Lakayt, hissis, bombos bir hayat... tavsiyelerinize cok ihtiyacim var

merhaba arkadaslar bana yol gösterebileceginizi umuyorum. Cok kötüyüm.

Psikolojim altüst, hayatim altüst. Hayatta kalmak icin kendime sevepler ariyorum yok. Hersey manasiz ve bos geliyor.

Cocuklugumdan bu yana hep sorunlarla cebellestik. Okul hayatim cok zorlu gecti icine kapali sessiz utangac bir cocuk ve genctim.

Evlendim beni kullandilar. Bosandiktan üc ay sonra basksiyla evlendi.

Icim hep yara dolu cok hassasim nefret ediyorum bu huyumdan. Kimseyi kirmak istemiyorum ben paramparca oluyorum.

Hayarimda eski esimden haric erkek arkadasim olmadi. Oda zaten tecrüben olsaymis iyiydi diyip beni hep yerden yere vurdu her manada. Vb birsürü sey. Herseyi yazamiyorum ortaya cikmamak icin.

Ilgi gösteren erkekler tam ben adim atmak istedigimde kay oluyorlar. Bilmiyorum nerede yanlis yapiyorum. Zaten kendime hic güvenim kalmadi. Isime ara verdim. Evde kapali kutu gibi kaliyorum. Sosyal cevrem yok. Arkadaslarim yok artik. Kendimi herkesten soyutladim müthis bir kirginlik var icimde.

Son haftalarda kendime yasamak icin sebepler ariyorum. Ailem keza sirf birsey istediklerinde beni cagiriyor. Yoks ne arayan ne soran.

Kendimi herkes tarafindan kullanilmis hissediyorum. Keske serefsiz, ahlaksiz, pislik insan olsaydimda bu hale geldigime üzülmezdim belkide.


Müthis bir yalnizlik icimdeki herkese gülerek yalan nidlar ariyorum. Cok iyiyim!!!

Icimde kocaman siyahlik, lakaytlik, bosluk.
Yillardir kilo vermeyi basaramayan geri zekali hicbir ise yarmayan bir kadinim. Kadinligini bile kesfedememis saklanacak binbir delik arayan biriyim. Bir erkek ilgi gösterdiginde dik duramayisim utanmam saklanacak delik aramam.

Biri var hic aklimda yokken aklima girdi ama her zamanki behtbahtsizligimdn olsa gerek bosanma asmasindayken esiyle baristi onun adina cok sevindim cünkü sucsuz masum bir evlat var ortada. Ama ben yaniyorum. Unitmak istiyorum. Kafm allak bullak. Hayatta asla dedigin seyin icinde buluyorsun kendini. Kafayi yiyicem kendime hic yakistiramiyorum. Hoslandim sanirken ben galiba asik oldum en olmadik birine.

Basimda dert yokmus gibi aklimdan cikmiyor.
Hayat bombos. Hicbirsey gelmiyor icimden. Hic mutlu olmadim su 34 yillik ömrümde. Biktim artik. Yoruldum. Umut isigi sirf o vardi oda söndü. Kendime umut isigi ariyorum ama ne yapacagimi bilmiyorum. Depresyondayim tekrar bunun farkindayim. Üc yildir tedavi görüyorum ama artik oda islemiyor hersey yalan geliyor bana.

Gecen yil onun ilgi alakasi cok iyi gelmisti. Simdi oda yok. Kendimi sevmekle baslayacak hersey deniliyor ama kendimi sevmeye nerden basliycagim. Unutmusum. Ben hep baskalarina deger verdim kendime degil. Belkide bu yüzden hep yalniz kaldim. Cok mutsuzum. Aklimda sürekli bu dünyadan göcme istegi. Hicbirsey zevk vermiyor. Ne icin cabaliyacagim. Cabaladigim hersey elimden kayip gitti.


Offf cok dertliyim basinizi agrittim kusura bakmayin. Amacim biraz yazip icime dökmekti.

bana kalırsa genelde herkesin hayatında olabilecek şeyler bunlar. boşanmak, kilo problemi, aşk acısı vs. bu kadar uzun uzun yas tutmaya ne gerek var?

mesleğiniz var mı bilmiyorum ama işe dönerek başlayabilirsiniz. evde kendinizi dinleyerek nereye kadar gideceksiniz? bir sosyal aktivite olsun sokun hayatınıza.

yani anlamadım durumunuzun farkındasınız ama düzeltmek için keşke bir şeyler yapsanız. son olarak da resmi olarak evli olan birisiyle görüştüyseniz eğer er ya da geç zaten acı çekecektiniz böylesi sizin için daha iyi olmuş.

