Merhabalar.
Küçüklüğümden beridir eğer ailem özellikle annem onaylamazsa hep istediğim o şey başıma bela olur düşüncesiyle büyüdüm. Üniversiteyi uzak bir yerde okudum. Bu benim ilk kez ailemden uzak kaldığım 4 seneydi. Kendi kararlarımı verdiğim yanlış olsa da sonuçlarına benim tek başıma göğüsleyebileceğim 4 sene yaşadım. Kendi sınırlarımı zorladım. Bu seneler beni bir nebze olgunlaştırdı. Bakış açımı çok değiştirdi. Tabiki yine ailemle irtibat halinde her olan biteni anlatıyordum. Bunun yanında annemle iyi bir iletişimim vardı.Gizli saklı bir olayım hiç olmadı. Her durumda ne hissettiysem dahildi annem hep yanımdaydı. Yönlendirirdi beni yürüdüğüm yolda. O yol hep güvenliydi.
Üniversite bitti işe başladım. Sonra evlendim. Evlenmemi daha doğrusu eşimle evlenmemi başta istemiyorlardı. Sonuç itibariyle uzun bir süreç olsa da evlendim eşimle. Evlendikten sonra da annemle dertleşme bâbında konuşurduk. Bazı anlaşamazlıklarımı anlattığımda bana yine yol gösterirdi. Ben o yollardan gitmek istediğimde herşey tepetaklak oluyordu. Bunu farkettiğimde anlatmamaya başladım. Kendi ailemden kendi ailemi düzenimi uzak tutmak istedim. Eşime benim gözümle bakamazlardı ben de onların gözüyle bakamazdım tabiki.Bu zamanda biraz uzaklık yaşadım onlardan. Kendi çekirdek ailem hakkında konuşmadığım için. Herşey iyi güzel diyordum. Bunları biraz açıklayıcı olması için yazdım.
Bebeğim olacağı vakit tayinimiz çıktı. Tayin hakkında birkaç il dedik hayırlısı dediler. Sonra Biz karar verdik ve ailelere burası bu ile gitmek istiyoruz dedik. Kendi ailem verdiğimiz karar için direk yüzüme söylemediler ama davranışlarıyla bize sormadan etmeden karar verdiniz sonuçlarına katlanırsınız tepkisini gösterdiler. Ben yanlış da olsa bizim kararımız gideriz yanlışımızı da beraber yaşarız duruşunu verdim.
Doğum için aileden kimse gelmedi. Konuştuğumda mesafe ve masraf olacak vs dediler. Ben tüm masraflarınızı karşılayacağım yeterki gelin dedim. Annemi bir nebze anlayabiliyorum hasta fakat aileden diğer üyeler 3 abla direk gelmeyeceğiz dediler. Başka bir zaman beklenti içine girmezdim eminim fakat doğum için mutlaka beni yalnız bırakmazlar çünkü ben de bırakmadım aile olmak bu dedim. Çünkü böyle öğretildim.
Toparlanırken taşınırken yeni eve geldiğimizde gözüm hep telefonda. Ben aradım büyük bir çoğunlukla. Sonra inada bindirdim aramadım. Sonra çok yalnız hissettim yine aradım. Seslerini duymaya o kadar çok ihtiyacım vardıki. İsmimi söylemeleri nasılsın demeleri bile toparlıyordu beni. Ama mahrum bırakıldım.
Doğum yapacağım vakit haber verdim. Annemi aradım sadece. Şu kadarcık merhamete şefkate bile muhtaçtım. Ağladı ben de ağladım. Hem küçük bir kız çocuğu hem yetişkin bir kadındım. Gördüğüm herkesten merhamet şefkat istedim. Doğuma hazırlanırken yanımda duran hemşirenin elini tuttum sıktım annemi hayal ettim. Zordu çok zordu. Bebeğim doğdu artık yeni bir dünyam oldu.
Doğumdan sonra yanlarına gittim. Gelmedilerse ben gideyim biz aileyiz dedim. İlgisiz, rahatsız, fazlalık gibi hissettim kendimi. Ayrıntıları yazmak istemiyorum konu çok uzayacak. Hayatta yaptığım en büyük yanlışım buydu, gitmekti. Ama yine de evlatlık görevimi yaptığımı düşünüyorum "biz aileyiz" adı altında bundan daha ileri bir davranış yapmama kararıma vesile oldu.
Tabiki başka birsürü olaylar yaşandı fakat yazmadım. Ben içimdeki bu yalnızlık hissini yani konu başında anlattığım onaylanmama durumunda yaşadığım bu yalnızlık hissini atamıyorum üstümden. Büyük bir kısmını atlattım elbette fakat bir kısım hiç gitmiyor. Son olanlardan sonra ise içimde hem öfke hem kırgınlık bir bu kadar da ilgilerine ihtiyaç var. Özellikle annemin ablalarımın. Biraz yaklaşmak istediğimde salaksın diyorum, bu mesafeden kaldığımda dışlanıyorum üzülüyorum.
Bunu eşimle konuşuyorum. Hislerimi. Fakat o da bir yere kadar. Takıntı mı yaptım depresyonda mıyım nerde olduğumu bilmiyorum. Tek bildiğim çok kırgınım. Bu kırgınlığımın da farkındalar bence ama görmezden geliyorlar. Bilemiyorum. Konuşsam anlatmak istesem ben suçlu çıkacağım ben uzak kaldım.
Konum belki anlamsız oldu ve kopuk kopuk. Herşey nasıl anlatılırki bilemedim. Bir dönem midir geçecek midir sanki bunları duymak istiyorum. Yada seni anlıyorum hissettiklerin tanıdık cümlesini duymak istiyorum. Güç verecek birkaç cümle ya da..
