- 20 Nisan 2019
- 332
- 676
- 18
Kimi insanın ailesinden yana yüzü güler kimi insanın işten yana kimide aşktan yana şanslıdır... Peki ya hiçbirisinden yana şansı olmayanlar? Hem işi, hem mutlu bir ilişkisi yada evliliği hemde sağlam aile bağları olan insanlar varken bunlardan bir tanesine bile sahip olamamak okadar acı ki.. Etrafta birbirine sımsıkı bağlı ve birbirinin iyiliğini isteyen kardeşler görünce hayattaki en büyük kötülükleri kardeşlerimden gördüğümü hatırlıyor, yüreğim burkuluyor benim neden böyle kardeşlerim yok diye içim acıyor yada birbirine aşkla bakan sevgililer, evliler görünce aklıma önce peşimden koşup sonrada beni nedensiz yere aşağılayan, kendimi değersiz hissettiren adam gibi gitmeyi bile beceremeyen, adice terk eden eski sevgililerim geliyor. Sevgi ile bakan 2 çift göze hasret ölecek olma ihtimali kahrediyor. İyi bir işi geliri olup tatil alışveriş planları yapan insanlar gördükçe bir ekmek alacak param bile olmadığını hatırlıyor kendimi öylesine lanetlenmiş hissediyorum ki... En çokda 31 yaşında bu durumda olmak koyuyor çünkü 20 li yaşların başında ileride düzelecek şansım dönecek diye kendimi teselli ediyordum, ümitlerim yeşeriyordu ozamanki hayalini kurduğum gelecek geldi ama hiç birşey değişmediği gibi ümitlerim günden güne daha da azaldı.. yaşamla bağım iyice koptu... Erken kalmak için nedenimin olmadığı, gelecek diye beklediğim birinin olmadığı ve vitamin alamadığım için umarım saçlarım dökülmez dişlerim çürümez diye korkarak yapayalnız geçirdiğim günler... Şimdi söylermisiniz? Hayat gerçekten herşeye rağmen güzel ve yaşamaya değer mi? Pencereden baktığımda kendimi bu hayatın neresinde göreyim?