fiziken iyiyim güzelim..
Ruhen kendimi yeni eğitimlere falan verdim iyi geliyor..
Artık ameliyat yerlerimin kesikleri değil, varlığı canımı yakıyor.
bi anne çıkıp çocuğuna ‘yavrum!’ diyor benim yüreğim çok acıyor,kopup gidiyorum hiç bilmediğim bi diyara
bi anne bebeğini koklarken fotoğraf Atıyor , benim hiç bilmediğim bi kokuyu hasret edercesine burnumun direği sızlıyor..
belkide istemem artık daha fazla. Çok acı verici oldu benim için. Meğer ne hassasmışım.. Ne çok derinmiş bi evlat hasreti içimde. İnsan hiç bilmediği birini özler mi? Hiç sağlıklı değil. kendimi bu konuda hiç normal bulmuyorum.