bende köyde büyüdüm yokluk desen bizdede vardı istanbulun hemen yanındayız ama ilkokulu birleştirilmiş sınıflar sistemine göre okudum babamın yaptığı tahtadan silahlarla meyve yapraklarını para diyerek hırsız polis oynardık tahtadan tekerlekleri olan tahta arabalarımız vardı çember çevirirdik gece 1 2 lere kadar saklanbaç ebeleme oynardık evet yokluk vardı biz şanslıydık evimizde su vardı ama kimimizin evinde suyu bırak tuvaleti bile yoktu muffak yerine küçük bir boşluk yokluk deyince niye hep doğu gelirki akla sanki başka yerlerde aynı yokluk yaşanmıyor mu ama biz çok mutlu bir çocukluk geçirdik annemle sabah namazından sonra çapaya gider mevsimiyse ıhlamur için kestane için dağlara çıkardık koca koca çuvalları bizde sırtımızda taşıdık ama ordayken-dağda yani- yediğimiz soğan ekmek bile o kadar tatlı gelirdiki bize ailemize yardım etmekten hiç kaçınmadık o bile bir oyundu bizim için evet yorulduk hemde çok yorulduk ellerimiz nasır tuttu ama çok da mutluyduk çünkü ailemiz bizi seviyordu bizim için uğraşıyordu tamam para lazım ama bir evde sevgi mutluluk yoksa para ne kadar önemlidir sizcee ben o resimlerde acınacak çocuklar göremiyorum umutla gözleri ışıldayan yüzler görüyorum sadece kimbilir belki ben küçükken öyle olduğumdandırrr