- 5 Şubat 2013
- 1.705
- 1.072
- Konu Sahibi alaimisemaa
- #1
Ne zamandır şuraya doğum hikayemi yazayım diyordum. Altı ay sonrasına kısmetmiş :)
Aradan aylar geçsede insan unutamıyor o anları. Her saniyesiyle hatırda kalıyor.
Doğum tarihim belirlendi. O güne hatta doğuma gidene kadar hiç heyecanlanmadım. Bir yıl evvel miyom ameliyatı olmuştum ameliyattan daha kötüsü olmazdı heralde. Ondan rahattım sanırım.
Doğum günü erkenden hastaneye gittik serum takıldı önce bebek içinmiş o. Orda bekleyiş çok tatlı, çok mutluluk verici değişik bir duygu zira bir kaç saat sonra bebeğin karnında değil yanında olacak.
Ben genel anesteziyle sezeryan doğum istiyordum. Çünkü ameliyathanenin ne kadar soğuk olduğunu biliyordum ve buna dayanamam sanıyordum.
Doktorlarla konuştum beni lokal anestezi için ikna ettiler. Neyse saat geldi ve ameliyathaneye indik. Eşim de benle beraber indi kapıya kadar videoya çekmiş farkında bile değilim. İçime bir telaş, bir korku düştü nedense. Kendimi kurbanlık koyun gibi hissettim desem yeridir.
Neyse geçtik bir odaya buz gibi hava suratıma çarpınca dedim eyvah.!
Anestezi uzmanı geldi hemşirenin yardımıyla hiç kımıldamadan yarı eğik bir şekilde durdum. Doktor belimden iğneyi vurana kadar zangır zangır titriyordum. (İğne çok acıtmıyor sakın korkmayın. Hafif bir sızı...) daha sonra bacaklarımda sıcaklık hissettim zangırdamam azaldı. Ama nasıl bir hismiş hissizlik.. Kaldırıp masaya yatırdılar bacaklarına hükmedemiyorsun... Kolarımı iki yandan bağladılar. Ben başladım ağlamaya. Hemşire geldi neden ağlıyorsun dedi inanın bilmiyordum neden ağladığımı. Korkudan mı, heyecandan mı, mutluluktan mı acayip farklı duygular.. Anestezi uzmanı geldi baş ucuma "hissetmeyeceksin korkma, yoksa acıycak diye mi ağlıyorsun" dedi şaka yapıyor aklı sıra.
Başımdaki hemşire bana teselli veriyor "sana bebeğini aldıklarında söyleyeceğim, şuan daha başlamadılar" diyor. "Sakın ağlama tansiyonun etkilenmesin. Herşeyin normal şuan " falan.. onun sözleri beni rahatlattı ama. Bir iki dakika sonra bi bebek sesi duydum dedim ne çabuk.. Meğer benim bebeğim değilmiş kız bebek getirmişler giydiriyorlarmış. Korkma seninkiyle karışmaz seninki erkek ya diyor doktorlar gülsem mi ağlasam mı çok şaşkındım. Derken o cadı bebek gitti viyak viyak bağrıyordu mübarek. Benim oğlumun sesini duydum ardından ay ağlamayı bıraktım gülüyorum şimdi. Minnacık bedeni gibi sesi de minnacıktı. Üstünü giydirip bana gösterdiler. Ay ne kadar ufacık koklamak istedim hemen yok böyle koku...
Bebeğimi götürdüler aklım onda bitmiyorki bir türlü dikmeleri bitse de gitsem koklasam yine...
Bebeği beş dakka içinde alıyorlar ama sonra onbeş dakka kadar sen bekliyorsun.
Operasyon bitti gitti doktorlar. Hasta bakıcı geldi. Kollarımı çözdü ben üşümeye başladım tekrar. Bekliyorum biri beni çıkarsın. Sabırsızlandım ayrıca üşüdüm.
Dedim yahu abi siz burda nasıl duruyorsunuz çok soğuk burası. Çayla duruyoruz çay getireyim mi dedi bir diğeri. Yok beni daha fazla bekletmeyin dondum demişim. Sanki evet desem çay verecekler.
Yukarı çıktık nihayet... Eşimin gözlerindeki parıltı hala gözümün önüne geliyor.
Sana benziyor sana diyorlar odaya girerken. Bebeğim beni bekliyordu sessiz sessiz. İstedim verdiler hemen kucağıma minnacık mis kokulu öpmeye kıyamazsın o kadar narinki..
Biraz emzirmeye uğraştım ama tabi süt hemen gelmiyor sezeryanda.
Bacaklarımın uğuşukluğu geçince karnım sızlamaya başladı. Ama inanırmısınız bebeği kucağıma alınca hiç ağrı mağrı hissetmiyordum.
Bir gün hastanede kaldık ertesi gün çıktık.
Ben çabuk ayağa kalktım. Umarım sizlerin de doğumu kolay geçer hemen ayaklanırsınız. Anne olmak çok güzel bir duyguymuş Allah dileyen isteyen herkese nasip etsin, kimseye evlat acısı yaşatmasın...
