- 31 Mart 2012
- 10.869
- 7.479
- Konu Sahibi askitotomsu
- #1
Selam kızlar,
Fikir almaya geldim.
Evliligimde yaşadıgim sorunları bir kisminiz biliyorsunuz. Psikoloğu değiştirip psikiyatriste başlamıştım. Doktor; bu evliliğin bittiğini, eşimin patolojik vaka olduğunu söylemişti. Bir yandan da boşanmanın zorluklarindan bahsedip düzeltilecek yani varsa düzeltmeye çalışıyordu. Sanırım benim güçsüz olduğumu düşünüp böyle yapti. Sonra eşimle görüştü. Ona eşinle ilgilen, ailesine saygılı güler yüzlü ol, falan diyordu hep. Birbirinizin ailesini ziyarete gidin dedi. Ben özür dilenmedikce gitmeyeceğimi söyledim. Evimdeki büyü benzeri şeyleri hatırlattım. Önceden buna kızan doktor, bu sefer eşimin yanında "belki de sizin iyiliginiz için yapmışlardır" deyince artık onu da bıraktım.
Tüm bunlar geçen sene olmuştu. Dr okul dönemi ayrılık zor olur, yaza kadar bekle, sonra duruma bak demişti. İşte geçen yaz okul kapanınca çocukları alıp ailemle şehir dışına kafa dinlemeye gittim. Eşim çok ilgili gibi beni ve çocuklari hava alanına bıraktı, öpüp şovunu yaptı. Tabii aileme selam bile vermedi. Onlar yanıma gelmediler dedi. Halbuki kardeşim direkt yanımıza geldi check sırasında. Anneme bakmadı bile.
Neyse biz bir ay kaldıktan sonra döndük ve ben eşyalarıni toplayıp gitmesini istedim. Kavga ettik, sırt cantasiyla gitti. Aylardır otel, motel odalarında kalıyor galiba.
Şimdi sorun şu ki: geçtiğimiz günlerde çıktı geldi. Gitmiyor. Şartlarimi da kabul etmiyor. "Bana, çocuklara özenle davranmani istiyorum. Arkamdan iş cevirmeyeceksin, ailene para vermeyeceksin, bizi ezdirmeyeceksin, seni doldurduklarinda tepki koyacaksın, evin bütçesini birlikte yapacağız sana güvenmiyorum. Ailemi ara sıra eve davet edeceğim ve sen saygısızlık yapmayacaksin, güler yüzle hoşgeldiniz nasılsınız demen yeterli aksi halde hiçbir şey duzelmez" dedim.
Aynı cümleleri kuruyor, "kendi içimizde düzelmeye bakalım, ailenle gorusmeyecegim, sen cagirirsan çağır ben gelmem. Sen beni defalarca evden kovdun ben gitmedim." falan filan. Ama bence otellere para harcamaktan bıktı. İşte kendince meyve soyup getiriyor, sarılmaya çalışıyor. Biraz para biriktirmisti geçen sene, biraz da hediye gelen ceyreklerin tamamını koyup eski bir araba aldı, ben söylemeden üstüme yaptı falan. Bunları alfa düşünceli koca modunda yapıyor. Bahçe de biraz değerlenince satacakmisiz zaten! Babasıyla bahçe işi kalmayacakmis.
Bense tavrindaki adaletsizliği, cirkinligi kabul etmiyorum, adamın zihniyeti belli. Evden tekrar göndereyim diyorum.
Yalnız şöyle bir sıkıntım var: Maddi olarak giderlerin yarısını bile karşılayamıyorum. Nafakayla ucu ucuna yeter belki. Muhtemelen biriktirdigimi harcamam gerekir bir süre. Bir diğer şey de okul ve çalışma saatleri. Kızımı servise versem sabah ezaninda çıkması lazım, hava karanlık. İkokul çocuğu. Zaten uyuyarak götürüyor babası. Yani tek başına servise binemez. Ben de yatsı ezaninda hala isyerindeyim. Sabah o saatte gelip akşam o saatte çıkacak bakıcı yok. Küçük de kreşe başlayacak. Onu da okula bırak al durumu var.