Küçüklüğümden beridir eğer ailem özellikle annem onaylamazsa hep istediğim o şey başıma bela olur düşüncesiyle büyüdüm. Üniversiteyi uzak bir yerde okudum. Bu benim ilk kez ailemden uzak kaldığım 4 seneydi. Kendi kararlarımı verdiğim yanlış olsa da sonuçlarına benim tek başıma göğüsleyebileceğim 4 sene yaşadım. Kendi sınırlarımı zorladım. Bu seneler beni bir nebze olgunlaştırdı. Bakış açımı çok değiştirdi. Tabiki yine ailemle irtibat halinde her olan biteni anlatıyordum. Bunun yanında annemle iyi bir iletişimim vardı.Gizli saklı bir olayım hiç olmadı. Her durumda ne hissettiysem dahildi annem hep yanımdaydı. Yönlendirirdi beni yürüdüğüm yolda. O yol hep güvenliydi.
Üniversite bitti işe başladım. Sonra evlendim. Evlenmemi daha doğrusu eşimle evlenmemi başta istemiyorlardı. Sonuç itibariyle uzun bir süreç olsa da evlendim eşimle. Evlendikten sonra da annemle dertleşme bâbında konuşurduk. Bazı anlaşamazlıklarımı anlattığımda bana yine yol gösterirdi. Ben o yollardan gitmek istediğimde herşey tepetaklak oluyordu. Bunu farkettiğimde anlatmamaya başladım. Kendi ailemden kendi ailemi düzenimi uzak tutmak istedim. Eşime benim gözümle bakamazlardı ben de onların gözüyle bakamazdım tabiki.Bu zamanda biraz uzaklık yaşadım onlardan. Kendi çekirdek ailem hakkında konuşmadığım için. Herşey iyi güzel diyordum. Bunları biraz açıklayıcı olması için yazdım.
Bebeğim olacağı vakit tayinimiz çıktı. Tayin hakkında birkaç il dedik hayırlısı dediler. Sonra Biz karar verdik ve ailelere burası bu ile gitmek istiyoruz dedik. Kendi ailem verdiğimiz karar için direk yüzüme söylemediler ama davranışlarıyla bize sormadan etmeden karar verdiniz sonuçlarına katlanırsınız tepkisini gösterdiler. Ben yanlış da olsa bizim kararımız gideriz yanlışımızı da beraber yaşarız duruşunu verdim.
Doğum için aileden kimse gelmedi. Konuştuğumda mesafe ve masraf olacak vs dediler. Ben tüm masraflarınızı karşılayacağım yeterki gelin dedim. Annemi bir nebze anlayabiliyorum hasta fakat aileden diğer üyeler 3 abla direk gelmeyeceğiz dediler. Başka bir zaman beklenti içine girmezdim eminim fakat doğum için mutlaka beni yalnız bırakmazlar çünkü ben de bırakmadım aile olmak bu dedim. Çünkü böyle öğretildim.
Toparlanırken taşınırken yeni eve geldiğimizde gözüm hep telefonda. Ben aradım büyük bir çoğunlukla. Sonra inada bindirdim aramadım. Sonra çok yalnız hissettim yine aradım. Seslerini duymaya o kadar çok ihtiyacım vardıki. İsmimi söylemeleri nasılsın demeleri bile toparlıyordu beni. Ama mahrum bırakıldım.
Doğum yapacağım vakit haber verdim. Annemi aradım sadece. Şu kadarcık merhamete şefkate bile muhtaçtım. Ağladı ben de ağladım. Hem küçük bir kız çocuğu hem yetişkin bir kadındım. Gördüğüm herkesten merhamet şefkat istedim. Doğuma hazırlanırken yanımda duran hemşirenin elini tuttum sıktım annemi hayal ettim. Zordu çok zordu. Bebeğim doğdu artık yeni bir dünyam oldu.
Doğumdan sonra yanlarına gittim. Gelmedilerse ben gideyim biz aileyiz dedim. İlgisiz, rahatsız, fazlalık gibi hissettim kendimi. Ayrıntıları yazmak istemiyorum konu çok uzayacak. Hayatta yaptığım en büyük yanlışım buydu, gitmekti. Ama yine de evlatlık görevimi yaptığımı düşünüyorum "biz aileyiz" adı altında bundan daha ileri bir davranış yapmama kararıma vesile oldu.
Tabiki başka birsürü olaylar yaşandı fakat yazmadım. Ben içimdeki bu yalnızlık hissini yani konu başında anlattığım onaylanmama durumunda yaşadığım bu yalnızlık hissini atamıyorum üstümden. Büyük bir kısmını atlattım elbette fakat bir kısım hiç gitmiyor. Son olanlardan sonra ise içimde hem öfke hem kırgınlık bir bu kadar da ilgilerine ihtiyaç var. Özellikle annemin ablalarımın. Biraz yaklaşmak istediğimde salaksın diyorum, bu mesafeden kaldığımda dışlanıyorum üzülüyorum.
Bunu eşimle konuşuyorum. Hislerimi. Fakat o da bir yere kadar. Takıntı mı yaptım depresyonda mıyım nerde olduğumu bilmiyorum. Tek bildiğim çok kırgınım. Bu kırgınlığımın da farkındalar bence ama görmezden geliyorlar. Bilemiyorum. Konuşsam anlatmak istesem ben suçlu çıkacağım ben uzak kaldım.
Konum belki anlamsız oldu ve kopuk kopuk. Herşey nasıl anlatılırki bilemedim. Bir dönem midir geçecek midir sanki bunları duymak istiyorum. Yada seni anlıyorum hissettiklerin tanıdık cümlesini duymak istiyorum. Güç verecek birkaç cümle ya da..
benim bebek 15 yaşında artık 
atlattık çok şükür o günleri.
