Kimseye anlatamadığım beni üzen hikaye

Herkese merhabalar, yazım çok uzun olacak şimdiden kusura bakmayın. Hiç arkadaşım, akrabam, komşum vs yok. Şu hayatta nerdeyse yapayalnızım. Küçüklüğümdeki, gençliğimdeki, olgunluğumdaki hiç yokmuş gibi görünen travmaları aşamıyorum. Küçüklüğümden başlıyorum; iki kardeşiz, ailem köyden göç etmiş biz bebekken. Şehirde hiç kimsemiz yoktu ben çocukluğumu evde geçirdim, babamın kardeşleride köyden gelip bizde kaldılar, seneler boyunca. Sürekli itilip kakılan, durduk yere dayak şamar atılan bir çocuk olarak küfürlerin havada uçtuğu bir evde yaşadım. Ailem beni korumazlardı, onlarda çok gençlerdi cahillerdi, aslında onlara da kızamıyorum. Okula yazıldım orda da özgüvensiz olduğum için herkes tarafından dışlandım, 8 sene geldi geçti ve herkesin vebalı gibi kaçtığı bir çocuk oldum. Yırtık ayakkabılarımla, dışarı çıkamadığım için herkesin alay konusu olurdum. Tam liseye başladım yeni insanlar tanıdım, yeni arkadaşlıklar edindim ama onlarla aramı da farklı farklı sebeplerle annem bozdu. Kimini kovmaktan beter yaptı, kimiyle tenefüste takılırken o kızla konuşma gel buraya falan dedi. İlkokul ve lise evimizin hemen karşısındaydı, Bazen babam beni takip ederdi, sevgilim var mı diye falan. Lise bitti üniversiteye başlayacağım zaman bana iki şart koşuldu, okul masraflarını kendin karşılarsın ve bulunduğumuz ilçenin (il değil ilçe) haricinde okula göndermeyiz dediler. Tamam dedim kazandım ve kendi imkanlarımla okulu bitirdim. İlk 16 yaşında iş hayatına başladım ve ailemin bana tanımadığı bütün imkanları kendim karşıladım. Üniversite sonrası mesleğimi geliştirdim ve çok iyi bir kariyer yaptım. 25 yaşındayken şimdiki eşimin ısrarlarıyla kendimi evlenmiş buldum. Ailem çok dengesiz, ailemin evine giderken niye boş geldin diye laf sayarlardı, ailemin evine elini kolunu sallayıp rahatça yiyip içemedim desem yeridir. Şimdi eşimin iş sebebiyle yurt dışına taşındık. Hala da beni rahat bırakmıyorlar, istekleri hiç bitmiyor. Ben onlardan sadece huzur istiyorum ama o da yok. Sürekli aşağılayıp, kırıyorlar, küçük görüyorlar. Mesafe koymak istiyorum, olmuyor, sürekli arıyorlar, gelmek istiyorlar. Beni bana bıraksalar keşke hayatımı pırıl pırıl yaşasam diyorum ama maalesef o da olmuyor. Ben ne alsam bana yok mu diyorlar. Bunları kimseye anlayamadım, ilk defa burada yazdım. Şimdiden okuyanlara çok teşekkür ederim.

Görüşmeyin. Bu kadar basit.

valla kimse mezara sizinle girmeyecek. kesin iletişimi. bir kez yasayacaksınız ya

İmkanları varmış da size yapmamış değiller anladığım kadarıyla. Evlatlarısınız tabi ki gelmek görmek, sesinizi duymak isteyecekler. Zaten yurtdışındasınız ne kadar müdahil olabilirler hayatınıza. Biraz fazla bilenmişsiniz gibi geldi bana.