Çok sevdiğim bir söz var. Kendinize itibar kaybı teşhisi koymadan önce etrafınızdaki insanların karekterinden emin olun. Sadeleştirdim mecbur sözü

Herkesin hayatında olabilecek klasik problemler bunlar.
Eğer yaşamak için neden bulamıyorsanız,dahiliyeye gidebilirsiniz. Komik ve saçma geliyor ama bazı hormon/vitaminlerin düşüklüğü depresyona sebep olabiliyormuş. Rahatlamak için bir psikoloğa da gidebilirsiniz. İyi geleceğinden eminim. Yeter ki bir yerden başlayın,kendinizi bırakmayın.

‘İnsanın Anlam Arayışı’ kitabını okuyabilir misiniz? Belki bu durumun içinden sizi çıkarmıcaktır ama neden bu duygular içinde olduğunu hissettiklerinizi arayışlarınızı orada cok net bulacagınıza eminim. Bende şuan çok büyük bi anlamsızlığın içindeyim çıkamıyorum da ama düzeleceğine inanmak istyorum emdr teknikler vs terapi almayı düşünüyorum. Bu dünyaya bir kez geliyoruz yazıktır günahtır elalemin değersizliği yüzünden kendimizi hiçe saymamız.. Onlar hayatını yaşarken biz neden kayıp gidelim düzelmemiz lazım yaşamamız lazım son nefesimizde pişman olmamak için. Bazen kendimizi denize atmışım ve boğuluyomuşum gibi hayal ediyorum sonra yok ya dyorum neden öleyim yaşamaktan daha mı iyi olacak sanki.. Meditasyon, sizi iyi hissettirecek filmler, hobiler, kurslar, yeni arkadaslar, diyet, spor sizi kendinize getirebilir. Ama bunun için çabalamanız lazım..

Kendinize acilen yoğunlaşın, kendi üzerinize iyice düşün ve hemen bir hobi, ilgi alanı bulun. Bu yüksek enerjinizi boşluktan ötürü ufacık şeyler ile paylaşmak yerine güzel şeylere aktarın, inanım dünya aslında güzel bir yer, hepimizin sınavı farklı ama ne olursa olsun tadını almalıyız yoksa kendimizi hasta ederiz, enerjini iyi yerlere aktarman dileğiyle... :))

Mümkünse sehir degistirin.
Sizi kimsenin tanımadığı bir şehirde çok daha özgür ve özgüvenli hissedersiniz. Sizin gecmisinizi bilmiyor kimse, buna odaklanin. Kendinizi nasıl tanitirsaniz o şehirde size öyle tanıyacaklar. Kilo konusuna bu noktada çok takılmayın çünkü etrafta çok kilolu insan var. Tamam belki kilo özgüven için bir engel teşkil edebilir ama bu tamamen size bağlı. Yine de çok kafaya takıyorsanız sağlıklı beslenmeye çalışın zaten kendiliğinden kilo vereceksiniz.
Yeni bir şehirde yeni bir işe ihtiyaciniz olacak. Mesleginiz varsa mesleginizi yapin, yoksa da bulabildiginiz herhangi bir işe baslayin. Ama insanlarla iletişimde olduğunuz bir is olsun.
Unutmayin, siz kendinizi nasıl tanitirsaniz onlar sizi öyle tanıyacak.
Ev bulma, yerleştirme derken zaten oturup böyle dusunmeye zamanınız bile olmayacak.
İlaclarinizi birakmayin bu surecte.
Ama her şeyden önemlisi şehir değiştirmek gibi mühim bir karar verebilmek için gözünüzü karartmaniz lazım. En fazla ne olabilir ki döner ailemin yanına gelirim diye düşünün ve bence bu adimı acilen atın. Üzerinde çok düşünürseniz yapamazsınız, ani bir kararla harekete geçmeniz lazım.

Maneviyatınızı mutlaka desteklendirin inanın en önemlisi bu.
Diğerleri çorap söküğü gibi gelir bence

Bosanmamis birine baglanmak aci cekme riski demek.

