Hayatımda başaramadığım herşeyi kendime güvenememe bağlıyorum.Mesela liseye başladığım yıl hiç adam gibi ders çalışmıyordum.Sonraki yıl çalışmaya başladım ama istediğim gibi olmadı,yani birşeyler oturmadı.İpin ucu bir kaçtı bir daha tutamadım o yıl ve nasılsa çalışsamda yapamayacağim korkusu sardı beni.Bu korku hala devam ediyor geçmek bilmiyor,nasıl kurtulacağımı bilemiyorum.Kendim moralimi yüksek tutmak için hep çabalıyorum,annem ve babamda öyle.Ama neden kendime hiç güvenemiyorum.Artık kendimden nefret eder hale geldim.Huy olarak çoğu insandan iyiyim ama onlar kadar kendime güvenim yok.Seneye sınava gireceğim ve kendime güvenim sıfır.Kendimden hiç umutlu değilim.
Kendimi vasat öğrencilerden bile daha kötü hissediyorum.Aşağıların bile en aşağısı olarak çünkü bu düşünceler beynime kilitlenmiş artık.Ben son seneme girmişim çalışsam bu saatten sonra ne olacak diyorum.O kadar konu eksiği olan,çalışmayan ama üniversiteyi kazanmak isteyen aptal bir öğrenciyim.Kendimi zorlamama rağmen genede 4 saaten fazla çalışamıyorum günde ve bu gerçektende benim durumumda olan bir öğrenci için çok az.
Dışarıya çıkmak istemiyorum.Alışveriş yapmak istemiyorum.Zaten zor beğeniyorum beğendiğim hiçbir şey de üstüme olmuyor zaten.Yaşıtlarım çok güzeller ve ben onların yanında kendimi tarzan gibi hissediyorum.Hayatları o kadar renkli ki sadece ben mi böyle anormalim diye düşünüyorum.Kafası bomboş olan insanlar o kadar kaale alınırken ben kaale bile alınmıyorum.Zaten artık arkadaşlık falanda kurmak istemiyorum.Çünkü şu ana kadar yaptığım bütün arkadaşlıklardan hep ben zarar gördüm.Arkadaşlık demek fedakarlık demekti benim için,ama karşımdaki için öyle değildi.Hep alttan alan,sorun çıkmaması için uğraşan taraf ben oldum.Ve beni bu kadar keriz gören arkadaşımda hep beni kullandı.Ben 3 yıllık emek dedim,hemen kesip atamam dedim ama ben sabrettikçe o dahada azdı.Evet bende sabretmeyi bırakım ve arkadaşlığımı kestim.Bundan sonra bende sadece işim düştüğü zaman (çok bunaldığım sıkıldığım zamanlarda) çok samimi olmadan birkaç arkadaşla takılmaya karar verdim.
Ve artık insanların arasında boğuluyorum.İnsanların arasına çıkmak istemiyorum.Ben eskiden böyle bir insan değildim.Tamam o zamanda kendime güvenmezdim ama bu kadar sapıtmamıştım hiçbir zaman.Tanımadığım insanların arasına girince utanıyorum,çekiniyorum.Dershaneye yazıldım ama oraya bile ablamla gittim.Tek başıma ne kuaföre,ne alışverişe,ne de yolculuğa çıkabiliyorum.Hiçbir işimi kendim göremiyorum.İşte bu kadar aciz bir insanım.Basit işleri bile becerememekten korkuyorum.
Dershaneye yazıldım ama içimi kötü bir his kapladı çünkü yeni insanların arasına gireceğim ve girmek istemiyorum.İnsanların arasına girmek istemiyoruuuum.Dershaneye gitmek istiyorum çünkü denemelere gireceğim,eksiklerimi anlayacağım,hocalara soru soracağım,daha fazla öğrenme imkanım olacak.Ama o dershaneye gitmek istemiyorum çünkü geçen sene beni seven oğlanda o dershanede,onunla karşılaşmaktan çok korkuyorum ve inanın hiçbir sebep yok.Onu görmek bile istemiyorum çünkü ne zaman görsem heyecanlanıyorum.Aşık olduğumdan falanda değil huyum böyle en ufak şeyde ortalığı velveleye veriyorum.Bugün dershaneye gittiğimde herhalde bundan korktuğumdan mı nedir gene o oğlanla karşılaştım ve gene elim ayağıma dolaşacaktı ama kendimi sıktım ve pot kırmadım.Öteki odaya geçerken ,onun hocayla birlikte olduğu masanın yanından geçmek zorunda kaldım ve yanında bir arkadaşının sırıtışını gördüm ve bu bile moralimin bozulmasına,içimi kötü bir hissin kaplamasına neden oldu.Bir olay yüzünden o dershaneden soğudum.Evet bu çoooook saçma bir neden ama bu salak kafam bunu bile önemsiyor.
Ama en önemli şey şu:”Nasılsa yapamayacaksın bu saatten sonra, boşuna uğraşma” sesinin sona ermesi.Bu ses benim bütün gücümü tüketiyor.Daha 18 yaşında hayatımın nasılsa kararacağına kendimi öyle bir inandırmışım ki.Bu düşünceden kurtulup kendimi sadece derslere vermek istiyorum.Keşke bunu 3 yıl önce yapabilseydim o zaman bu sorunların hiçbirini yaşamamış olacaktım.Ama hala bir şeyler için geç değil.Şu anda bunları yazarken galiba rahatladım çünkü”hala geç kalmış sayılmam” gibi bir cümle kurabildim.