Şimdi ben bunların dışında söyle düşünüyorum: Ben bu adamla mutlu değilim, bu insan ve ailesinden kurtulmak benim için çok büyük bir iyilik. Ama şöyle ki cocuklar olduğu için hep hayatıma müdahil olacakları gerçeği de var. Bazen de diyorum ki bu kadar sabrettim, bir iki sene daha sabretmeye çalışayım, bir de antidepresan yazdırıp olan biteni görmezden geleyim. En azından çocukların bakımı, ev giderleri, ev işlerinde yardımcı olur, benim de yüküm hafifler biraz. Çünkü o yokken huzurluydum ama zorlanıyordum ve iş yukunden geriliyordum ve çocuklara yansıyordu. Bir de artık evliliğim bitti, niye bitti, çok üzülüyorum modunda değilim. Ara ara yine üzülüyorum ama amaaan çok da lazim sanki moduna evrildim biraz Masallah kendime.
Çocuklar açısından düşünürsek eninde sonunda alışacaklar ama babaları yokken her gün ağlama modunda oldular. Bir iki seneye bebeklikten çıkar ve daha mi kabul edici olur bilemedim. Benim de gücüm kalmadı aynı muamelelere. O yüzden hiçbir sorun yokmuş gibi günlük hayatıma devam ederek psikolojik bir savunma kuruyorum kendime. Gerçekleri görmezden gelerek...
Yine de aileme olan tavrını görünce sinirim bozuluyor ve sarpa sariyorum. Mesela yilda bir iki kere zorla ailemi eve davet ediyorum. Onlar gidene kadar eve girmiyor. Onlar çıkınca on dk sonra evde oluyor. Bu da gerçekten benim sinirimi ziplatiyor.
Lütfen biz sana demiştik diye taşlamadan fikirlerinizi belirtir misiniz? Ben olanı biteni çok doğru degerlendiremiyorum o yüzden yazdıklarıniz ufkumu açıyor.
Fikir almaya geldim.
Evliligimde yaşadıgim sorunları bir kisminiz biliyorsunuz. Psikoloğu değiştirip psikiyatriste başlamıştım. Doktor; bu evliliğin bittiğini, eşimin patolojik vaka olduğunu söylemişti. Bir yandan da boşanmanın zorluklarindan bahsedip düzeltilecek yani varsa düzeltmeye çalışıyordu. Sanırım benim güçsüz olduğumu düşünüp böyle yapti. Sonra eşimle görüştü. Ona eşinle ilgilen, ailesine saygılı güler yüzlü ol, falan diyordu hep. Birbirinizin ailesini ziyarete gidin dedi. Ben özür dilenmedikce gitmeyeceğimi söyledim. Evimdeki büyü benzeri şeyleri hatırlattım. Önceden buna kızan doktor, bu sefer eşimin yanında "belki de sizin iyiliginiz için yapmışlardır" deyince artık onu da bıraktım.
Tüm bunlar geçen sene olmuştu. Dr okul dönemi ayrılık zor olur, yaza kadar bekle, sonra duruma bak demişti. İşte geçen yaz okul kapanınca çocukları alıp ailemle şehir dışına kafa dinlemeye gittim. Eşim çok ilgili gibi beni ve çocuklari hava alanına bıraktı, öpüp şovunu yaptı. Tabii aileme selam bile vermedi. Onlar yanıma gelmediler dedi. Halbuki kardeşim direkt yanımıza geldi check sırasında. Anneme bakmadı bile.
Neyse biz bir ay kaldıktan sonra döndük ve ben eşyalarıni toplayıp gitmesini istedim. Kavga ettik, sırt cantasiyla gitti. Aylardır otel, motel odalarında kalıyor galiba.
Şimdi sorun şu ki: geçtiğimiz günlerde çıktı geldi. Gitmiyor. Şartlarimi da kabul etmiyor. "Bana, çocuklara özenle davranmani istiyorum. Arkamdan iş cevirmeyeceksin, ailene para vermeyeceksin, bizi ezdirmeyeceksin, seni doldurduklarinda tepki koyacaksın, evin bütçesini birlikte yapacağız sana güvenmiyorum. Ailemi ara sıra eve davet edeceğim ve sen saygısızlık yapmayacaksin, güler yüzle hoşgeldiniz nasılsınız demen yeterli aksi halde hiçbir şey duzelmez" dedim.
