Kimseye anlatamadığım beni üzen hikaye

yenGEnC .!.:

ya anlayamiyorum adam sana bakmasi gereken cagda bile seni insandan saymamis, cebine para koymamis. simdi onun her ihtiyacina neden kosuyorsun?
senin gibi bir arkadaşım var vallahi onu da dövmek istiyorum arasira. babasi sirf masraf olmasın diye univeristeye yollamak istememis, ayak yapmis kazanacagini bildigi icin. kiz baska sehri kazaninca da "madem kendin istiyorsun babani saymadin kendin oku benden sana para cikmaz" demis, "iyi misin kizim" diye sormamis bile. mezun olduktan sonra kiz kucuk memlekette is bulamayip istanbula gitmek istemis, babasi yine ayni bes kurussuz yollamis da "kizim orada nerede kaliyorsun, kim sana ekmek veriyor" dememis.
heh, iste bu baba kiza defalarca "odeyececim" diye kredi cektirtti asla odemedi. neyse ki simdi kara listede kredi cekemiyor. ama babasi israrla para isteyip duruyor. yillik izinlerini hasat zamanina getirtiyor yillardir. bu sene kiz "yeni basladigim iste iznim yok" dedi, gitmedi. "madem gelmiyorsun yerine gelecek amele parasini yolla gunluk su kadar" dedi babasi.
benim arkadasim da yolladı

siz de ayni onun gibisiniz. bir kere hak ettigi cevabi versneiz annenize babaniza hem onlar duzelecek hem siz rahatlayacaksiniz. neden bunu yapmiyorsunuz???

Genişletmek için tıkla...

balkabagi21 .!.:

Herkese merhabalar, yazım çok uzun olacak şimdiden kusura bakmayın. Hiç arkadaşım, akrabam, komşum vs yok. Şu hayatta nerdeyse yapayalnızım. Küçüklüğümdeki, gençliğimdeki, olgunluğumdaki hiç yokmuş gibi görünen travmaları aşamıyorum. Küçüklüğümden başlıyorum; ailem köyden göç etmiş biz bebekken. Şehirde hiç kimsemiz yoktu ben çocukluğumu evde geçirdim, ailem cahil insanlar, aslında onlara da kızamıyorum. Okula yazıldım orda da özgüvensiz olduğum için herkes tarafından dışlandım, 8 sene geldi geçti ve herkesin vebalı gibi kaçtığı bir çocuk oldum, herkesin alay konusu olurdum. Lise bitti üniversiteye başlayacağım zaman ailemin maddi durumu bozuktu, Tamam dedim kazandım ve kendi imkanlarımla okulu bitirdim. İlk 16 yaşında iş hayatına başladım ve ailemin bana tanımadığı bütün imkanları kendim karşıladım. Üniversite sonrası mesleğimi geliştirdim ve çok iyi bir kariyer yaptım. Daha sonra şimdiki eşimin ısrarlarıyla kendimi evlenmiş buldum. Şimdi eşimin iş sebebiyle uzak bir şehre taşındık. Mesafe koymak istiyorum, olmuyor, sürekli arıyorlar, gelmek istiyorlar. Beni bana bıraksalar keşke hayatımı pırıl pırıl yaşasam diyorum ama maalesef o da olmuyor. Bunları kimseye anlayamadım, ilk defa burada yazdım. Şimdiden okuyanlara çok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

balkabagi21 .!.:

Herkese merhabalar, yazım çok uzun olacak şimdiden kusura bakmayın. Hiç arkadaşım, akrabam, komşum vs yok. Şu hayatta nerdeyse yapayalnızım. Küçüklüğümdeki, gençliğimdeki, olgunluğumdaki hiç yokmuş gibi görünen travmaları aşamıyorum. Küçüklüğümden başlıyorum; ailem köyden göç etmiş biz bebekken. Şehirde hiç kimsemiz yoktu ben çocukluğumu evde geçirdim, ailem cahil insanlar, aslında onlara da kızamıyorum. Okula yazıldım orda da özgüvensiz olduğum için herkes tarafından dışlandım, 8 sene geldi geçti ve herkesin vebalı gibi kaçtığı bir çocuk oldum, herkesin alay konusu olurdum. Lise bitti üniversiteye başlayacağım zaman ailemin maddi durumu bozuktu, Tamam dedim kazandım ve kendi imkanlarımla okulu bitirdim. İlk 16 yaşında iş hayatına başladım ve ailemin bana tanımadığı bütün imkanları kendim karşıladım. Üniversite sonrası mesleğimi geliştirdim ve çok iyi bir kariyer yaptım. Daha sonra şimdiki eşimin ısrarlarıyla kendimi evlenmiş buldum. Şimdi eşimin iş sebebiyle uzak bir şehre taşındık. Mesafe koymak istiyorum, olmuyor, sürekli arıyorlar, gelmek istiyorlar. Beni bana bıraksalar keşke hayatımı pırıl pırıl yaşasam diyorum ama maalesef o da olmuyor. Bunları kimseye anlayamadım, ilk defa burada yazdım. Şimdiden okuyanlara çok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

yenGEnC .!.:

ya anlayamiyorum adam sana bakmasi gereken cagda bile seni insandan saymamis, cebine para koymamis. simdi onun her ihtiyacina neden kosuyorsun?
senin gibi bir arkadaşım var vallahi onu da dövmek istiyorum arasira. babasi sirf masraf olmasın diye univeristeye yollamak istememis, ayak yapmis kazanacagini bildigi icin. kiz baska sehri kazaninca da "madem kendin istiyorsun babani saymadin kendin oku benden sana para cikmaz" demis, "iyi misin kizim" diye sormamis bile. mezun olduktan sonra kiz kucuk memlekette is bulamayip istanbula gitmek istemis, babasi yine ayni bes kurussuz yollamis da "kizim orada nerede kaliyorsun, kim sana ekmek veriyor" dememis.
heh, iste bu baba kiza defalarca "odeyececim" diye kredi cektirtti asla odemedi. neyse ki simdi kara listede kredi cekemiyor. ama babasi israrla para isteyip duruyor. yillik izinlerini hasat zamanina getirtiyor yillardir. bu sene kiz "yeni basladigim iste iznim yok" dedi, gitmedi. "madem gelmiyorsun yerine gelecek amele parasini yolla gunluk su kadar" dedi babasi.
benim arkadasim da yolladı

siz de ayni onun gibisiniz. bir kere hak ettigi cevabi versneiz annenize babaniza hem onlar duzelecek hem siz rahatlayacaksiniz. neden bunu yapmiyorsunuz???

Genişletmek için tıkla...

bebeklinick .!.:

Konuyu mu duzenledı naptı ailem bısey ıstıyor dıye bısey gecmemıs hıc sanki
Sureklı bana gelmek istiyorlar'dan Baska bısey okumadım
Konunun özü neydı?

Genişletmek için tıkla...

balkabagi21 .!.:

Herkese merhabalar, yazım çok uzun olacak şimdiden kusura bakmayın. Hiç arkadaşım, akrabam, komşum vs yok. Şu hayatta nerdeyse yapayalnızım. Küçüklüğümdeki, gençliğimdeki, olgunluğumdaki hiç yokmuş gibi görünen travmaları aşamıyorum. Küçüklüğümden başlıyorum; ailem köyden göç etmiş biz bebekken. Şehirde hiç kimsemiz yoktu ben çocukluğumu evde geçirdim, ailem cahil insanlar, aslında onlara da kızamıyorum. Okula yazıldım orda da özgüvensiz olduğum için herkes tarafından dışlandım, 8 sene geldi geçti ve herkesin vebalı gibi kaçtığı bir çocuk oldum, herkesin alay konusu olurdum. Lise bitti üniversiteye başlayacağım zaman ailemin maddi durumu bozuktu, Tamam dedim kazandım ve kendi imkanlarımla okulu bitirdim. İlk 16 yaşında iş hayatına başladım ve ailemin bana tanımadığı bütün imkanları kendim karşıladım. Üniversite sonrası mesleğimi geliştirdim ve çok iyi bir kariyer yaptım. Daha sonra şimdiki eşimin ısrarlarıyla kendimi evlenmiş buldum. Şimdi eşimin iş sebebiyle uzak bir şehre taşındık. Mesafe koymak istiyorum, olmuyor, sürekli arıyorlar, gelmek istiyorlar. Beni bana bıraksalar keşke hayatımı pırıl pırıl yaşasam diyorum ama maalesef o da olmuyor. Bunları kimseye anlayamadım, ilk defa burada yazdım. Şimdiden okuyanlara çok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

balkabagi21 .!.:

Herkese merhabalar, yazım çok uzun olacak şimdiden kusura bakmayın. Hiç arkadaşım, akrabam, komşum vs yok. Şu hayatta nerdeyse yapayalnızım. Küçüklüğümdeki, gençliğimdeki, olgunluğumdaki hiç yokmuş gibi görünen travmaları aşamıyorum. Küçüklüğümden başlıyorum; ailem köyden göç etmiş biz bebekken. Şehirde hiç kimsemiz yoktu ben çocukluğumu evde geçirdim, ailem cahil insanlar, aslında onlara da kızamıyorum. Okula yazıldım orda da özgüvensiz olduğum için herkes tarafından dışlandım, 8 sene geldi geçti ve herkesin vebalı gibi kaçtığı bir çocuk oldum, herkesin alay konusu olurdum. Lise bitti üniversiteye başlayacağım zaman ailemin maddi durumu bozuktu, Tamam dedim kazandım ve kendi imkanlarımla okulu bitirdim. İlk 16 yaşında iş hayatına başladım ve ailemin bana tanımadığı bütün imkanları kendim karşıladım. Üniversite sonrası mesleğimi geliştirdim ve çok iyi bir kariyer yaptım. Daha sonra şimdiki eşimin ısrarlarıyla kendimi evlenmiş buldum. Şimdi eşimin iş sebebiyle uzak bir şehre taşındık. Mesafe koymak istiyorum, olmuyor, sürekli arıyorlar, gelmek istiyorlar. Beni bana bıraksalar keşke hayatımı pırıl pırıl yaşasam diyorum ama maalesef o da olmuyor. Bunları kimseye anlayamadım, ilk defa burada yazdım. Şimdiden okuyanlara çok teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...