- 25 Kasım 2014
- 4
- 1
- 3
- 32
- Konu Sahibi bahtszbedevi
-
- #1
Merhaba,
Şu an 22 yaşındayım. 2 senedir nişanlıyım ve 2 ay sonra düğünüm var. Nişanlım ile 5 senedir ilişkim var. Soruna gelirsek;
Çalışan bir annenin kızıydım. Küçüklüğüm hep başkalarının evlerinde geçti. Annemle aramızda soğukluk vardı. Daha doğrusu kendisi ablama düşkündu ve her fırsatta kıyaslardı. Lise yani ergenlik döneminde annemle kavgalarımız epeyce artmıştı. Deli olduğumu ileri sürerek birçok doktora gösterdi beni. Doktorlar beni normal buldu ancak nerden buldu bilmiyorum ama uzun bir süre yemeklerime ilaç katarak beni uyutma yoluna gitti. Kendimi toparlamayp derslerde bile uykulaynca farkettim ve engelledim. Sonra nişanlımla tanıştım. Bana iyi geliyor destek oluyordu. Ailemden gizlediğim dönemlerde annem sınırları biraz daha zorlayarak beni evden attı. Akrabalarmza hep iyi anne rolü oynadığından kimsenin kapısını çalamadm. Sağolsun Nişanlım uzun bir süre hastane koltuklarnda beni yalnız bırakmadı. Baktı annemler aramyor evlenelim dedi. Kabul etmedim. Önce ev tuttuk paramzn yettiğince evimin çevresi İpsiz sapsiz insanlarla dolu olunca korktum. Eşyaları dağıtıp evime geri döndüm. Beni evden atmalari ciddi şekilde devam etti ama yuzsuzluge verdim. Derken babam da yıldı ve boşanma davası açtı. Babamla görüşmemize sinir oluyordu. Beni suçlamaya başladı sonraları, senin yüzünden dedi. Babam evlenince kaldıramadm ve görüşmeyi bıraktım. Her fırsatta Sevgilimi yüzüme vurup yollu demesinden bıktıgm için sevgilime konuyi açtım. Biraz erken ve acele oldu ama nisan yaptık. Önce ben sana bakamam git karnını doyur dedi. Iş bulunca avucunu açıp para dilendi. Kayınpederimin gonderdigi bayramlık etleri bana pişirtip sofraya oturunca önümden çekti. Ben özlemişim sen yeme diye açıklama yaptı bir de. Bunların hepsi uydurma gelebilir. Hayatımdan gerçek anlamda usandım. Nisanlim bile hakaretlerini duyana kadar şüphe etmişti. Geçen gün ağıza alınmayacak kadar hayasz hakaretler etmeye başladı. Ben oda değiştirdikce peşimden geliyor kapıyı kapatınca sesini daha da yükseltiyor ağladığımı gördükçe göbek atıyor kahkaha patlatıyordu. Yılların birikimi son kez peşimden geldiğinde hirpaladım biraz. Bu sefer de çocuklarıma beddua etti. Insan anlattıkca her zerresinde anılar canlanıyor.
2 ay sonra düğünüm var. Hem vicdan azabı çekiyorum hem affedemiyorum. Nişanlım çocuk planları yapıyor ama yaşadıklarımdan dolayi ne çocuk istiyorum ne de onun gibi bir anne olmak. Beddualari kulaklarımda. Nasıl atlatırım bilmiyorum. Dinen ya da tıbbi olarak bir öneriniz varsa Allah aşkına yardım edin. Dardayım lütfen yetişin ..
Şu an 22 yaşındayım. 2 senedir nişanlıyım ve 2 ay sonra düğünüm var. Nişanlım ile 5 senedir ilişkim var. Soruna gelirsek;
Çalışan bir annenin kızıydım. Küçüklüğüm hep başkalarının evlerinde geçti. Annemle aramızda soğukluk vardı. Daha doğrusu kendisi ablama düşkündu ve her fırsatta kıyaslardı. Lise yani ergenlik döneminde annemle kavgalarımız epeyce artmıştı. Deli olduğumu ileri sürerek birçok doktora gösterdi beni. Doktorlar beni normal buldu ancak nerden buldu bilmiyorum ama uzun bir süre yemeklerime ilaç katarak beni uyutma yoluna gitti. Kendimi toparlamayp derslerde bile uykulaynca farkettim ve engelledim. Sonra nişanlımla tanıştım. Bana iyi geliyor destek oluyordu. Ailemden gizlediğim dönemlerde annem sınırları biraz daha zorlayarak beni evden attı. Akrabalarmza hep iyi anne rolü oynadığından kimsenin kapısını çalamadm. Sağolsun Nişanlım uzun bir süre hastane koltuklarnda beni yalnız bırakmadı. Baktı annemler aramyor evlenelim dedi. Kabul etmedim. Önce ev tuttuk paramzn yettiğince evimin çevresi İpsiz sapsiz insanlarla dolu olunca korktum. Eşyaları dağıtıp evime geri döndüm. Beni evden atmalari ciddi şekilde devam etti ama yuzsuzluge verdim. Derken babam da yıldı ve boşanma davası açtı. Babamla görüşmemize sinir oluyordu. Beni suçlamaya başladı sonraları, senin yüzünden dedi. Babam evlenince kaldıramadm ve görüşmeyi bıraktım. Her fırsatta Sevgilimi yüzüme vurup yollu demesinden bıktıgm için sevgilime konuyi açtım. Biraz erken ve acele oldu ama nisan yaptık. Önce ben sana bakamam git karnını doyur dedi. Iş bulunca avucunu açıp para dilendi. Kayınpederimin gonderdigi bayramlık etleri bana pişirtip sofraya oturunca önümden çekti. Ben özlemişim sen yeme diye açıklama yaptı bir de. Bunların hepsi uydurma gelebilir. Hayatımdan gerçek anlamda usandım. Nisanlim bile hakaretlerini duyana kadar şüphe etmişti. Geçen gün ağıza alınmayacak kadar hayasz hakaretler etmeye başladı. Ben oda değiştirdikce peşimden geliyor kapıyı kapatınca sesini daha da yükseltiyor ağladığımı gördükçe göbek atıyor kahkaha patlatıyordu. Yılların birikimi son kez peşimden geldiğinde hirpaladım biraz. Bu sefer de çocuklarıma beddua etti. Insan anlattıkca her zerresinde anılar canlanıyor.
2 ay sonra düğünüm var. Hem vicdan azabı çekiyorum hem affedemiyorum. Nişanlım çocuk planları yapıyor ama yaşadıklarımdan dolayi ne çocuk istiyorum ne de onun gibi bir anne olmak. Beddualari kulaklarımda. Nasıl atlatırım bilmiyorum. Dinen ya da tıbbi olarak bir öneriniz varsa Allah aşkına yardım edin. Dardayım lütfen yetişin ..