Herkeze merhabalar öncelikle:)
Konuya nasıl nerden başlıyacağımı pek bilmiyorum tek bildiğim uzun olacak şimdiden hakkınızı helal edin..
35 yaşında, tip 1 diyabeti ve anksiyetesi mevcut, neredeyse hayatında yüzü hiç gülmemiş biriyim.. 15 yaşında bir oğlum var ve evet yüzümün gülmesine tek sebep.. iyikim ve pişman olmadığım tek şey.
Oğlum ilk evliliğimden ve 2010 senesinde babasıyla ayrıldık.(sebep yalanları ve aldatılmamdı defalarca)
Sonrasında hayatıma hiç evlenmemiş daha öncedende tanıdığım bir adam girdi.
Klasik ilk başlarda herşey güzeldi:)
Oğlumla vurmuştu beni çok ilgiliydi. Ailesiyle hiçbir problem yaşamadık sadece annesi var birde abisi. Abisi evli ve beni hiç istemedi konuşmadı senelerdir:) sadece kabullenmedi ama bildiğim kadarıyla zararıda olmadı.
Alkol kullanıyordu ama etrafına da bana da bir zararı yoktu ilk başlarda. Ben babamı çok erken kaybettim bu arada annemde evli ve eşiyle büyük problemlerimiz var eskiye dayalı, şuan benimle görüştüğünü bile eşinden saklıyor:)
Şu son 2-3 senedir kabusu yaşadım bildiğiniz
Alkol kullanımı arttı, yeri geldi 24 saat ortadan kayboldu haber bile vermedi, girdiği hiçbir işte sebaat etmedi, ben çalıştım engelli kadrosunda sürekli hasta olmama rağmen. Bu arada herşeyi kendimiz aldığımız için sürekli bir borç ve taksit içinde olduk. Ama vicdanım rahat hep veren taraf oldum. Oda uğraştı belki ama içkiden vazgeçip hiçbir zaman tam olarak bir ev sorumluluğunu almadı. Buralarda bilenler bilir kısırlık topiklerinde dolandım durdum aylarca hep ikinci bir bebeğim olsun oğlum benim gibi yanlız büyümesin, oda babalığı tatsın diye uğraştım hep ama kısmet olmadı. Bugün iyiki de olmamış dediğim bir olay bu.
Onca olup bitene rağmen hep idare ettim konuşmaya çalıştım olmadı. İlgilenmedi, umursamadı iki lafından biri istemiyorum seni bitsin oldu ve bunu neredeyse her kavgada söyledi. En çok canımı acıtanda beni hep geçmişimle ve kadınlığımla vurması oldu ve bunu her alkol aldığında yaptı. 2 ay kadar oluyor anlaşmalı boşandık aslında amaç farklıydı ben babamın maaşını alıp onu biraz daha rahat ettirecektim ama bende durumlar pekte öyle değildi.. bunu istemesi kabul etmesi bile içimden söküp atmama sebep olmuştu o bunun farkında değildi:) şuan maaş için başvurumu yaptım ve oda evden gidecek bu hafta. Bu arada hala aynı evdeyiz ayrı yatıyoruz neredeyse hiç konuşmuyoruz ve ben gerçekten bittiğini ima ettim. Açık açık yüzleşmesini yapmadık sadece çünkü bildiğiniz kaçıyorum, gücüm yok... içimde o kadar kırgınlıklarım varki bu yıpranmışlıklar çok derin yaralar bıraktı...
Şuanki konum ev geçindirmek ve oğluma kendime bakabilmek ama onada gücüm yok.
Babamın maaşını alıp ayrıca sigortasız bir iş bulup çalışmam lazım ki anca yeter. Ev kira evin masrafları oğlumun giderleri derken boğulmuş durumdayım.
Sizlerden tek isteğim manevi olarak destek olmanız insan bazen herşeyini herkezle paylaşamıyor. Tabiyki dostlarım var ama kendimi çok yanlız çaresiz ve tükenmiş hissediyorum. Nasıl kalkarım bunca şeyin altından bilmiyorum.. yıllar geçsede kendime gelemeyecek gibi hissediyorum..
Yüzleşmeler, hayatta ve ayakta kalmaya çalışmak hepsi ayrı bir yerden üzerime çöküyor.. lütfen yardımcı olun bir yol gösterin bana güçlü olabilmem için..
Hepiniz Allaha emanet olun
Yüzünüz hep gülsün inşallah.....:)