ya anlayamiyorum adam sana bakmasi gereken cagda bile seni insandan saymamis, cebine para koymamis. simdi onun her ihtiyacina neden kosuyorsun?
senin gibi bir arkadaşım var vallahi onu da dövmek istiyorum arasira. babasi sirf masraf olmasın diye univeristeye yollamak istememis, ayak yapmis kazanacagini bildigi icin. kiz baska sehri kazaninca da "madem kendin istiyorsun babani saymadin kendin oku benden sana para cikmaz" demis, "iyi misin kizim" diye sormamis bile. mezun olduktan sonra kiz kucuk memlekette is bulamayip istanbula gitmek istemis, babasi yine ayni bes kurussuz yollamis da "kizim orada nerede kaliyorsun, kim sana ekmek veriyor" dememis.
heh, iste bu baba kiza defalarca "odeyececim" diye kredi cektirtti asla odemedi. neyse ki simdi kara listede kredi cekemiyor. ama babasi israrla para isteyip duruyor. yillik izinlerini hasat zamanina getirtiyor yillardir. bu sene kiz "yeni basladigim iste iznim yok" dedi, gitmedi. "madem gelmiyorsun yerine gelecek amele parasini yolla gunluk su kadar" dedi babasi.
benim arkadasim da yolladı

siz de ayni onun gibisiniz. bir kere hak ettigi cevabi versneiz annenize babaniza hem onlar duzelecek hem siz rahatlayacaksiniz. neden bunu yapmiyorsunuz???

Arama onlar arayınca açma ha diyince gelebilecekleri yerde de oturmuyorsun istersen çok güzel mesafe koyabilirsin

Onların koymadığı mesafeyi sen koyacaksın. Açmayacaksın telefonu.. kimseyi yapmadığı şey için cahillerdi diye azımsama. Evlenmiş çocuk yapmayı becermiş kişiler cahillik küçüklük altına sığınamaz.
Bak Allah sana bir şans vermiş bir yuva kurmuşsun ve uzaklara gitmişsin. Kapat telefonu ulaşmasınlar sana. Yok de,almam de, benden size iş çıkmaz de. Israrla defa kez.
Liseye giden çocuğunun eğitim parasına karışmayan aileye yazık falan deme.

görüşmeyin deyip kestirip atmak çözüm değil. ben her zaman bir insanın çizgisi olması taraftarıyım sizde öyle yapın bir çizginiz olsun bu çizginin sınırlarını siz belirleyin. günün sonunda aileniz ne kadar kötü olursa olsun tavırlarınız karşı tarafa net olsun bugün sizi mutsuz eden olaylar yarın eşinize de yansıyacak ve bir bakmışsınız aileniz yüzünden eşinizle kavga ediyor olacaksınız

KudrAlobar .!.:

İmkanları varmış da size yapmamış değiller anladığım kadarıyla. Evlatlarısınız tabi ki gelmek görmek, sesinizi duymak isteyecekler. Zaten yurtdışındasınız ne kadar müdahil olabilirler hayatınıza. Biraz fazla bilenmişsiniz gibi geldi bana.

Genişletmek için tıkla...

Valla imkanı olmayan baba 2. İşte çalışır anne temizliğe gider yine de okuyacaksan kendi paranı kendin kazan demez.
Her eve gelen senin çocuğunu ezsin,itsin kaksın eee durumumuz buydu

Herkes aile olamiyor
Basin engeli gecin
Siz fakir birine varsaydiniz mesleginiz de olmasaydi yuzunuze bakmazlardi

Vasfiyeteyzeniz .!.:

Valla imkanı olmayan baba 2. İşte çalışır anne temizliğe gider yine de okuyacaksan kendi paranı kendin kazan demez.
Her eve gelen senin çocuğunu ezsin,itsin kaksın eee durumumuz buydu

Genişletmek için tıkla...

Yapmadıklarını bilmiyoruz ki. Ya da şartlarını. Ben öyle onu yapardı bunu yapardı diyemiyorum.

Kötü davranılma dışında problem görmedim ben. Sıradan dar gelirli aile sıkıntıları. Bu çalışarak okumak, okurken para kazanmak mevzusu sadece bizim ülkemizde korkunç bir şey olarak görülüyor ama aslında olması gereken. Diğer kısımda için de kendi demiş cahilliklerinden diye. Ailelere karşı bu kadar sert olamıyorum ben.

Varını yoğunu önlerine yığsın demiyorum tabi ki ama arama sorma açma iletişimi kes falan çok fazla bence.

Sen biraz dilini değiştir tersle çirkefleş bak nasıl saygı duymaya başlıyorlar. Ailen bi işe yaramamış zaten onlar olsa ne olmasa ne kaybetcek bir şeyin yok

Öncelikle izin verirseniz kocaman sariliyorum sizeÇok zor günlerden geçmişsiniz, yaşadıklarinizi derinden hissettim burada.. Şükür bir şekilde bu günlere gelmişsiniz.Allah evliliğinizden,evladinizdan(var mı bilmiyorum, düşünüyorsanız da) , eşinizden yüzünüzü öyle bir güldürsün ki, çektiğiniz tüm sıkıntılar toz taneleri gibi uçup gitsinVe lütfen lütfen ailenizi yok sayın,aile de değil zaten onlar.Aramalarina cevap vermeyin,gerekirse tel nonuzu değiştirin,onlardan zerre fayda yok aksine zarar var size..Omzunuzda yük olmasın onlar,kurtulun bu yükünüzden,kendi kurduğunuz hayatınıza,yeni yasaminiza odaklanın.O evde doğdunuz diye,onlarla bağınızı kopartamazsiniz diye bir şey yok.Analik,babalık yapmayana sizin de hiçbir sorumlulugunuz yok,vicdanınız rahat olsun.

KudrAlobar .!.:

Yapmadıklarını bilmiyoruz ki. Ya da şartlarını. Ben öyle onu yapardı bunu yapardı diyemiyorum.

Kötü davranılma dışında problem görmedim ben. Sıradan dar gelirli aile sıkıntıları. Bu çalışarak okumak, okurken para kazanmak mevzusu sadece bizim ülkemizde korkunç bir şey olarak görülüyor ama aslında olması gereken. Diğer kısımda için de kendi demiş cahilliklerinden diye. Ailelere karşı bu kadar sert olamıyorum ben.

Varını yoğunu önlerine yığsın demiyorum tabi ki ama arama sorma açma iletişimi kes falan çok fazla bence.

Genişletmek için tıkla...

Yorumlarınızı bazen beğeniyorum, gerçekçi bakıyorsunuz çoğu zaman.Ama şunu da gördüm;Buna benzer çiftlerden kadın olan buraya yazdığında,bir de çocuk yapmış olduğunda,ona da böyle bir babaya,böyle bir aileye çocuk yapılır mı diye elestiriyorsunuz,ama şimdi konu sahibinin çektiği sıkıntıları,travmaları,yok sayilmalarini görmezden gelip,aileye çok da toz konduramiyorsunuz.Bence çelişki var burada.

Yok sayıldığınız, değer görmeden büyüdüğünüz, sürekli sizin borçlu olduğunuz bir aile. Yoklukla itip kakmak ayrı. Tamamen küsmemelisiniz bence onlara. Çoğu cehaletten. Malesef ne gördülerse onu yaptılar size de. O döngüyü birkaç nesil anca tamamen değiştiriyor. Kesinlikle mesafe koyun. İşim vardı deyip birkaç gün sonra dönün. Hayır deyin isteklerine. Zaman alıyor ama mesafe koyuluyor. Uzaksınız zaten. Pat diye de gelemezler. Çok mutlu olun.

Lentilsoup .!.:

Yorumlarınızı bazen beğeniyorum, gerçekçi bakıyorsunuz çoğu zaman.Ama şunu da gördüm;Buna benzer çiftlerden kadın olan buraya yazdığında,bir de çocuk yapmış olduğunda,ona da böyle bir babaya,böyle bir aileye çocuk yapılır mı diye elestiriyorsunuz,ama şimdi konu sahibinin çektiği sıkıntıları,travmaları,yok sayilmalarini görmezden gelip,aileye çok da toz konduramiyorsunuz.Bence çelişki var burada.

Genişletmek için tıkla...

Annesi yazsa annesine kızardım belki anlattıklarına bağlı olarak. Anne baba kötü insanlar mı, psikopat mı, manyak mı anlamıyorum ben bu konudan mesela. Yaşananların sebeplerini bilmiyoruz. Bilmediğim şey üzerinden yorum yapmak da doğru gelmiyor.

Çelişki yok. Ben farklı açılardan bakmayı becerebiliyorum sadece. Burda benim gördüğüm çoğu insan tek bir açıya odaklanıp kalıyor.

Size baskı uygulayıp hayatınıza mı karışıyorlar, neden görüşmek istemiyorsunuz? Pek anlamadım. Maddi olarak destek vermemişler ama imkansızlıklardan ötürü anladığım kadarıyla. Manevi anlamda nasıllardı? Mesela eş kişisi dahil olunca nasıl karşıladılar evlenme durumlarını?

