Kimseye bir sevgi besleyemiyorum bu ne demek?

Donya .!.:

Her kadın “üstünden yüklerin biraz alınıp da şımartılmayı” ister. Size bu kimse tarafından sağlanmadığı için böylesiniz. Nişanlınızda da bu seçimi yapmışsınız, keşke sizi şımartacak ve “olsun sen halletmesen de ben varım” diyecek birini seçseydiniz. O zaman bu duygularınız olmazdı. Tamamen güçlü olmak da insanı yoran bir şey

Genişletmek için tıkla...

Biruslanmaz .!.:

Büyüdükçe sevmeye dair içimizdeki çocuksu neşe, kıpır kıpır hisler kayboluyor bana kalırsa. O yüzden yazdıklarınızda hem biraz kendimi gördüm hem de çok iyi anladım. Bence normal bi süreç yaşıyorsunuz. İnsan kendine kıymet verince kendinden başka kimseye ihtiyacı olmadığını bilince yalnız kalmak, insanlardan uzak olmak da zor olmuyor. Hissettikleriniz normal ve olası şeyler. Kendinizi hissizleşmiş, ruhsuzlaşmış görmeyin. Kimseyi sevemiyorum kısmını kafanıza takıp canınızı sıkmayın. Ama o çocuksu neşeyi, o rengarenk mutlulukları arayın, peşine düşün ki daha ilerleyen yıllarda arayıp da bulamayacağınız şeyler haline gelmeden şimdiden bulabilesiniz. Merhametiniz baki kalsın, diğer hisler elbet yerine gelir. Selametle

Genişletmek için tıkla...

Impressionsharee .!.:

Evet ben de artık güçlü olmak ya da olmak zorunda kalmak istemiyorum ama yapamıyorum yanlış biliyorum ama başkasindan bir şey beklemek, yardım istemek ayıp gibi geliyor. Kendimi aciz hissediyorum

Genişletmek için tıkla...

hemifrithemperi .!.:

ben de çok genç yaşta sorumluluk aldım çalıştım okudum. öyle bir çalışma anlatamam. finalime gece nöbet tutup gittiğimi biliyorum. ama çok seviyorum sevgilimi. onu görünce içime hala ılık ılık hisler akıyor karnımda kelebekler uçuyor. ama herkes benim gibi duygularını en tepede yaşamak zorunda değil. sanırım evlenmek için evleniyorsunuz yanlış mıyım?

Genişletmek için tıkla...

Impressionsharee .!.:

Aslında hayatı paylaşmak için evleniyorum galiba. Belki bu yalnızlığa hissizlige çare olur diye

Genişletmek için tıkla...

Impressionsharee .!.:

Merhaba ben 10 yıldır yalnız yaşayan 28 yaşında nişanlı bir kızım. Üniversiteye başladığımdan beri kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan bir kızım. Hep hem okudum hem çalıştım. Çünkü ailem bunu istiyordu, durumları çok iyi değildi ve benim bir şekilde onlara yuk olmamam lazimdi. He istesem bulur verirlerdi para ama sonra bunun vicdan azabını çektirirlerdi o yüzden elimden geldiğince onlara hiçbir derdimi yansitmadim. Yeri geldi aç kaldım, yeri geldi evsiz kaldım ama hiçbir şey bilmiyorlar bir şekilde üstesinden geldim ve onlar da benim her şeyin altından kalkacağımi anlayıp ellerini üzerimden iyice çektiler çünkü hiçbir derdim yok saniyorlardi. Hep güçlü kadın denir ya bana da hep öyle dendi. Her şeyin altından tek başıma kalktim. Çok iyi dostlarım var ama kimseden yardım istemedim ayıp gibi geliyor. Şimdi de nişanlıyım. Nişanlımdan önceki sevgilim benim en ufak derdimle bile aşırı ilgilenirdi çünkü zayıf noktami bilirdi ve bu şekilde manipüle etti beni o yüzden ondan sonra hayatıma girecek kişinin benim sadece destekcim olacak benim yerime bir şeyleri çözerek beni ona borçlu bırakmayacak biri olacağına yemin ettim. Keza şimdiki nişanlım da öyle. Her şeyi önce kendim cozmemi bekler sonra sadece acımasızca yanlışlarimi söyler ve sen her şeyin altından kalkarsın diyip destek olur. Size garip ya da rahatsız edici gelebilir ama ben bunu istiyordum. Şimdi benim hislerime daha doğrusu hissizligime gelelim. Kimseye gerçek bir sevgi besleyemiyorum. Nişanlımı evet seviyorum ama mesela askerde ama hiç özlemedim. Onunlayken çok mutluyum ama olmayınca yokluğunu hissetmedim. Evet geleceğini düşününce mutlu oluyorum ama sanki çok merak ettiğin bbir filme gidecekmissin mutluluğu gibi küçük bir mutluluk
Aileme karşı arkadaşlarıma karşı da öyle. Herkes benim gözümde aynı, öylesine güzel vakit geçirdiğim için seviyorum ama kimsenin yokluğunu hissetmiyorum. Yeri geliyor aylarca kimseyle görüşmuyorum ama eksiklik hissetmiyorum. Düşünüyorum hayatımdaki herhangi biri ölse çok üzülür muyum. Hayır belki iki gün en fazla. Hayatta en sevdiğim şey kedimdi, biraz bile normalden değişik davransa ağlardım bir şey mi oldu diye, ona bile artık eskisi gibi hissetmiyorum. Ve bu durumumdan rahatsız da değilim. Çok yoğun çalışıyorum haftaici pazartesi sabah başlıyor cuma akşam bitiyor benim için nasıl geçtiğini anlamıyorum bile oule bir yoğunluk ve sanırım kendimi zaten bir haftasonum var onda da dinleneyim ya da benim birini özlemeye sevmeye vaktim mi var diye gecistiriyorum sanırım. Benim gibi olanınız var mi

Genişletmek için tıkla...

Impressionsharee .!.:

Merhaba ben 10 yıldır yalnız yaşayan 28 yaşında nişanlı bir kızım. Üniversiteye başladığımdan beri kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan bir kızım. Hep hem okudum hem çalıştım. Çünkü ailem bunu istiyordu, durumları çok iyi değildi ve benim bir şekilde onlara yuk olmamam lazimdi. He istesem bulur verirlerdi para ama sonra bunun vicdan azabını çektirirlerdi o yüzden elimden geldiğince onlara hiçbir derdimi yansitmadim. Yeri geldi aç kaldım, yeri geldi evsiz kaldım ama hiçbir şey bilmiyorlar bir şekilde üstesinden geldim ve onlar da benim her şeyin altından kalkacağımi anlayıp ellerini üzerimden iyice çektiler çünkü hiçbir derdim yok saniyorlardi. Hep güçlü kadın denir ya bana da hep öyle dendi. Her şeyin altından tek başıma kalktim. Çok iyi dostlarım var ama kimseden yardım istemedim ayıp gibi geliyor. Şimdi de nişanlıyım. Nişanlımdan önceki sevgilim benim en ufak derdimle bile aşırı ilgilenirdi çünkü zayıf noktami bilirdi ve bu şekilde manipüle etti beni o yüzden ondan sonra hayatıma girecek kişinin benim sadece destekcim olacak benim yerime bir şeyleri çözerek beni ona borçlu bırakmayacak biri olacağına yemin ettim. Keza şimdiki nişanlım da öyle. Her şeyi önce kendim cozmemi bekler sonra sadece acımasızca yanlışlarimi söyler ve sen her şeyin altından kalkarsın diyip destek olur. Size garip ya da rahatsız edici gelebilir ama ben bunu istiyordum. Şimdi benim hislerime daha doğrusu hissizligime gelelim. Kimseye gerçek bir sevgi besleyemiyorum. Nişanlımı evet seviyorum ama mesela askerde ama hiç özlemedim. Onunlayken çok mutluyum ama olmayınca yokluğunu hissetmedim. Evet geleceğini düşününce mutlu oluyorum ama sanki çok merak ettiğin bbir filme gidecekmissin mutluluğu gibi küçük bir mutluluk
Aileme karşı arkadaşlarıma karşı da öyle. Herkes benim gözümde aynı, öylesine güzel vakit geçirdiğim için seviyorum ama kimsenin yokluğunu hissetmiyorum. Yeri geliyor aylarca kimseyle görüşmuyorum ama eksiklik hissetmiyorum. Düşünüyorum hayatımdaki herhangi biri ölse çok üzülür muyum. Hayır belki iki gün en fazla. Hayatta en sevdiğim şey kedimdi, biraz bile normalden değişik davransa ağlardım bir şey mi oldu diye, ona bile artık eskisi gibi hissetmiyorum. Ve bu durumumdan rahatsız da değilim. Çok yoğun çalışıyorum haftaici pazartesi sabah başlıyor cuma akşam bitiyor benim için nasıl geçtiğini anlamıyorum bile oule bir yoğunluk ve sanırım kendimi zaten bir haftasonum var onda da dinleneyim ya da benim birini özlemeye sevmeye vaktim mi var diye gecistiriyorum sanırım. Benim gibi olanınız var mi

