Kendinden sürekli şüphe etmek

Yok hayır ben kendimi eleştiririm bazen. Diyelim ki bir ortama girdim, acaba kursta yeni arkadaşlar nasıldır, beni severler mi, anlaşır mıyız, öğretmen acaba iyi biri mi, konuşurken de mesela acaba saçmalıyor muyum, bana tuhaf bakıyorlar mi hakkımda ne düşünüyorlar diye içimden düşünürüm. Ama insanlar iltifat ettiğinde buna inanırım, kabul ederim. Teşekkür ederim der geçerim. O kişi samimi gelmediyse iltifatina da inanasim gelmiyor.
O söylediklerinize bende kendime yapıyorum, bana tuhaf bakiyorlar mi, saçmalıyormuyum diye sorarim hep kendime
 
Merhaba arkadaşlar,

Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..

Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?

Hepinize teşekkúr ederim
Bana biraz travmatik geldi ya. Kendinize niye iyi güzel şeyleri layık görmüyorsunuz. Profesyonel bi destek alın tabiki normal düşünceler değil. Kendinizi çok sevin her zaman her şeyin en iyisini hakediyorsunuz. Çok değerlisiniz. Çok güzelsiniz. Hiç bişey hiç kimse sizden daha önemli değil. Kimsenin size olumsuz bir şey söylemeye hakkı yok sizinde onu kabul etme zorunluluğunuz yok.
 
Annenin size sarfetiği sözler çok korkunç, bir anne geçmişte ne yaşarsa yaşasın evladına nasıl bilmem ne suratlı falan diye hitap eder aklım almıyor ya
Bazen tartışmalarda bu sözlerini dile getirdiğimde "ne var ki bunda" diyor. O yüzden onunla konuşmayı bıraktım
 
Annem sürekli küfür edip döverdi bizi. Sürekli bir hiç olduğumuzu söylerdi
Benim annemde böyle aşırı bir şiddet yoktu ama hele bir dönem inanılmaz öfkeliydi ve sinirini benden ve kardeşimden çıkarırdı. Kendince evet ilgiliydi ama hiç sevgisini göstermezdi. Bence biraz çocukluk yıllarından, biraz da yapıdan kaynaklı ben de senin gibi kimseye güvenmem, sırrımı pek kimseye açmam insanlardan uzak durmaya çalışırım çünkü insanların bana iyi niyetle yaklaştığını düşünmem. Çoğu zaman haklı çıktığım da oldu ama sonuç olarak bu şekilde yaşayarak insan kendine zarar veriyor. Hep etrafımdaki pozitif, sosyal ve mutlu insanlara özendim ben neden böyle olamıyorum diye. Erkeklere de aynı şekilde mesafeli bir yaklaşımım vardı. Ben artık orta yaşlara geldim. Uzunca süre de ailemle yaşadığımdan o psikolojiden kurtulup da düzenli bir terapi almadım. Sana tavsiyem, uzaklaşabiliyorsan ailenden uzaklaş. Sonra da psikolog görüşmelerine başla. Bu şekilde de hayat geçiyor evet ama neden daha kaliteli olmasın?
 
Bana biraz travmatik geldi ya. Kendinize niye iyi güzel şeyleri layık görmüyorsunuz. Profesyonel bi destek alın tabiki normal düşünceler değil. Kendinizi çok sevin her zaman her şeyin en iyisini hakediyorsunuz. Çok değerlisiniz. Çok güzelsiniz. Hiç bişey hiç kimse sizden daha önemli değil. Kimsenin size olumsuz bir şey söylemeye hakkı yok sizinde onu kabul etme zorunluluğunuz yok.
2 aydır profesyonel destek alıyorum. Ama psikoloğumun bile bana söylediği iyi şeylere inanmak istemiyorum.
Ayrıcz bu güzel sözleriniz için teşekkür ederim
 
2 aydır profesyonel destek alıyorum. Ama psikoloğumun bile bana söylediği iyi şeylere inanmak istemiyorum.
Ayrıcz bu güzel sözleriniz için teşekkür ederim
2 ay baya uzunca bi süre şimdiye biraz da olsa bişeyler oturmalıydı. Doktorunuzu değiştirmeyi düşünür müsünüz. Rica ederim
 
Benim annemde böyle aşırı bir şiddet yoktu ama hele bir dönem inanılmaz öfkeliydi ve sinirini benden ve kardeşimden çıkarırdı. Kendince evet ilgiliydi ama hiç sevgisini göstermezdi. Bence biraz çocukluk yıllarından, biraz da yapıdan kaynaklı ben de senin gibi kimseye güvenmem, sırrımı pek kimseye açmam insanlardan uzak durmaya çalışırım çünkü insanların bana iyi niyetle yaklaştığını düşünmem. Çoğu zaman haklı çıktığım da oldu ama sonuç olarak bu şekilde yaşayarak insan kendine zarar veriyor. Hep etrafımdaki pozitif, sosyal ve mutlu insanlara özendim ben neden böyle olamıyorum diye. Erkeklere de aynı şekilde mesafeli bir yaklaşımım vardı. Ben artık orta yaşlara geldim. Uzunca süre de ailemle yaşadığımdan o psikolojiden kurtulup da düzenli bir terapi almadım. Sana tavsiyem, uzaklaşabiliyorsan ailenden uzaklaş. Sonra da psikolog görüşmelerine başla. Bu şekilde de hayat geçiyor evet ama neden daha kaliteli olmasın?
Evimi ayırdım, bir kaç aydır tek yaşıyorum. Iyi geldi bana ama bu şüpheci tutumlarımı aşamadım henüz
 
Merhaba arkadaşlar,

Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..

Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?

Hepinize teşekkúr ederim
Kendini sevilmeye ya da övülmeye layık mi görmüyorsun ? Mükemmelliyetci misin ? Ailen nasıldı ?
 
2 aydır profesyonel destek alıyorum. Ama psikoloğumun bile bana söylediği iyi şeylere inanmak istemiyorum.
Ayrıcz bu güzel sözleriniz için teşekkür ederim
Biz de kardeşimle birlikte annemle yüzleşmeye çalıştık ama kendisi trip attı ve küstü :) kendisi ufacık çocukları sürekli eleştirirdi ama biz büyüyüp onun hatalarını söyleyince kaldıramadı. İnternette bununla ilgili çok araştırma yaptım ve yabancı kişilerde bile durum aynı. Anne asla kabullenmiyor ve üzgün olduğunu söylemiyor. Bu beklenti boş bir beklenti inan bana. Ben de bir ara psikoloğa gitmiştim ve bana, hala annenden beklentin var. Artık beklenti olayını bırakmak zorundasın demişti. Ayrıca benim iç sesimin, kafamdaki o eleştirel, kötücül düşüncelerin annemin sesi olduğunu söylemişti. Yani küçükken beynine öyle bir yerleşiyor ki artık o senin iç sesin haline geliyor.

Psikologla rahat mısın bilmiyorm ama iki ay uzun bir süre değil hemen değişiklik bekleme. Ama yani en ufak bir farklılık olmadıysa değiştirmeyi düşünebilirsin.
 
Yıllar önce online olarak terapi almıştım Bdt ( Bilişsel Davranışçı Terapi) bence bu terapi yöntemi size iyi gelebilir.
 
Evimi ayırdım, bir kaç aydır tek yaşıyorum. Iyi geldi bana ama bu şüpheci tutumlarımı aşamadım henüz
Çok iyi yapmışsın zamanla aşacaksın merak etme. Henüz çok yeni başlıyorsun bir şeylere. Bunlar hem köklü şeyler hem de uzun süredir devam eden bir süreç taa bebeklikten başlıyor. Kendine zaman ver, olabildiğince sosyalleşmeye çalış. Bence en iyi sosyalleşmek geliyor. Yani rahat hissetmesen de çık bir şekilde. Zamanla daha rahat hissedeceksin.
 
Hayır annem asla övmezdi bizi, hep eleştirirdi. Dış görünüşüm hakkında eleştiri yapınca canım dahz da çok yanardı, "köpek suratlı", "eşek dudaklı", "patlak göz" gibi cümleler kurardı
İşte malesef o cümleleri gerçekliğiniz yapmışsınız hepimiz yapıyoruz. Ama doğru değil bunlar. Bunlar sizin değil annemizin düşünceleri. Psikoloğa devam edin iki seansta hiçbirşey hallolmaz zaten. Bir defter tütün küçük büyük hergün kendinize on tane olumlu cümle yazın. Bugün saatinde kalktım kendimi tebrik ediyorum. Bugün saćlarını güzeldi kendimi tebrik ediyorum. Bugün yoldan geçerken gördüğüm çalışanlara günaydın dedim. Bugün işimde iyiydim. Bugün lezzetli bir makarna yaptım gibi gibi. Özbenliginizi keşfetmeye çalışın.
 
Biz de kardeşimle birlikte annemle yüzleşmeye çalıştık ama kendisi trip attı ve küstü :) kendisi ufacık çocukları sürekli eleştirirdi ama biz büyüyüp onun hatalarını söyleyince kaldıramadı. İnternette bununla ilgili çok araştırma yaptım ve yabancı kişilerde bile durum aynı. Anne asla kabullenmiyor ve üzgün olduğunu söylemiyor. Bu beklenti boş bir beklenti inan bana. Ben de bir ara psikoloğa gitmiştim ve bana, hala annenden beklentin var. Artık beklenti olayını bırakmak zorundasın demişti. Ayrıca benim iç sesimin, kafamdaki o eleştirel, kötücül düşüncelerin annemin sesi olduğunu söylemişti. Yani küçükken beynine öyle bir yerleşiyor ki artık o senin iç sesin haline geliyor.

Psikologla rahat mısın bilmiyorm ama iki ay uzun bir süre değil hemen değişiklik bekleme. Ama yani en ufak bir farklılık olmadıysa değiştirmeyi düşünebilirsin.
Evet aynen öyle, hatalarını söyleyiince kaldıramiyor. Psikoloģumda bana Halen beklentide olduğumu söyledi...
Şu an annemle olan iletişimimi kestim, biraz zamana ihtiyacım var. Ama o sürekli beni arıyor, ben konuşmak istemiyorum. Henüz buna hazır değilim
 
Merhaba arkadaşlar,

Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..

Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?

Hepinize teşekkúr ederim
Değil bence kendinizi layık görmüyorsunuz içten içe bunun sebebi olmalı
 
Çok iyi yapmışsın zamanla aşacaksın merak etme. Henüz çok yeni başlıyorsun bir şeylere. Bunlar hem köklü şeyler hem de uzun süredir devam eden bir süreç taa bebeklikten başlıyor. Kendine zaman ver, olabildiğince sosyalleşmeye çalış. Bence en iyi sosyalleşmek geliyor. Yani rahat hissetmesen de çık bir şekilde. Zamanla daha rahat hissedeceksin.
Evet doğru, spor salonuna başladım, bu bile bir nebze olsun iyi geliyor
 
Evet aynen öyle, hatalarını söyleyiince kaldıramiyor. Psikoloģumda bana Halen beklentide olduğumu söyledi...
Şu an annemle olan iletişimimi kestim, biraz zamana ihtiyacım var. Ama o sürekli beni arıyor, ben konuşmak istemiyorum. Henüz buna hazır değilim
Benimki de öyledir. Ben aramasam bile sürekli arar çünkü hakimiyet alanından çıkmanı istemiyor. Sen nasıl rahat hissediyorsan öyle yap tabii ben yavaş yavaş azalttım aramaları türlü şeyleri bahane edip. İnsan kötü hissediyor sonuçta yine seni en iyi anlayan destek olan annendir diye düşünüyorsun. Ama zamanla bakıyorsun ki tek başına birçok şeyin üstesinden geliyorsun ve hayata daha farklı bakıyorsun. Kendi hayatını kuruyorsun ve özgürleşiyorsun. Umarım senin için de her şey daha iyi olur.
 
X