Her şeyin fazlası zararMerhaba arkadaşlar,
Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..
Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?
Hepinize teşekkúr ederim
Evet söylediğiniz doğru, ve kendime zarar veriyorum... Iyi bir şeyin olabileceğine inanmak istiyorum ama sürekli negatifi düşünüyorumHer şeyin fazlası zarar
Özgüveniniz düşük, kendinizle derdiniz var... Eleştiri alınca bunu kabul ediyorsunuz çünkü zaten yeterince kendinize fazlasıyla öz eleştiri yapıyorsunuz.. bunu nerden biliyorsun diye sormayın...bu durum anksiyeteyi de andirdi bana. Başka insanların güzel sözlerine inanmiyorsunuz çünkü kendinize bunları layık görmüyorsunuz. Bu konuda kesinlikle psikolojik destek almalısınızMerhaba arkadaşlar,
Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..
Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?
Hepinize teşekkúr ederim
Çok eleştirel bir aile ortamında büyüdüğünüzü düşünüyorum öyle mi ?Merhaba arkadaşlar,
Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..
Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?
Hepinize teşekkúr ederim
Annem sürekli küfür edip döverdi bizi. Sürekli bir hiç olduğumuzu söylerdiDüşünceleriniz normal degil altta yatan gecmisten gelen travmalarınızla ilgili muhtemelen.Profesyonel destek almalısınız.
Siz de mi aynı şeyleri yaşıyorsunuz ?Özgüveniniz düşük, kendinizle derdiniz var... Eleştiri alınca bunu kabul ediyorsunuz çünkü zaten yeterince kendinize fazlasıyla öz eleştiri yapıyorsunuz.. bunu nerden biliyorsun diye sormayın...bu durum anksiyeteyi de andirdi bana. Başka insanların güzel sözlerine inanmiyorsunuz çünkü kendinize bunları layık görmüyorsunuz. Bu konuda kesinlikle psikolojik destek almalısınız
2 aydır profesyonel destek alıyorum. Ama psikoloğumun benim hakkımda söylediği olumlu şeylere inanmak istemiyorum, olmuyorBunlar hisler degil. Sizi kendiniz hakkinizda icinizde inandiginiz seyler. Devamli olan biesey ise profesyonel destek alin
Çocuklen aileniz sizi çok eleştiriyor mudu? Övgü alıyor muydunuz onlardan hiçMerhaba arkadaşlar,
Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..
Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?
Hepinize teşekkúr ederim
Yok hayır ben kendimi eleştiririm bazen. Diyelim ki bir ortama girdim, acaba kursta yeni arkadaşlar nasıldır, beni severler mi, anlaşır mıyız, öğretmen acaba iyi biri mi, konuşurken de mesela acaba saçmalıyor muyum, bana tuhaf bakıyorlar mi hakkımda ne düşünüyorlar diye içimden düşünürüm. Ama insanlar iltifat ettiğinde buna inanırım, kabul ederim. Teşekkür ederim der geçerim. O kişi samimi gelmediyse iltifatina da inanasim gelmiyor.Siz de mi aynı şeyleri yaşıyorsunuz ?
Şimdi de kendinize yapıyorsunuz. Malesef hepimizde başka başka konularda var böyle şeyler. Mesela ben akıp ve kalp olarak elal mı hiç umursamam. Ama ailem çok umursar. Ben de kendimi umursarkem buluyorum bazen sonra saçmalama diyorum. Öyle bir işliyorki insana 9yle olmasa bile öyle sanıyor. Cözüm bu durumu farkındalık oluşturmak ve dikkat etmek bu tuzağa düşmemek. O an içsesinize sorun niye öyle düşünüyorum diye biraz aćmaya çalışınAnnem sürekli küfür edip döverdi bizi. Sürekli bir hiç olduğumuzu söylerdi
Olabilir. Çok sert bir annem vardı, sürekli herşeye kızardı, bize küfüler yağdırıp döverdi. Bazı günler mutlu olurdum çünkü kendisi bize bazı günler hiç kızmazdı ve dövmezdi. "Anne bugün bize hiç kızmadın/dövmedin" dediğimizde, kendisi şu cevabı verirdi "çünkü bugün akıllı durdunuz". O yüzden hep kendimi suçlardım, çok yaramazım diyeKendinizle ilgili birçok kırmızı çizginiz var. Bunları aşmanız gerek..
Bu arada, yetişme tarzınızdan kaynaklanıyor olabilir mi bu durum ?
Evet aynen öyle annem herşye ama herşeye bir kusur bulurdu. Kendin dışında herkes kusurlu onun içinÇok eleştirel bir aile ortamında büyüdüğünüzü düşünüyorum öyle mi ?
Hayır annem asla övmezdi bizi, hep eleştirirdi. Dış görünüşüm hakkında eleştiri yapınca canım dahz da çok yanardı, "köpek suratlı", "eşek dudaklı", "patlak göz" gibi cümleler kurardıÇocuklen aileniz sizi çok eleştiriyor mudu? Övgü alıyor muydunuz onlardan hiç
Hayır o tip takıntılarım yokSen kendinden şüphe etmiyorsun ki , hep başkalarından şüphe ediyorsun.Bende sandım ki şöyle takıntısı var örnek veriyorum klozet temizliyorsun, yeterince temiz olmadığından hastalık kalacağından şüphe duymak gibi.