Genişletmek için tıkla...

Impressionsharee .!.:

Merhaba ben 10 yıldır yalnız yaşayan 28 yaşında nişanlı bir kızım. Üniversiteye başladığımdan beri kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan bir kızım. Hep hem okudum hem çalıştım. Çünkü ailem bunu istiyordu, durumları çok iyi değildi ve benim bir şekilde onlara yuk olmamam lazimdi. He istesem bulur verirlerdi para ama sonra bunun vicdan azabını çektirirlerdi o yüzden elimden geldiğince onlara hiçbir derdimi yansitmadim. Yeri geldi aç kaldım, yeri geldi evsiz kaldım ama hiçbir şey bilmiyorlar bir şekilde üstesinden geldim ve onlar da benim her şeyin altından kalkacağımi anlayıp ellerini üzerimden iyice çektiler çünkü hiçbir derdim yok saniyorlardi. Hep güçlü kadın denir ya bana da hep öyle dendi. Her şeyin altından tek başıma kalktim. Çok iyi dostlarım var ama kimseden yardım istemedim ayıp gibi geliyor. Şimdi de nişanlıyım. Nişanlımdan önceki sevgilim benim en ufak derdimle bile aşırı ilgilenirdi çünkü zayıf noktami bilirdi ve bu şekilde manipüle etti beni o yüzden ondan sonra hayatıma girecek kişinin benim sadece destekcim olacak benim yerime bir şeyleri çözerek beni ona borçlu bırakmayacak biri olacağına yemin ettim. Keza şimdiki nişanlım da öyle. Her şeyi önce kendim cozmemi bekler sonra sadece acımasızca yanlışlarimi söyler ve sen her şeyin altından kalkarsın diyip destek olur. Size garip ya da rahatsız edici gelebilir ama ben bunu istiyordum. Şimdi benim hislerime daha doğrusu hissizligime gelelim. Kimseye gerçek bir sevgi besleyemiyorum. Nişanlımı evet seviyorum ama mesela askerde ama hiç özlemedim. Onunlayken çok mutluyum ama olmayınca yokluğunu hissetmedim. Evet geleceğini düşününce mutlu oluyorum ama sanki çok merak ettiğin bbir filme gidecekmissin mutluluğu gibi küçük bir mutluluk
Aileme karşı arkadaşlarıma karşı da öyle. Herkes benim gözümde aynı, öylesine güzel vakit geçirdiğim için seviyorum ama kimsenin yokluğunu hissetmiyorum. Yeri geliyor aylarca kimseyle görüşmuyorum ama eksiklik hissetmiyorum. Düşünüyorum hayatımdaki herhangi biri ölse çok üzülür muyum. Hayır belki iki gün en fazla. Hayatta en sevdiğim şey kedimdi, biraz bile normalden değişik davransa ağlardım bir şey mi oldu diye, ona bile artık eskisi gibi hissetmiyorum. Ve bu durumumdan rahatsız da değilim. Çok yoğun çalışıyorum haftaici pazartesi sabah başlıyor cuma akşam bitiyor benim için nasıl geçtiğini anlamıyorum bile oule bir yoğunluk ve sanırım kendimi zaten bir haftasonum var onda da dinleneyim ya da benim birini özlemeye sevmeye vaktim mi var diye gecistiriyorum sanırım. Benim gibi olanınız var mi

