- 2 Ocak 2015
- 6.426
- 15.443
- 448
- Konu Sahibi kavun kokusu
-
- #1
Eşim geleli 1 hafta oldu hanımlar, merak eden varsa yazayım dedim. Çok şükür.
Darısı tüüüüüm bekleyenlere ve beklenenlere; sağ salim.
Eşim Suriye gibi, Afrin gibi tehlikeli bir bölgeye göreve gitti, 1 hafta oldu.
Ülkem için gidiyorum deyip, ne bir endişe belirtisi gösterdi ne de görevi öğrendiğinde yüzünde bir dalgalanma oldu. Bir yandan gurur duydum, bir yandan sakatlasam mı bir yerini de gidemese diye düşündüm, yalan yok.
Konuşabiliyoruz, ara ara kesiliyor elbette ya da hatlar tamamen kopuyor ama görüşebiliyoruz şükür.
Bugün eşimin annesi aradı, bana sorduğu soru "eee, gitti mi?". Nasıl yani, aramadınız mı hiç dedim ve sustum çünkü devamında beddua mı çıkardı ağzımdan başka nahoş şeyler mi inanın kestiremedim.
Aramadınız mı sorusuna "yoooooo" dedi! Yaşadınız mı bilmiyorum ama bazen öyle bir şey olur ki içinizde bir alev topu oluşur, hissedersiniz. Benzetme yapmıyorum gerçekten içimde bir alev topu oluştu o an, kendim için değil, eşim için.
O kadar kızdım ve kırıldım ki...
Nisanın sonunda doğum günü vardı, doğum gününde de aramadılar. Ama biz her sene, gerçek doğum tarihini bilmedikleri için kendilerine uydurdukları günde, arar kutlarız. Hatta ben hatırlatırım. Ne anneler gününü es geçtik ne babalar gününü ne de başka bir tarihi.
Nasıl yapabilir bir insan bunu çocuğuna hanımlar ne olur anlatın bana.
Yahu komşum olsa benim durumumda, yemin olsun sorarım ne var ne yok, yolunda mı her şey derim. Tesadüfen görmeyi de beklemem, özellikle gider sorarım.
1 haftadır beni arayıp nasıl olduğumu sormamışlardı (hani ben salağım ya, gittiğinden haberleri vardır, aramışlardır oğullarını diye düşündüm). Ama bu durum zerre umurumda değildi, beni nasıl aramazlar diyecek, bunu sorun edecek bir insan değilim. Amma velakin insan kendi oğlunu nasıl aramaz? Benim aklım çıkarken, her gün ne yemiş, ne içmiş, sağlığı nasıl keyfi nasıl diye sorularla cebelleşirken, sesinden her şey yolunda mı yoksa sıkıntı var mı diye anlamaya çalışırken bu nasıl bir umursamazlık?
Kırgınlığım eşim adına yoksa ben çok kızgınım.
(Yazarken jeton düştü şu an, 2 gün önce ablası aradı (görümcem yani), eşimin aradığını söyledi ve halimi hatırımı sordu. Sanırım anne babasını değil de ablasını aradı eşim, bilemiyorum.)
Demin de annem aradı, bayram geliyor kayınvalidenleri aramayı unutma dedi. Durduk yere anneme patladım. Sizler yorum yazarken annemi arayıp gönlünü alacağım. Ona da olduğu gibi anlatamam çünkü eşim adına annem de üzülür.
Ejderha misali şu alev topunu çıkarasım var yüzlerine yüzlerine.
Darısı tüüüüüm bekleyenlere ve beklenenlere; sağ salim.
Eşim Suriye gibi, Afrin gibi tehlikeli bir bölgeye göreve gitti, 1 hafta oldu.
Ülkem için gidiyorum deyip, ne bir endişe belirtisi gösterdi ne de görevi öğrendiğinde yüzünde bir dalgalanma oldu. Bir yandan gurur duydum, bir yandan sakatlasam mı bir yerini de gidemese diye düşündüm, yalan yok.
Konuşabiliyoruz, ara ara kesiliyor elbette ya da hatlar tamamen kopuyor ama görüşebiliyoruz şükür.
Bugün eşimin annesi aradı, bana sorduğu soru "eee, gitti mi?". Nasıl yani, aramadınız mı hiç dedim ve sustum çünkü devamında beddua mı çıkardı ağzımdan başka nahoş şeyler mi inanın kestiremedim.
Aramadınız mı sorusuna "yoooooo" dedi! Yaşadınız mı bilmiyorum ama bazen öyle bir şey olur ki içinizde bir alev topu oluşur, hissedersiniz. Benzetme yapmıyorum gerçekten içimde bir alev topu oluştu o an, kendim için değil, eşim için.
O kadar kızdım ve kırıldım ki...
Nisanın sonunda doğum günü vardı, doğum gününde de aramadılar. Ama biz her sene, gerçek doğum tarihini bilmedikleri için kendilerine uydurdukları günde, arar kutlarız. Hatta ben hatırlatırım. Ne anneler gününü es geçtik ne babalar gününü ne de başka bir tarihi.
Nasıl yapabilir bir insan bunu çocuğuna hanımlar ne olur anlatın bana.
Yahu komşum olsa benim durumumda, yemin olsun sorarım ne var ne yok, yolunda mı her şey derim. Tesadüfen görmeyi de beklemem, özellikle gider sorarım.
1 haftadır beni arayıp nasıl olduğumu sormamışlardı (hani ben salağım ya, gittiğinden haberleri vardır, aramışlardır oğullarını diye düşündüm). Ama bu durum zerre umurumda değildi, beni nasıl aramazlar diyecek, bunu sorun edecek bir insan değilim. Amma velakin insan kendi oğlunu nasıl aramaz? Benim aklım çıkarken, her gün ne yemiş, ne içmiş, sağlığı nasıl keyfi nasıl diye sorularla cebelleşirken, sesinden her şey yolunda mı yoksa sıkıntı var mı diye anlamaya çalışırken bu nasıl bir umursamazlık?
Kırgınlığım eşim adına yoksa ben çok kızgınım.
(Yazarken jeton düştü şu an, 2 gün önce ablası aradı (görümcem yani), eşimin aradığını söyledi ve halimi hatırımı sordu. Sanırım anne babasını değil de ablasını aradı eşim, bilemiyorum.)
Demin de annem aradı, bayram geliyor kayınvalidenleri aramayı unutma dedi. Durduk yere anneme patladım. Sizler yorum yazarken annemi arayıp gönlünü alacağım. Ona da olduğu gibi anlatamam çünkü eşim adına annem de üzülür.
Ejderha misali şu alev topunu çıkarasım var yüzlerine yüzlerine.
Son düzenleme: