Merhaba arkadaşlar. İçimi dökmek istiyorum ama sadece burada yapabilirim. Geçmiş aylar hepimiz için çok zordu, kesinlikle. Herkes az çok etkilendi,hepimize Allah yardımcı olsun. Ama benim evliliğimde daha fazla sorun çıktı. Kocamla 4 senedir evliyiz, çocuğumuz yok. Ben gurbetçiyim,ailem diğer ülkede yaşıyor. Bu yıl başında şehir değiştirdik İstanbul'dan Akdeniz'e taşındık. Bütün arkadaşlarım da İstanbul'da kaldı, burada kimseyi tanımıyorum. Sonra salgın oldu kocam turizmde, çalışamıyor. Ben de çalışamıyorum çalışma iznim yok), yani gelirimiz yok, kayın validemler, annemler yardım ediyor bize. Kocam zaten çoğu zaman bağırarak konuşuyor, beni ağlatıyor ama bugünlerde hepten beter oldu. Gün geçmiyor kocam bana 'salak', 'kafan çalışmıyor mu' demeden. Tamam o da bunaldı, sıkıldı anlarım da ama ben de insanım yani hata yapabilirim zaten özür diliyorum böyle olunca. Ama öyle olay çıkartıyor ki sanki hep başına problem çıkartıyorum, herşey yanlış yapıyorum, hiç bir şey beceremiyorum vb. Artık o söyleye söyleye kendimi gerçekten salak zannetmeye başladım. Eskiden cevap veriyordum, bağırıyordum ama artık yoruldum, sessizce oturup ağlarım. Ben ağlayınca da diyor 'yine mi ağlıyorsun, bıktım senin ağlamandan'. Anneme bunu anlatamıyorum, kadıncağızın endişelenmesini istemiyorum, zaten tek çocuğum. Kayın valideme görümceme de açılamıyorum oğlunu kötülemiş olurum. Arkadaşlarıma da söyleyemiyorum utanıyorum derler 'sen bunu seçtin'. Hepsini içimde tutuyorum ama içimde bir parça kırıldı sanki artik. Yani arabanın bir parçası kırılınca araba gidiyor çalışıyor ama içinde bir parça kırıktır, ben de öyle hissediyorum. Kocama diyorum 'bağırma lütfen nolur sakince söyle anlat', hayır efendim bağırma beni diyor. Vallahi arkadaşlarına daha kibar davranıyor. Ben bir köpek yavrusugibi hissediyorum kenarda duruyorum canı isteyince geliyor tekmeliyor beni gibi (beni hiç bir zaman vurmadı sadece sözlerle kırıyor). Başkasına da kızınca bazen öfkesini bana aktarıyor bana bağırıyor. Sonra geliyor minnoş minnoş konuşuyor sanki hiç bir şey olmadı. O da bir yanlışlık yapsa ben bir şey diyemem çünkü o akıllı ben salağım. Yoruldum psikologa gitmek istiyorum ama devlet hastanesine gitmekten korkuyorum salgın yüzünden, özele de para konusundan gidemiyorum. Dün bir yerimi incitmek istedim bu iç acısını hissetmemek için. Sadece şunu istiyorum biri bana desin 'yalnız değilsin, her şey yolunda olacak, sil gözyaşlarını' bana sarılsın. Aynı zamanda da bunları hissetmekten utanıyorum başkasının hayatı daha zor olabilir çünkü.
Okuduğunuz için teşekkür ederim, beni dinlediniz bu bana yeter.
. Vatandaşlığa başvurdum da ama işleri çok uzun sürüyor, 1-2 sene daha beklemem gerek tahminimce
kafaya bak ...