Genişletmek için tıkla...

Impressionsharee .!.:

Merhaba ben 10 yıldır yalnız yaşayan 28 yaşında nişanlı bir kızım. Üniversiteye başladığımdan beri kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan bir kızım. Hep hem okudum hem çalıştım. Çünkü ailem bunu istiyordu, durumları çok iyi değildi ve benim bir şekilde onlara yuk olmamam lazimdi. He istesem bulur verirlerdi para ama sonra bunun vicdan azabını çektirirlerdi o yüzden elimden geldiğince onlara hiçbir derdimi yansitmadim. Yeri geldi aç kaldım, yeri geldi evsiz kaldım ama hiçbir şey bilmiyorlar bir şekilde üstesinden geldim ve onlar da benim her şeyin altından kalkacağımi anlayıp ellerini üzerimden iyice çektiler çünkü hiçbir derdim yok saniyorlardi. Hep güçlü kadın denir ya bana da hep öyle dendi. Her şeyin altından tek başıma kalktim. Çok iyi dostlarım var ama kimseden yardım istemedim ayıp gibi geliyor. Şimdi de nişanlıyım. Nişanlımdan önceki sevgilim benim en ufak derdimle bile aşırı ilgilenirdi çünkü zayıf noktami bilirdi ve bu şekilde manipüle etti beni o yüzden ondan sonra hayatıma girecek kişinin benim sadece destekcim olacak benim yerime bir şeyleri çözerek beni ona borçlu bırakmayacak biri olacağına yemin ettim. Keza şimdiki nişanlım da öyle. Her şeyi önce kendim cozmemi bekler sonra sadece acımasızca yanlışlarimi söyler ve sen her şeyin altından kalkarsın diyip destek olur. Size garip ya da rahatsız edici gelebilir ama ben bunu istiyordum. Şimdi benim hislerime daha doğrusu hissizligime gelelim. Kimseye gerçek bir sevgi besleyemiyorum. Nişanlımı evet seviyorum ama mesela askerde ama hiç özlemedim. Onunlayken çok mutluyum ama olmayınca yokluğunu hissetmedim. Evet geleceğini düşününce mutlu oluyorum ama sanki çok merak ettiğin bbir filme gidecekmissin mutluluğu gibi küçük bir mutluluk
Aileme karşı arkadaşlarıma karşı da öyle. Herkes benim gözümde aynı, öylesine güzel vakit geçirdiğim için seviyorum ama kimsenin yokluğunu hissetmiyorum. Yeri geliyor aylarca kimseyle görüşmuyorum ama eksiklik hissetmiyorum. Düşünüyorum hayatımdaki herhangi biri ölse çok üzülür muyum. Hayır belki iki gün en fazla. Hayatta en sevdiğim şey kedimdi, biraz bile normalden değişik davransa ağlardım bir şey mi oldu diye, ona bile artık eskisi gibi hissetmiyorum. Ve bu durumumdan rahatsız da değilim. Çok yoğun çalışıyorum haftaici pazartesi sabah başlıyor cuma akşam bitiyor benim için nasıl geçtiğini anlamıyorum bile oule bir yoğunluk ve sanırım kendimi zaten bir haftasonum var onda da dinleneyim ya da benim birini özlemeye sevmeye vaktim mi var diye gecistiriyorum sanırım. Benim gibi olanınız var mi

Genişletmek için tıkla...