Aradan aylar geçsede insan unutamıyor o anları. Her saniyesiyle hatırda kalıyor.
Doğum tarihim belirlendi. O güne hatta doğuma gidene kadar hiç heyecanlanmadım. Bir yıl evvel miyom ameliyatı olmuştum ameliyattan daha kötüsü olmazdı heralde. Ondan rahattım sanırım.
Doğum günü erkenden hastaneye gittik serum takıldı önce bebek içinmiş o. Orda bekleyiş çok tatlı, çok mutluluk verici değişik bir duygu zira bir kaç saat sonra bebeğin karnında değil yanında olacak.
Ben genel anesteziyle sezeryan doğum istiyordum. Çünkü ameliyathanenin ne kadar soğuk olduğunu biliyordum ve buna dayanamam sanıyordum.
Doktorlarla konuştum beni lokal anestezi için ikna ettiler. Neyse saat geldi ve ameliyathaneye indik. Eşim de benle beraber indi kapıya kadar videoya çekmiş farkında bile değilim. İçime bir telaş, bir korku düştü nedense. Kendimi kurbanlık koyun gibi hissettim desem yeridir.
Neyse geçtik bir odaya buz gibi hava suratıma çarpınca dedim eyvah.!
Anestezi uzmanı geldi hemşirenin yardımıyla hiç kımıldamadan yarı eğik bir şekilde durdum. Doktor belimden iğneyi vurana kadar zangır zangır titriyordum. (İğne çok acıtmıyor sakın korkmayın. Hafif bir sızı...) daha sonra bacaklarımda sıcaklık hissettim zangırdamam azaldı. Ama nasıl bir hismiş hissizlik.. Kaldırıp masaya yatırdılar bacaklarına hükmedemiyorsun... Kolarımı iki yandan bağladılar. Ben başladım ağlamaya. Hemşire geldi neden ağlıyorsun dedi inanın bilmiyordum neden ağladığımı. Korkudan mı, heyecandan mı, mutluluktan mı acayip farklı duygular.. Anestezi uzmanı geldi baş ucuma "hissetmeyeceksin korkma, yoksa acıycak diye mi ağlıyorsun" dedi şaka yapıyor aklı sıra.
Başımdaki hemşire bana teselli veriyor "sana bebeğini aldıklarında söyleyeceğim, şuan daha başlamadılar" diyor. "Sakın ağlama tansiyonun etkilenmesin. Herşeyin normal şuan " falan.. onun sözleri beni rahatlattı ama. Bir iki dakika sonra bi bebek sesi duydum dedim ne çabuk.. Meğer benim bebeğim değilmiş kız bebek getirmişler giydiriyorlarmış. Korkma seninkiyle karışmaz seninki erkek ya diyor doktorlar gülsem mi ağlasam mı çok şaşkındım. Derken o cadı bebek gitti viyak viyak bağrıyordu mübarek. Benim oğlumun sesini duydum ardından ay ağlamayı bıraktım gülüyorum şimdi. Minnacık bedeni gibi sesi de minnacıktı. Üstünü giydirip bana gösterdiler. Ay ne kadar ufacık koklamak istedim hemen yok böyle koku...
Bebeğimi götürdüler aklım onda bitmiyorki bir türlü dikmeleri bitse de gitsem koklasam yine...
Bebeği beş dakka içinde alıyorlar ama sonra onbeş dakka kadar sen bekliyorsun.
Operasyon bitti gitti doktorlar. Hasta bakıcı geldi. Kollarımı çözdü ben üşümeye başladım tekrar. Bekliyorum biri beni çıkarsın. Sabırsızlandım ayrıca üşüdüm.
Dedim yahu abi siz burda nasıl duruyorsunuz çok soğuk burası. Çayla duruyoruz çay getireyim mi dedi bir diğeri. Yok beni daha fazla bekletmeyin dondum demişim. Sanki evet desem çay verecekler.
Yukarı çıktık nihayet... Eşimin gözlerindeki parıltı hala gözümün önüne geliyor.
Sana benziyor sana diyorlar odaya girerken. Bebeğim beni bekliyordu sessiz sessiz. İstedim verdiler hemen kucağıma minnacık mis kokulu öpmeye kıyamazsın o kadar narinki..
Biraz emzirmeye uğraştım ama tabi süt hemen gelmiyor sezeryanda.
Bacaklarımın uğuşukluğu geçince karnım sızlamaya başladı. Ama inanırmısınız bebeği kucağıma alınca hiç ağrı mağrı hissetmiyordum.
Bir gün hastanede kaldık ertesi gün çıktık.
Ben çabuk ayağa kalktım. Umarım sizlerin de doğumu kolay geçer hemen ayaklanırsınız. Anne olmak çok güzel bir duyguymuş Allah dileyen isteyen herkese nasip etsin, kimseye evlat acısı yaşatmasın...
