- 8 Ağustos 2017
- 437
- 315
- Konu Sahibi oncebidinle
- #1
Bir önceki konumu hatırlayanlar veya unutanlar geçmişe bakarsa, devamını paylaşacağım müsadenizle;
Daha önce kv ile yaşadığımız problemler sebebiyle, eşimle boşanmamın eşinden döndüğümüzü ve farklı bir semte taşınmak zorunda kaldığımızı yazmıştım. Benim işim de, eşimin işi de evimize yakın, neredeyse 2 sene olacak düzenimizi de kurduk elhamdülillah şuan eşimle aramda da bir sorun yok çok şükür.
Fakat eşimin düğünlere yalnız katılması, bayramlarda annesine yalnız gitmesi aile büyükleri tarafından sorun olmuş ananesi ve dedesi bizi aradı ve gittik. Bu duruma çok üzüldüklerini ve yaşanan şeyler her ne ise artık kapanması gerektiğini, özür dilemem gerektiğini söylediler. Beni hiçbir yere getirmeyen de eşim bu arada, ben annesinin her gördüğünde laf sokup, eltimle beraber surat sallandırmalarına rağmen eşimi yalnız göndermek istemiyorum her seferinde. Eşim de benim üzülmemi istemediği için gelmemi istemiyor.
Her neyse gittik, anane dede kendi hayatlarından örneklerle 2 saate yakın nasihat verdi bize, kayınvalidemlerin evinde aynı apartmanda yaşıyorduk niye çıktınız dediler? Sorunların sebebini sordular. Eşim sustu, o susunca bende herkesin içinde kv nin her gün bana yaptığı psikolojik şiddeti anlatamadım malesef. Sustum. Çünkü karşılık verince onlara göre "saygısız" oluyorsun. Vermeyince de "kafasına göre çekip giden-gelen eksik akıllı gelin" ve bana güvenmiyorlarmış artık sevgili kayınvalidecim. Ama 1 kere aileden biri de çıkıp sormadı, kızım hayırdır senin derdin ne? Nereye gidiyorsun diye? 3 ay babamın evinde kaldım, bir Allah'ın kulu arayıp, derdin ne, sen bizim soyadımızı taşıyorsun hala, her evliliğin başında olur böyle şeyler, oturalım halledelim sorun neyse demedi.
Sonra eltim ve kaynımı çağırdılar. Eltim herzamanki gibi politik konuşmasını yaptı, elimizden geleni yaparız dedi. Ama ne abisi ne de o bugüne kadar hiçbişey yapmamışlardı, annelerinden korkularına. Neyse sonra hep birlikte toplandık, kv ye gittik. Amaçları bana özür diletip, içimdekileri döktürmeden konuyu kapatmaktı. Orda da o kadar insanın içinde benimde hepsine karşı ne kadar kırgın olduğumu söylemedim. Çünkü aileden hiçbiri bana sahip çıkmamıştı. Çıksalardı belki bende onları sahiplenecektim. Kayınvalidem yine içindeki tüm zehrini kusarak, anlattığı herşeyde beni suçladı. Annesi gençtir,cahildir konuyu kapat dedikçe çemkirdi. Yani konuyu kapatmak değildi derdi. Benle görüşmediği süre boyunca içinde ne biriktirdiyse yalan yanlış kustu. Olaylara yalnızca kendi penceresinden bakıyordu ve bencildi. O kibri halen devam ediyordu, burnu düşse yere almayacak cinsten konuşmalar yaptı ve kendileri bilir dedi. Yarın bigün buraya tekrar taşınıp da, ayrılmaya kalkarsanız "yine benden bilmeyin" dedi. Eşim olacak kişi her zamanki gibi sustu. Kavga çıkmasın, konu kapansın diye.
Ben daha önce birkaç defa özür diledim kızlar, asla gocunmam. Fakat ben diledikçe onlar kendini suçsuz gördü ve anladım ki bu saatten sonra asla değişmez bu insanlar.