Lütfen sizde bana elinizden geldiği kadar yardımcı olmaya çalışın.Sorunum belki size basit gelebilir ama benim hayatımdaki en büyük sorunum.
Yardım eden arkadaşlara şimdiden teşekkür ederim.
Kendimi vasat öğrencilerden bile daha kötü hissediyorum.Aşağıların bile en aşağısı olarak çünkü bu düşünceler beynime kilitlenmiş artık.Ben son seneme girmişim çalışsam bu saatten sonra ne olacak diyorum.O kadar konu eksiği olan,çalışmayan ama üniversiteyi kazanmak isteyen aptal bir öğrenciyim.Kendimi zorlamama rağmen genede 4 saaten fazla çalışamıyorum günde ve bu gerçektende benim durumumda olan bir öğrenci için çok az.
Dışarıya çıkmak istemiyorum.Alışveriş yapmak istemiyorum.Zaten zor beğeniyorum beğendiğim hiçbir şey de üstüme olmuyor zaten.Yaşıtlarım çok güzeller ve ben onların yanında kendimi tarzan gibi hissediyorum.Hayatları o kadar renkli ki sadece ben mi böyle anormalim diye düşünüyorum.Kafası bomboş olan insanlar o kadar kaale alınırken ben kaale bile alınmıyorum.Zaten artık arkadaşlık falanda kurmak istemiyorum.Çünkü şu ana kadar yaptığım bütün arkadaşlıklardan hep ben zarar gördüm.Arkadaşlık demek fedakarlık demekti benim için,ama karşımdaki için öyle değildi.Hep alttan alan,sorun çıkmaması için uğraşan taraf ben oldum.Ve beni bu kadar keriz gören arkadaşımda hep beni kullandı.Ben 3 yıllık emek dedim,hemen kesip atamam dedim ama ben sabrettikçe o dahada azdı.Evet bende sabretmeyi bırakım ve arkadaşlığımı kestim.Bundan sonra bende sadece işim düştüğü zaman (çok bunaldığım sıkıldığım zamanlarda) çok samimi olmadan birkaç arkadaşla takılmaya karar verdim.
Ve artık insanların arasında boğuluyorum.İnsanların arasına çıkmak istemiyorum.Ben eskiden böyle bir insan değildim.Tamam o zamanda kendime güvenmezdim ama bu kadar sapıtmamıştım hiçbir zaman.Tanımadığım insanların arasına girince utanıyorum,çekiniyorum.Dershaneye yazıldım ama oraya bile ablamla gittim.Tek başıma ne kuaföre,ne alışverişe,ne de yolculuğa çıkabiliyorum.Hiçbir işimi kendim göremiyorum.İşte bu kadar aciz bir insanım.Basit işleri bile becerememekten korkuyorum.
Dershaneye yazıldım ama içimi kötü bir his kapladı çünkü yeni insanların arasına gireceğim ve girmek istemiyorum.İnsanların arasına girmek istemiyoruuuum.Dershaneye gitmek istiyorum çünkü denemelere gireceğim,eksiklerimi anlayacağım,hocalara soru soracağım,daha fazla öğrenme imkanım olacak.Ama o dershaneye gitmek istemiyorum çünkü geçen sene beni seven oğlanda o dershanede,onunla karşılaşmaktan çok korkuyorum ve inanın hiçbir sebep yok.Onu görmek bile istemiyorum çünkü ne zaman görsem heyecanlanıyorum.Aşık olduğumdan falanda değil huyum böyle en ufak şeyde ortalığı velveleye veriyorum.Bugün dershaneye gittiğimde herhalde bundan korktuğumdan mı nedir gene o oğlanla karşılaştım ve gene elim ayağıma dolaşacaktı ama kendimi sıktım ve pot kırmadım.Öteki odaya geçerken ,onun hocayla birlikte olduğu masanın yanından geçmek zorunda kaldım ve yanında bir arkadaşının sırıtışını gördüm ve bu bile moralimin bozulmasına,içimi kötü bir hissin kaplamasına neden oldu.Bir olay yüzünden o dershaneden soğudum.Evet bu çoooook saçma bir neden ama bu salak kafam bunu bile önemsiyor.
Ama en önemli şey şu:”Nasılsa yapamayacaksın bu saatten sonra, boşuna uğraşma” sesinin sona ermesi.Bu ses benim bütün gücümü tüketiyor.Daha 18 yaşında hayatımın nasılsa kararacağına kendimi öyle bir inandırmışım ki.Bu düşünceden kurtulup kendimi sadece derslere vermek istiyorum.Keşke bunu 3 yıl önce yapabilseydim o zaman bu sorunların hiçbirini yaşamamış olacaktım.Ama hala bir şeyler için geç değil.Şu anda bunları yazarken galiba rahatladım çünkü”hala geç kalmış sayılmam” gibi bir cümle kurabildim.
Lütfen sizde bana elinizden geldiği kadar yardımcı olmaya çalışın.Sorunum belki size basit gelebilir ama benim hayatımdaki en büyük sorunum.
Yardım eden arkadaşlara şimdiden teşekkür ederim.
