Merhabalar. Biraz uzun olabilir şimdiden özür diliyorum kusura bakmayın ama çok doluyum. Çok kötü durumdayım. Her gece ağlıyorum. Hayattan soğumuş haldeyim, insanlara da kendime de güvenim kalmadı. Mutsuzum.
Benim sorunum sevilmemek. 30 yaşındayım, kendimi bildim bileli kiloluyum(100 kilo üzeriyim yıllardır). Kilo vermek için çok uğraşıyorum hayatım diyetlerle doktorlarla geçti. Bazı sorunlarım var bu yüzden kilo vermem biraz daha zor. Ayrıca kendimi motive edemiyorum. Mutsuzluğum yalnızlığım bir noktada beni yoruyor, pes ettiriyor. Kilo veriyorum sonra yeniden alıyorum. Çekingenim, utangaç olduğum için sosyal ortamlara giremiyorum, spor salonuna gitmek istemiyorum. Evde de hareket ederim ama pek etkili olmuyor sanırım.
Üniversite de okudum, birkaç işte de çalıştım ama hiç sevgilim olmadı. Hiç beğenilmedim. Hiç aşık olunan kız olmadım. Utangacım, hemen herkesle samimi olamam, ancak tanıdıkça gerçek beni görebilirler ki yakın arkadaşım diyeceğim 2 kişi vardı artık onlar da yok biri taşındıktan sonra bizle bağını kesti diğer arkadaşım da evli ama her fırsatta bilerek ya da bilmeyerek beni eziyor, rencide ediyor. Bu yüzden şu sıralar ondan da uzaklaştım. Hiç arkadaşım yok, sevgilim yok, sevenim yok. Sosyalleşirim dedim işe girdim ama orada bile çevrem olmadı. Yaşım büyük olduğu halde benden küçükler bile bana lakap takıyor vs.
Bir iki defa çevreden tanıştırmak isteyenler oldu onda da kiloluyum diye birinde bir bahane ile ekildim, birinde de internetten tanıştık ortak arkadaşlar filan vardı yakın çevremdendi, ilk görüşmeden sonra arayıp sormadı ve takılmalık kız olarak görüldüm. Tabi ki istemedim böyle bir şeyi.
Sonrasında internetten biriyle tanıştım ruhsal olarak kendime çok uygun buldum, karakteri olsun, yaşadıkları olsun kendime çok yakın hissettim 2 yıldır arkadaşız sosyal medyadan ama ben yazmadıkça hiç yazmaz, arayıp sormaz, hislerimi belli de ettim aslında, direkt söylemesem de ama hiçbir şey söylemedi ne olumlu ne olumsuz. Ama belli ki o da ne sevgili ne de arkadaş olmak istiyor benimle. Ama konuştuğumuz zaman "ne kadar bilgilisin, ne kadar güzel" diyerek iltifat ediyor. Aynı şehirde değiliz ama bulunduğum şehirle de bağlantısı var. İstese arkadaşça bile görüşebilirdi ama ona da yanaşmadı. Herkeste telefonu var mesleği gereği ama bana vermedi, vermek istemedi. Ben vermiştim sosyal medyayı kapatırsam diye hiç mesaj atmadı, aramadı. Yani bir duygusu olmadığı çok net tabi. Evli değil, sevgilisi de yok(kendisi söylemişti, sosyal medyasından da belli zaten).
Benim bunları yaşama sebebim sadece kilolu olmam mı? Çok üzülüyorum çok kötü hissediyorum kendimi. Neden kimse tanımak bile istemiyor beni. Kilolu olunca insanlar neden karşısındaki insandan kaçıyor. Sadece sevgili meselesi değil arkadaşça bile tanımak istemiyor.
Ne yapmalıyım bilmiyorum. Psikoloğa gidemem çünkü durumum yok ama olsa bile gidebilir miydim bilmiyorum. Anlatamazdım herhalde. Burada beni tanımıyor kimse o yüzden rahatım ama normalde en yakınım dediğim kişi bile bilmiyor bu halimi.
Özgüvenim eksilerde. Sizlere anlatmak istedim derdimi. Uzun oldu. Kusura bakmayımin lütfen. Sevgiler.
Ben hamilelikle malesef birazını geri aldım ve şu an da tekrar başladım 1 hafta oldu. Aralıklı oruçtan çok fayda gördüm. Bu 1 haftada ne spor yaptım ne aşırı dikkat ettim ama 2,5 kilo gitti bile. Hiç de zorlanmıyorum tek yaptığım kahvaltı saatini ileri atmak hepsi o kadar. Ve ben her gün 6:50 de kalkıyorum ona rağmen dayanabiliyorum. Uyandıktan sonra 2 saat dayanıp bir şekersiz kahve içerseniz sanki yemek yemiş gibi bir 2 saat daha atıyor ve o açlık süresi inanın size çok iyi gelecek. Bize bizden başkası yardım etmez güç içinde. Bu arada karşı cins için tabiki aynı şeyleri yaşadım ama arkadaşım dostum hep fazladır. Bence önce mutlu olmaya çalış. Kabuğunu kır ve sen git insanların yanına ne diyecekler ki. Kilonun arkadaşlığa engel olduğunu kesinlikle düşünmüyorum. Bence içinin ısındığı insanlara karşı adım atmalısın
Birinden hoilandım 2 yıl oralı olmadı bence tombişim diye yazmışsınız insanlar da az biraz ona yorum yaptı. Yorumların çoğu zaten sağlık odaklı.
kilo degil ama cekingenlik kesinlikle sevilmeye engel.Kendi iradenle verebilirsin diyor. Aslında haklı da bir nokta da. Sonuçta ameliyat olsam da irademe hakim olmam gerekecek. Eskisi gibi yiyen geri alıyor kiloları ameliyat da boşa gidiyor.
ondan oncesinde hormonal sebeplerden dolayi da yuzum falan cok tuylu, kaşım sacim birbirine girmis kapkara bi tiptim. Kilom da hep degiskendi. Esimle su an 2 yildir evliyiz. Iliskimiz 9 yila yaklasti. Bu süreçte ve ondan ocne de kilom hep cok degiskendi 48 kilo da oldum 85 de. Ama esimden once de begenilen erkeklerden ilgi goren biriydim. Sasiriyordum da acikcasi. Ama hep pozitif enerjim ve sempatimden galiba. Liseden yakin bir arkadasim vardi. O hep aramizda en kilolumuzdu. Iliski konularinda da hep umutsuz , beni kimse begnmicek modunda olan bi insandi, hala da oyle. Onunla yan yana oldugumuz donemlerde ben daha zayif oldugum icin onu baya kilolu saniyodum ama sonra ben de 85 ken ogrendim ki ondan bile kilolu olmusum 
ama kac yasina geldik o hala umutsuz, beni kimse begenmez modunda. Bu enerji bence insanlari sizden uzak tutuyor. Guler yuzlu kendine guvenen bir insana hayran olmayacak kadin erkek, begenip yaninda olmak istemeyecek erkek yoktur bence Gerisi fasa fiso