Dün eşimi bu kez de dayıları aradı, "oncebidinle" de özür dileseydi ne olurdu sanki demişler. Sorun özür dilemekte değil ki, anlamıyorlar. Bu akşam tekrar gideceğiz. Size sorum; bana yaptıklarını anlatmalı mıyım? Zaten herşey ortalığa dökülmüş, "beni aileme şikayet etmiş diye düşünür mü kayınvalidem" veya yine susup özür dileyip, o binaya taşınmalı mıyım? (Eltimle kayınvalidem ve biz hepimiz aynı binada oturuyorduk)
Aynı şeylerin tekrar yaşanacağını düşünüyorum çünkü kayınvalidem herkese söz geçirip dediğini yaptıran, dominant bir kadın. Kendi annesi bile laf geçiremedi o gün. Hep küçük olandan bekleniyor ama büyük büyüklüğünü yapmadıktan sonra, küçük yapsa neye yarar? Ben mi yanlış düşünüyorum kızlar, onlarda aile olarak hiç mi suç yok? Boşanmayı gerektirecek kadar ne bir günahım oldu eşime ve ailesine karşı ne de bir saygısızlığım? Ama keşke olsaydı diyorum bazen, belki bu kadar üstüme gelmezdi annesi.
Beni istemediğini, "benim değil de büyük gelininin ona bakacağını" ve daha birsürü şeyi yüzüme karşı söylemiş bir insan. Bunları söylerken, dayanacağı hiçbir şey yokken üstelik. Kısacası beni çok kırdı.
Yine de deseydi ki, tamam kızım yaşananlar keşke olmasaydı ama olmuş bi kere artık bu saatten sonra dost var düşman var önümüze bakalım, ben hazırdım herşeye rağmen. Ama onun o vicdanı rahat halini gördükçe, sizce ne yapmalıyım bu akşam, nasıl davranmalıyım, bende kendimce yaşananları anlatmalı mıyım? Yoksa içimde kalıp bana mı dert olsun yine?
Daha önce kv ile yaşadığımız problemler sebebiyle, eşimle boşanmamın eşinden döndüğümüzü ve farklı bir semte taşınmak zorunda kaldığımızı yazmıştım. Benim işim de, eşimin işi de evimize yakın, neredeyse 2 sene olacak düzenimizi de kurduk elhamdülillah şuan eşimle aramda da bir sorun yok çok şükür.
Fakat eşimin düğünlere yalnız katılması, bayramlarda annesine yalnız gitmesi aile büyükleri tarafından sorun olmuş ananesi ve dedesi bizi aradı ve gittik. Bu duruma çok üzüldüklerini ve yaşanan şeyler her ne ise artık kapanması gerektiğini, özür dilemem gerektiğini söylediler. Beni hiçbir yere getirmeyen de eşim bu arada, ben annesinin her gördüğünde laf sokup, eltimle beraber surat sallandırmalarına rağmen eşimi yalnız göndermek istemiyorum her seferinde. Eşim de benim üzülmemi istemediği için gelmemi istemiyor.
Her neyse gittik, anane dede kendi hayatlarından örneklerle 2 saate yakın nasihat verdi bize, kayınvalidemlerin evinde aynı apartmanda yaşıyorduk niye çıktınız dediler? Sorunların sebebini sordular. Eşim sustu, o susunca bende herkesin içinde kv nin her gün bana yaptığı psikolojik şiddeti anlatamadım malesef. Sustum. Çünkü karşılık verince onlara göre "saygısız" oluyorsun. Vermeyince de "kafasına göre çekip giden-gelen eksik akıllı gelin" ve bana güvenmiyorlarmış artık sevgili kayınvalidecim. Ama 1 kere aileden biri de çıkıp sormadı, kızım hayırdır senin derdin ne? Nereye gidiyorsun diye? 3 ay babamın evinde kaldım, bir Allah'ın kulu arayıp, derdin ne, sen bizim soyadımızı taşıyorsun hala, her evliliğin başında olur böyle şeyler, oturalım halledelim sorun neyse demedi.