Aynı cümleleri kuruyor, "kendi içimizde düzelmeye bakalım, ailenle gorusmeyecegim, sen cagirirsan çağır ben gelmem. Sen beni defalarca evden kovdun ben gitmedim." falan filan. Ama bence otellere para harcamaktan bıktı. İşte kendince meyve soyup getiriyor, sarılmaya çalışıyor. Biraz para biriktirmisti geçen sene, biraz da hediye gelen ceyreklerin tamamını koyup eski bir araba aldı, ben söylemeden üstüme yaptı falan. Bunları alfa düşünceli koca modunda yapıyor. Bahçe de biraz değerlenince satacakmisiz zaten! Babasıyla bahçe işi kalmayacakmis.
Bense tavrindaki adaletsizliği, cirkinligi kabul etmiyorum, adamın zihniyeti belli. Evden tekrar göndereyim diyorum.
Yalnız şöyle bir sıkıntım var: Maddi olarak giderlerin yarısını bile karşılayamıyorum. Nafakayla ucu ucuna yeter belki. Muhtemelen biriktirdigimi harcamam gerekir bir süre. Bir diğer şey de okul ve çalışma saatleri. Kızımı servise versem sabah ezaninda çıkması lazım, hava karanlık. İkokul çocuğu. Zaten uyuyarak götürüyor babası. Yani tek başına servise binemez. Ben de yatsı ezaninda hala isyerindeyim. Sabah o saatte gelip akşam o saatte çıkacak bakıcı yok. Küçük de kreşe başlayacak. Onu da okula bırak al durumu var.
Şimdi ben bunların dışında söyle düşünüyorum: Ben bu adamla mutlu değilim, bu insan ve ailesinden kurtulmak benim için çok büyük bir iyilik. Ama şöyle ki cocuklar olduğu için hep hayatıma müdahil olacakları gerçeği de var. Bazen de diyorum ki bu kadar sabrettim, bir iki sene daha sabretmeye çalışayım, bir de antidepresan yazdırıp olan biteni görmezden geleyim. En azından çocukların bakımı, ev giderleri, ev işlerinde yardımcı olur, benim de yüküm hafifler biraz. Çünkü o yokken huzurluydum ama zorlanıyordum ve iş yukunden geriliyordum ve çocuklara yansıyordu. Bir de artık evliliğim bitti, niye bitti, çok üzülüyorum modunda değilim. Ara ara yine üzülüyorum ama amaaan çok da lazim sanki moduna evrildim biraz Masallah kendime.
Çocuklar açısından düşünürsek eninde sonunda alışacaklar ama babaları yokken her gün ağlama modunda oldular. Bir iki seneye bebeklikten çıkar ve daha mi kabul edici olur bilemedim. Benim de gücüm kalmadı aynı muamelelere. O yüzden hiçbir sorun yokmuş gibi günlük hayatıma devam ederek psikolojik bir savunma kuruyorum kendime. Gerçekleri görmezden gelerek...
Yine de aileme olan tavrını görünce sinirim bozuluyor ve sarpa sariyorum. Mesela yilda bir iki kere zorla ailemi eve davet ediyorum. Onlar gidene kadar eve girmiyor. Onlar çıkınca on dk sonra evde oluyor. Bu da gerçekten benim sinirimi ziplatiyor.
Lütfen biz sana demiştik diye taşlamadan fikirlerinizi belirtir misiniz? Ben olanı biteni çok doğru degerlendiremiyorum o yüzden yazdıklarıniz ufkumu açıyor.
Son düzenleme:
onun disinda ben olsam beklerim bı süre sartlar oturana kadar. Yoksayarim bazi seyleri. Mecburi dogu görevi gibi düşün
Bu insanlar taş değil, belki garip bir şekilde içselleştirdi olayı, bilemeyiz.