Kilo vermek icin yapilmasi gerekenler belli yapiyor musunuz?

Uc yildir psikolojik destek alip neden hala bu haldesiniz?

Neden calismiyorsunuz?

Yasadiklariniz herkesin basinda olan dertler. Bu kadar karamsarliga kapilmaniz tedavinize niye yanit vermediginizi sorgulamanizi gerektiriyor bence, 3 yil az bir zaman degil gerekiyorsa uzmaninizi değistirin.

Acil ise girip evde oturmaktan kurtulun.

Gunluk yuruyuslere baslayin.

Konuyla ilgili kitaplar okuyun.

Basa cikilamaz bir derdiniz yok sükredin. Allah yardımcıniz olsun.

Kendin söylüyorsun hep başkalarına değer veriyorum kendime vermiyorum diye silkelen bir kendine gel değer ver kendine yaşamak için çok sebepler var hayat çok güzel ama yaşamasını bilene. Kilolu olmak bir kabahat değil önce mental olarak iyileşmeye bal bence p zaman gerisi gelir sosyalleşmeye çalış kursa falan yazıl .

Sadece-Ben .!.:

merhaba arkadaslar bana yol gösterebileceginizi umuyorum. Cok kötüyüm.

Psikolojim altüst, hayatim altüst. Hayatta kalmak icin kendime sevepler ariyorum yok. Hersey manasiz ve bos geliyor.

Cocuklugumdan bu yana hep sorunlarla cebellestik. Okul hayatim cok zorlu gecti icine kapali sessiz utangac bir cocuk ve genctim.

Evlendim beni kullandilar. Bosandiktan üc ay sonra basksiyla evlendi.

Icim hep yara dolu cok hassasim nefret ediyorum bu huyumdan. Kimseyi kirmak istemiyorum ben paramparca oluyorum.

Hayarimda eski esimden haric erkek arkadasim olmadi. Oda zaten tecrüben olsaymis iyiydi diyip beni hep yerden yere vurdu her manada. Vb birsürü sey. Herseyi yazamiyorum ortaya cikmamak icin.

Ilgi gösteren erkekler tam ben adim atmak istedigimde kay oluyorlar. Bilmiyorum nerede yanlis yapiyorum. Zaten kendime hic güvenim kalmadi. Isime ara verdim. Evde kapali kutu gibi kaliyorum. Sosyal cevrem yok. Arkadaslarim yok artik. Kendimi herkesten soyutladim müthis bir kirginlik var icimde.

Son haftalarda kendime yasamak icin sebepler ariyorum. Ailem keza sirf birsey istediklerinde beni cagiriyor. Yoks ne arayan ne soran.

Kendimi herkes tarafindan kullanilmis hissediyorum. Keske serefsiz, ahlaksiz, pislik insan olsaydimda bu hale geldigime üzülmezdim belkide.


Müthis bir yalnizlik icimdeki herkese gülerek yalan nidlar ariyorum. Cok iyiyim!!!

Icimde kocaman siyahlik, lakaytlik, bosluk.
Yillardir kilo vermeyi basaramayan geri zekali hicbir ise yarmayan bir kadinim. Kadinligini bile kesfedememis saklanacak binbir delik arayan biriyim. Bir erkek ilgi gösterdiginde dik duramayisim utanmam saklanacak delik aramam.

Biri var hic aklimda yokken aklima girdi ama her zamanki behtbahtsizligimdn olsa gerek bosanma asmasindayken esiyle baristi onun adina cok sevindim cünkü sucsuz masum bir evlat var ortada. Ama ben yaniyorum. Unitmak istiyorum. Kafm allak bullak. Hayatta asla dedigin seyin icinde buluyorsun kendini. Kafayi yiyicem kendime hic yakistiramiyorum. Hoslandim sanirken ben galiba asik oldum en olmadik birine.

Basimda dert yokmus gibi aklimdan cikmiyor.
Hayat bombos. Hicbirsey gelmiyor icimden. Hic mutlu olmadim su 34 yillik ömrümde. Biktim artik. Yoruldum. Umut isigi sirf o vardi oda söndü. Kendime umut isigi ariyorum ama ne yapacagimi bilmiyorum. Depresyondayim tekrar bunun farkindayim. Üc yildir tedavi görüyorum ama artik oda islemiyor hersey yalan geliyor bana.

