkımı arayamıyorum ne yapmalıym bana bi yol gösterin
ben intihara kalkıştım son anda vazgeçtim ama sanırım artık gerçekten intihar edeceğim çünkü her gün aynı şeyi yaşamaktan bıktım
biliyorum okumadım diyenleriniz olacak ama ben içimi döktüm o yeter bana bu dağ başında beni dinleyecek başka biri yok da .
yani yüzüme söylemiyorlar ama eminim diyorlardır içlerinden.
tipimde hiçbir sorun yok diğer insanlar gibi giyinirim diğer insanlar gibiyim. sadece asosyalim ve sosyal olma imkanımda yok sadece okulda.
çünkü bildiğiniz dağ başında yaşıyorum ne market var ne başka bir yer. market hastane okul vs. 10 km uzaklıkta. kendimi bildim bileli bu dağ başındayım sadece yazları insan dolar burası. kışın çok ıssızdır. eminim şehirde büyüseydim her şey çok farklı olabilirdi. üniversiteyi bekliyorum üniversiteye gittiğimde taşınacağız ve daha 2 senem var.
o kadar çok psikoloğa gittim ki... depresyona girdim panik atak hastası oldum takıntılı bir insan oldum ama sonra kendim atlattım bunlardan sonra utangaçlık ve asosyallik ortaya çıktı psikolog düzeltemedi.
Ha hiç arkadaşım yok mu? var tabi çok ama kafa dengim değiller ve yakın arkadaşım yok. yalnızca "arkadaşım" var.
neyse bunları geçelim.
herkes beni eziyor sınıfta 2 arkadaşımla yalnız oturduğumda herkes gelip benimle dalga geçiyor o 2 arkadaşımla dalga geçmiyor her şey benim başıma geliyor artık kendime iki fobi daha edindim okula gitme fobisi ve dalga geçilme korkusu her sabah okula giderken serviste Allaha dua ediyorum bugünde kimse dalga geçmesin diye.
mesela bir olay anlatıym sınıfta oturuyordum arkamda 2 kız konuşuyorlardı biri sırtıma dokundu arkamı döndüm baktım kız sanada merhaba dedi ne alaka bende anlamadım. alaycı bi tavırla söyledi ben ezik olduğum için tekrar önüme döndüm kızın teki ben asla kendimi ezdirmezdiim dedi ben o an ağlamak istedim kelimeler çıkmıyor ağzımdan işte çıkmıyor donup kalıyorum felç oluyorum o an. hayır bir kere yaşansa bu olay tamam takmam kafaya ama her gün bir başka yerde yaşanıyor otobüste okulda dershanede.
hakkımı arayamıyorum ne yapmalıym bana bi yol gösterin
ben intihara kalkıştım son anda vazgeçtim ama sanırım artık gerçekten intihar edeceğim çünkü her gün aynı şeyi yaşamaktan bıktım
BİLİYORUM OKUMADIM DİYENLERİNİZ OLACAK AMA BEN İÇİMİ DÖKTÜM O YETER BANA BU DAĞ BAŞINDA BENİ DİNLEYECEK BAŞKA BİRİ YOK DA .
) sonra farkettimki ezik olan ben değilim onlar. Güçsüz insanlar yanlarında birini ister ama sen yalnızken bile onlardan daha güçlüsün. Her hatanda her olayda teksin ama başarıyorsun onlar olsa başaramazlar. Son 2 sene cemaat yurtlarında kaldım benden küçükler hep " abla yaaa meğer sen çok tatlıymışsın okulda çok havalı duruyorsun insan çekiniyor" dediler ben kendimi ezik düşünürken meğerse insanlar beni havalı görüyormuş 
herzaman yazabilirsin bana
seni nasıl eziyolar onu anlamadımmm :26:yani yüzüme söylemiyorlar ama eminim diyorlardır içlerinden.
tipimde hiçbir sorun yok diğer insanlar gibi giyinirim diğer insanlar gibiyim. sadece asosyalim ve sosyal olma imkanımda yok sadece okulda.
çünkü bildiğiniz dağ başında yaşıyorum ne market var ne başka bir yer. market hastane okul vs. 10 km uzaklıkta. kendimi bildim bileli bu dağ başındayım sadece yazları insan dolar burası. kışın çok ıssızdır. eminim şehirde büyüseydim her şey çok farklı olabilirdi. üniversiteyi bekliyorum üniversiteye gittiğimde taşınacağız ve daha 2 senem var.
o kadar çok psikoloğa gittim ki... depresyona girdim panik atak hastası oldum takıntılı bir insan oldum ama sonra kendim atlattım bunlardan sonra utangaçlık ve asosyallik ortaya çıktı psikolog düzeltemedi.
Ha hiç arkadaşım yok mu? var tabi çok ama kafa dengim değiller ve yakın arkadaşım yok. yalnızca "arkadaşım" var.
neyse bunları geçelim.
herkes beni eziyor sınıfta 2 arkadaşımla yalnız oturduğumda herkes gelip benimle dalga geçiyor o 2 arkadaşımla dalga geçmiyor her şey benim başıma geliyor artık kendime iki fobi daha edindim okula gitme fobisi ve dalga geçilme korkusu her sabah okula giderken serviste Allaha dua ediyorum bugünde kimse dalga geçmesin diye.
mesela bir olay anlatıym sınıfta oturuyordum arkamda 2 kız konuşuyorlardı biri sırtıma dokundu arkamı döndüm baktım kız sanada merhaba dedi ne alaka bende anlamadım. alaycı bi tavırla söyledi ben ezik olduğum için tekrar önüme döndüm kızın teki ben asla kendimi ezdirmezdiim dedi ben o an ağlamak istedim kelimeler çıkmıyor ağzımdan işte çıkmıyor donup kalıyorum felç oluyorum o an. hayır bir kere yaşansa bu olay tamam takmam kafaya ama her gün bir başka yerde yaşanıyor otobüste okulda dershanede.
hakkımı arayamıyorum ne yapmalıym bana bi yol gösterin
ben intihara kalkıştım son anda vazgeçtim ama sanırım artık gerçekten intihar edeceğim çünkü her gün aynı şeyi yaşamaktan bıktım
BİLİYORUM OKUMADIM DİYENLERİNİZ OLACAK AMA BEN İÇİMİ DÖKTÜM O YETER BANA BU DAĞ BAŞINDA BENİ DİNLEYECEK BAŞKA BİRİ YOK DA .
