Meraba kızlar
Derdim kızım ve eşim. Kızım kolik çocuklardan . Bir yıldır o kadar tükendim ki her anlamda , izah edemem sizlere . Bazen kriz geçirmekten korkup telkinler verdim kendime . Psikolojik destek bile aldım siz düşünün gerisini. Az az önünü berisini aldım diye düşünüyordum ki ama eşim kızımızı rapunzel gibi prenses modundan çıkaramıyor . Kızımda bunun farkında inada biniyor . Akşam mutfakta yemek hazırlıyorum ki dur durak yok inadına tepinip cırlıyor
En son mama sandalyesıne koyup mutfağa aldım yanıma bari beni izlesin diye .
Yemek yaparkende ara ara cırladı durmadan sürekli benimle ilgilensin diye bende neden ağladığına bakıp ilgilenmeden işime baktım ve böylece sustu oyun oynamaya daldı . Sonra eşim geldi tabi ilgileniyor oynuyor kızım tuttu emziğini yere fırlattı huyunu biliyorum tabi sakın dedim alıp verme bu aldı yıkadı gitti ağzına verdi tuttu tekrar fırlattı .
Bunu defalarca tekrarladılar .
Kızım bunu oyun sanıyor ama bu benim hayatımda oldukça güçlük yaratan bir durum .
Ne versem önüne tutar fırlatır geri versin diye ve bunu defalarca yılmadan tekrarlar . Numara yapmamızı bekleyen , git tut getir diyen bir köpekmişiz gibi .
Eşimde başladı benimle tartışmaya .
Diyorum her istediğine karşılık verme öğrensin herşeyin olmayacağını " çocuk o ne anlasın " diyor bana .
Hepimiz çocuk , bebek değil miydik ?
Birileri yaptığımız yanlışı onaylasaydı nasıl öğrenecektik doğrusunu ?
Kaldı ki bebeklerin algısı daha açık oluyor .
" tamam o karışmıyormuş bana , elimde ölecekmiş çocuk . "
Ben hiç emziği geri verilmedi diye ölen çocuk duymadım
Yani kısacası bana karışmasa artık kızımızı gereksiz naz ve niyazından kurtaracağım
Tam alıştırıyorum
Uysallaşıyor ama babayı görünce yelkenler fora
Çünkü istediklerine şartsız karşılık veriyor
Anlatamıyorum bu adama kızlar ne yapıcam ben .
Duygusuzmuşum , gaddar mışım ben .
Tek istediğim topluma şımarık bi çocuk karıştırmamak .
Şımarsın ama usulünce olsun , yanlışı bilsin doğruyu görsün istiyorum
Kocama kızımızı prenses moduna sokmamayı nasıl anlatabilirim
Elbette çocuğum benim için bir prenses ama insan gibi yetiştirmek istiyorum .
Büyüdüğünde herşeyi ağlayarak sızlanarak yaptıran , insanlara güçlük çıkartan bir birey yetiştirmek istemiyorum.
Daha çok küçük diyenler olacaktır fakat kızım siz dediğini yapana kadar ağlamayı kesmeyen bebeklerden
Ağaç yaşken eğilir atasözüne güvenerekten her ağladığında olmayacak şeyleri yapmıyorum
Olumlu sonuçlarda alıyorum fakat eşim bütün verdiğim emeği mahvediyor
Ona göre ben kötü bir anneyim sanırım
Kafam çok karışık . Söyledikleri yüzünden gücendim doğrusu
Saaatlerdir anneliğimi sorguluyorum..
Bir yıldır gecem gündüzüme girdi .
Nasıl yaşıyorum farkında değilim
Evladımın iyiliğini istemekten başka bir niyetim yok ama herşeyi duyguya getiren bu adam beni çıldırtıyor