Sonra eltim ve kaynımı çağırdılar. Eltim herzamanki gibi politik konuşmasını yaptı, elimizden geleni yaparız dedi. Ama ne abisi ne de o bugüne kadar hiçbişey yapmamışlardı, annelerinden korkularına. Neyse sonra hep birlikte toplandık, kv ye gittik. Amaçları bana özür diletip, içimdekileri döktürmeden konuyu kapatmaktı. Orda da o kadar insanın içinde benimde hepsine karşı ne kadar kırgın olduğumu söylemedim. Çünkü aileden hiçbiri bana sahip çıkmamıştı. Çıksalardı belki bende onları sahiplenecektim. Kayınvalidem yine içindeki tüm zehrini kusarak, anlattığı herşeyde beni suçladı. Annesi gençtir,cahildir konuyu kapat dedikçe çemkirdi. Yani konuyu kapatmak değildi derdi. Benle görüşmediği süre boyunca içinde ne biriktirdiyse yalan yanlış kustu. Olaylara yalnızca kendi penceresinden bakıyordu ve bencildi. O kibri halen devam ediyordu, burnu düşse yere almayacak cinsten konuşmalar yaptı ve kendileri bilir dedi. Yarın bigün buraya tekrar taşınıp da, ayrılmaya kalkarsanız "yine benden bilmeyin" dedi. Eşim olacak kişi her zamanki gibi sustu. Kavga çıkmasın, konu kapansın diye.
Ben daha önce birkaç defa özür diledim kızlar, asla gocunmam. Fakat ben diledikçe onlar kendini suçsuz gördü ve anladım ki bu saatten sonra asla değişmez bu insanlar.
Dün eşimi bu kez de dayıları aradı, "oncebidinle" de özür dileseydi ne olurdu sanki demişler. Sorun özür dilemekte değil ki, anlamıyorlar. Bu akşam tekrar gideceğiz. Size sorum; bana yaptıklarını anlatmalı mıyım? Zaten herşey ortalığa dökülmüş, "beni aileme şikayet etmiş diye düşünür mü kayınvalidem" veya yine susup özür dileyip, o binaya taşınmalı mıyım? (Eltimle kayınvalidem ve biz hepimiz aynı binada oturuyorduk)
Aynı şeylerin tekrar yaşanacağını düşünüyorum çünkü kayınvalidem herkese söz geçirip dediğini yaptıran, dominant bir kadın. Kendi annesi bile laf geçiremedi o gün. Hep küçük olandan bekleniyor ama büyük büyüklüğünü yapmadıktan sonra, küçük yapsa neye yarar? Ben mi yanlış düşünüyorum kızlar, onlarda aile olarak hiç mi suç yok? Boşanmayı gerektirecek kadar ne bir günahım oldu eşime ve ailesine karşı ne de bir saygısızlığım? Ama keşke olsaydı diyorum bazen, belki bu kadar üstüme gelmezdi annesi.
Beni istemediğini, "benim değil de büyük gelininin ona bakacağını" ve daha birsürü şeyi yüzüme karşı söylemiş bir insan. Bunları söylerken, dayanacağı hiçbir şey yokken üstelik. Kısacası beni çok kırdı.
Yine de deseydi ki, tamam kızım yaşananlar keşke olmasaydı ama olmuş bi kere artık bu saatten sonra dost var düşman var önümüze bakalım, ben hazırdım herşeye rağmen. Ama onun o vicdanı rahat halini gördükçe, sizce ne yapmalıyım bu akşam, nasıl davranmalıyım, bende kendimce yaşananları anlatmalı mıyım? Yoksa içimde kalıp bana mı dert olsun yine?
