Ben de ezik büyüyen ve bunu çocuklarına yaşatmamak için kendisine söz vermiş biriyim.
Parkta diğer çocukları da gözetirim ancak önceliğim kendi çocuklarımdır. Eski evimdeki parkta vardı bir çocuk bahsettiğiniz gibi, kış günü çorapsız gelirdi 4 yaşlarında. Karnının aç olduğunu düşündüğüm için götürdüğüm yiyeceklerden paylaşırdım ancak kapısına gitmeyi hiç düşünmedim çünkü ailesi onu anlayabilecek kapasitede olsa zaten o çocuğu öyle sokağa salmazlar değil mi?
İki çocuk kavga ediyorsa ayırırım. Bir çocuk vardı 6 yaşlarında kız, çocuklarımı ne zaman görse kaydıraktan itmeye çalışıyordu o zaman benimkiler 1,5 yaşındaydı. Baktım annesi oralı olmuyor, bir kere seslendim kızına “yapma” diyip döndü, tekrarında çocuğa sert bir şekilde“bir daha çocuklarıma yaklaşma” dedim. Çünkü önceliğim çocuklarım.
Haksızlığı sevmem, karşı çıkarım. Biri yanımda dedikodu yapıyorsa açıkça “karşı taraf senin hakkında ne düşünüyor acaba?” Derim. Konuşturmam. Kimsenin hakkını yemem, hakkımı yedirmem ama sizinki çocukların işine bir tık fazla karışmak olmuş sanırım.
Çok haklısınız, bir çocuk evde büyük zarar görüyor olabilir hem vatandaş olarak hem vicdanen farkına vardığımızda yetkili birimleri bilgilendirmemiz gerekir ama insanlar manyak. Bugün metroda el kadar çocuk kavga ettiği diğer çocuğa bıçak çekmiş, niye kendinizi riske atasınız?
Bence çocukluk travmalarınızı destek alarak çözmelisiniz, dediğim gibi sizi anlıyorum ama biraz fazla geldi bana.