Canım röntgen konusunda tecrübelerime dayanarak seni rahatlatmak istiyorum, bebek düşündüğüm ilk ayımdı, adetime 10 ün kala şiddetli vajinal mantar ve akıntı başladı, dr. gittim gebelik yok dedi ilaç kullandım, bir kaç ün geçti aradan halsizlik ve yorgunluk başladı, dr. da gebelik yok dediya ( ilk hamileliğin verdiği cahillik işte ne bileyim adet geçmeden gebelik belli olmazmış, dr. yok dediya bende eminim tabi yok diye) bende sağlık sorunu şikayetleriyle dahiliyeye ittim, akciğerlerden şüphelenip röntgen çekti, bir kaç gün daha geçti, istifradan hastaneye götürdüler, gıda zehirlenmesi dedile, güzelim memleketimin güzelim doktorları kimsede hamile olduğumu anlamadı, gıda zehirlenmesi için ilaçları yazdırmaya ittim, bayan dr. gözlerimin içine içine baktı sen hamilemisin dedi, hayır dedim, dr, hamile olmadığımı söyledi, ama ben testi görmeden inanmam dedi, benden test istedi, yaptırdım hemen sonuç pozitif. Anlatılmaz bir duygu, mutluluktan üzüntüden ağlıyorum ne yapacağımı şaşırdım, röntgen hep aklımın bir köşesinde sevinemiyorum bir türlü. O akşam bu ilçede ki bütün jenakololara ittim topu topu 4 tane vardı zaten ozaman. Hepsine durumu anlattım, ilk defa bir konuda bütün doktorlar hemfikirdi. Bana yaptıkları açıklama iç açıcı oldu; bebek eğer ben buradayım demediyse henüz yani adetin geçmediyse, yaşanan hiç bir şeyden sen sorumlu değilsin, dışardan gelen hiç bir etken etkilemez, diyelim ki etkilen ki % 0.01 ihtimal bebek alınan radyasyonla parçalanır ve 3 ay geçmeden düşer. Diyelim ki etkilen di ama düşmedi, yine çok erken tarihte çekilen bir röntgen olduğu için yine %0.01 ihtimal fiziksel olarak el ve ayaklarında problem olabilir dedi, parmakları uzun kısa, eksik yada fazla gibi, bu bile vicdan azabı yeterli bir sebep ama dr.lar buna hiç ihtimal vermed. Ama insanın içi rahat edermi, çok zor geçen bir 9 ay, her ay korkuyla dolu dr. kontrolü, aman şimdi birşey derse ya bir şey olduysa derken 9 ay boyuna öldüm öldüm dirildi. Dooğumum sezeryanla oldu, narkozdan çıkar çıkmaz kızımı sordum, herkez çok şaşırdı, bütün kadınlar ağlayarak, oflayarak çıkıyor sen kızını soruyorsun dediler, nasıl sormam ne çektiğimi ben bilirim, odaya aldılar beni, ablamı çağırdım, aç hemen soy dedi, üzerinde ne varsa çıkarttırdım, tepeden tırnağa inceledim bebeğimi o an ki mutluluğum tarif edilemezdi, yavrum gayet sağlıklı bir şekilde karşımda duruyordu, ağladım ama bu kez sevinçten. İşte böyle canım biraz fazla oldu biliyorum ama için rahat olsun istedim, olurda hamile kalırsan içini ferah tut, beni çok korkuttular, doktorlar içimi rahatlatsada çevremdekiler neler dedi neler. Ama çok şükür Allahıma bin şükür kızım sağlıklı bir şekilde dünyaya geldi, ve şu an 8 yaşında.