Tam içeriğini bilmek lazım ama köyden şehire göç etmiş maddi bakımdan zor bir aile ben eminim ellerinden geleni yapmışlardır diye düşündüm . Hiçbirimiz yağ içinde börekle okumadık cebımızde dolmuş parasından başka kuruş olmazdı sizin gibi çok insan hem okuyup hem çalıştı ailenin imkansızlığından dolayı.Ne güzel bir kariyer yapmışsınız evlenmiş siniz canı gönülden tebrikler . Hani evlenirken veya evlıyken size eziyet etme dilerse sebepsiz borç batağında batıp size yuklemedilerse psikolojik ağır şeyler yaşatmadılarsa (diyorum ya içeriğini tam bilemem pek detaya girmemişsiniz ) anne babadan aileden geçilmez . Arada bir sesinizi duyurun ayda yılda bir gelebilirler zaten şehir dışıymış gönüllerini edin

balkabagi21 .!.:

Herkese merhabalar, yazım çok uzun olacak şimdiden kusura bakmayın. Hiç arkadaşım, akrabam, komşum vs yok. Şu hayatta nerdeyse yapayalnızım. Küçüklüğümdeki, gençliğimdeki, olgunluğumdaki hiç yokmuş gibi görünen travmaları aşamıyorum. Küçüklüğümden başlıyorum; ailem köyden göç etmiş biz bebekken. Şehirde hiç kimsemiz yoktu ben çocukluğumu evde geçirdim, ailem cahil insanlar, aslında onlara da kızamıyorum. Okula yazıldım orda da özgüvensiz olduğum için herkes tarafından dışlandım, 8 sene geldi geçti ve herkesin vebalı gibi kaçtığı bir çocuk oldum, herkesin alay konusu olurdum. Lise bitti üniversiteye başlayacağım zaman ailemin maddi durumu bozuktu, Tamam dedim kazandım ve kendi imkanlarımla okulu bitirdim. İlk 16 yaşında iş hayatına başladım ve ailemin bana tanımadığı bütün imkanları kendim karşıladım. Üniversite sonrası mesleğimi geliştirdim ve çok iyi bir kariyer yaptım. Daha sonra şimdiki eşimin ısrarlarıyla kendimi evlenmiş buldum. Şimdi eşimin iş sebebiyle uzak bir şehre taşındık. Mesafe koymak istiyorum, olmuyor, sürekli arıyorlar, gelmek istiyorlar. Beni bana bıraksalar keşke hayatımı pırıl pırıl yaşasam diyorum ama maalesef o da olmuyor. Bunları kimseye anlayamadım, ilk defa burada yazdım. Şimdiden okuyanlara çok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Neden bu kadar görüşmek istemiyorsunuz ailenizle. Kendiniz de demişsiniz halbuki onlara da kızamıyorum diye. İmkanları olsa da yapmamış olsalar neyse ama onlarında imkanları yokmuş. En azından köyden şehre göçüp sizin okumanıza kısmen de olsa vesile olmuşlar. Köyde yaşayıp erken yaşta evlenen şehir yüzü görmeyen kızlar da var. Eğer tek sebep küçükken yaşadıklarınızsa bunu önce kendi içinizde çözmelisiniz. Onun dışında aileniz elbette sizi görmek isteyecektir.

Her ailenin imkanı bir olmayabilir. Ben 10 tane dairesi olup, hepsini gece aleminde yemiş bir babanın kızıyım. Sonrasında babam vefat edince annemle mucadele ettik. Annem 50 yaşında çalışmaya başladı.
Ama bir kere isyan etmedim. Niye böyle demedim. Kader, doğduğun ev kaderindir.
Şimdi ise boşanma aşamasındayım. Ve içinde bulunduğum durumdan dolayı kızımın velayetini geçici olarak babası aldı.
Kızım karşıma geçip beni neden büyütmedin diye soracak olsa ÇOOOK ÜZÜLÜRÜM.
Çünkü çalışmak zorundayım ve onu bırakabilecek kimsem yok.
Aynı zamanda cahilde olabilirdim.
Kimse evladını zor şartlarda yetiştirmek istemez.!!
Ailenizle görüşün
Bir aileniz olmazsa bi rgün ne demek istediğimi anlarsınız!!