Gecen yil onun ilgi alakasi cok iyi gelmisti. Simdi oda yok. Kendimi sevmekle baslayacak hersey deniliyor ama kendimi sevmeye nerden basliycagim. Unutmusum. Ben hep baskalarina deger verdim kendime degil. Belkide bu yüzden hep yalniz kaldim. Cok mutsuzum. Aklimda sürekli bu dünyadan göcme istegi. Hicbirsey zevk vermiyor. Ne icin cabaliyacagim. Cabaladigim hersey elimden kayip gitti.


Offf cok dertliyim basinizi agrittim kusura bakmayin. Amacim biraz yazip icime dökmekti.

Genişletmek için tıkla...

Merhaba arkadaslar hepinize cok tsk ederim yazdiklariniz icin. Yasadigim bircok seyi emin olun yazmadim. Evet cok daha zor durumda olan insanlarin da farkindayim. Ama degisemiyorum icinde sebepsiz bir korku.

Evet zaten o kisiden olabildigince uzak durmaya calisiyorum. Aklimdan silmeyide basaracagim umarim. Cünkü asla ama asla bir aileyi yikmak istemem. Zaten bu kisinin aklima girmesini bile yakistiramiyorum kendime.

Izdirap olacak biliyorum ama yapacak baska birseyim yok. Zaten en olmadiklari cekiyorum hayatima. Kimseyi aglatmaya hakkim yok.

Kendine deger vermek ne? Bilmiyorum inanin. Makyaj yapiyorum su bu kitap okuyorum bilgilenmeye calisiyorum ama kendimi hep eksik hissediyorum. Cirkin hissediyorum, bilgisiz hissediyorum kendimi. Sanirim eski esimin ve ailesinin bana yaptiklari psikolojik siddetin, tecavüzün, asagilanmanin vs tüm ceremesini cekiyorum. Zaten yillardir herkesten uzak durmaya calisirken ipler tamamen kopti, sosyalesemiyorum. Icimde hep bir korku.

Offf offf

Bu arada Sadece birkac aylik izin aldim. Kendimi toparlayabilmek adina cok verimsiz calisiyordum cünkü. Yoksa isim var. Ama kendime veki düzen vermek adina ara vermisken hicbirsey yapamamam beni sinir ediyor tam vamura saplaniyorum.

Dua etmek de insana bir nevi meditasyon. Zor gunlerimi hep duada aglayarak atlattım.icimdeki zehiri, çaresizliği seccadeye birakiyormuş gibi hisssetti m hep.ve iyilestim. İnancliysaniz denemenizi öneririm

Basklarinin benim hakkimda ne düsündügünü ve nasil intiba biraktigima asiri dikkat ediyorum. Bu konuda takintiliyim sanirim. Bunu nasil asmali?

Zor şeyler yaşamışsınız sanırım biraz da fazla hassasınız. Özgüveni olmayan bi insan sıfırdır. Herkesin böyle dönemleri olmuştur. Kaba olucak belki ama bırakın sızlanmayı da dimdik ayakta durun önce siz kendinize saygı gösterin ki zaten görüceksiniz çevrenizdekilerinde yaklaşımı farklı olucaktır. Şişkoyum da şöyleyimde böyleyimde demek yerine kendinize hedefler koyun ve arkanıza bakmadan ilerleyin

-Unexpected- .!.:

Herkesin hayatında olabilecek klasik problemler bunlar.
Eğer yaşamak için neden bulamıyorsanız,dahiliyeye gidebilirsiniz. Komik ve saçma geliyor ama bazı hormon/vitaminlerin düşüklüğü depresyona sebep olabiliyormuş. Rahatlamak için bir psikoloğa da gidebilirsiniz. İyi geleceğinden eminim. Yeter ki bir yerden başlayın,kendinizi bırakmayın.

Genişletmek için tıkla...

Aynı şeyi söyleyecektim özellikle D vitamini eklikliği depresyonu tetikliyor ve mutsuz olmanıza sebep oluyor. Tahlil yaptırmakta fayda var. Yoksa bu bahsettiğiniz dertler bazılarının dertlerinin yanında devede kulak kalıyor ve aşılmayacak şeyler değil Allahın izniyle