Kendinden sürekli şüphe etmek

vicky34 .!.:

Benimki de öyledir. Ben aramasam bile sürekli arar çünkü hakimiyet alanından çıkmanı istemiyor. Sen nasıl rahat hissediyorsan öyle yap tabii ben yavaş yavaş azalttım aramaları türlü şeyleri bahane edip. İnsan kötü hissediyor sonuçta yine seni en iyi anlayan destek olan annendir diye düşünüyorsun. Ama zamanla bakıyorsun ki tek başına birçok şeyin üstesinden geliyorsun ve hayata daha farklı bakıyorsun. Kendi hayatını kuruyorsun ve özgürleşiyorsun. Umarım senin için de her şey daha iyi olur.

Genişletmek için tıkla...

DiDee .!.:

Çocuklukta ebeveynimizin bizimle ilgili yargılarını veya söylemlerini öyle içselleştiriyoruz ki sanki bize aitlermiş gibi oluyor. Öncelikle onaylanma beklentisini bırakmalısınız çünkü bu asla olmayacak. 2 ay iyileşmek için çok yetersiz, yılların kirini birkaç ay değil bir kaç senede bile temizlemek zor… Ama inanın mümkün.

Genişletmek için tıkla...

Lady Mary .!.:

Ebeveynlerinizin size çocukluk dönemindeki davranışları iç sesiniz olmuş
Bence özgüveninizi geliştirecek şeyler yapmanız ve gerçek sevgi gerçek arkadaşlık gibi duyguları yaşamanız gerekiyor
Ekstra olarak da insanları sevindirebilirsiniz yardım edebilirsiniz küçük jestler iltifatlar
Bu şekilde pozitif geri bildirimler arttıkça iç sesinizin gerçek olmadığını da kendinize tekrar ederseniz ilerleme kaydedebilirsiniz

Genişletmek için tıkla...

Zolax68 .!.:

Eleştirel yada kaygılı ebeveynleriniz mi var ?

Genişletmek için tıkla...

Ema34 .!.:

Merhaba arkadaşlar,

Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..

Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?

Hepinize teşekkúr ederim

Genişletmek için tıkla...

Ema34 .!.:

Evet, annem çok eleştirir ve çok kaygılı biri

Genişletmek için tıkla...

Ema34 .!.:

Merhaba arkadaşlar,

Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..

Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?

Hepinize teşekkúr ederim

Genişletmek için tıkla...

Ece1980 .!.:

Anneniz ve babaniz ile iletisiminizden kaynaklandığını düşünüyorum. Eger sevgi gormediyseniz yada güven yoksa ebeveynlere karşı bu sizi kacingan yapmis.Yine birileri sizi üzer, guveninizi boşa cikarir ic gudusuyle kaciyorsunuz o ihtimalde.
Iltifatlara inanmamanizda muhtemelen degersizlik duygusu ile alakali. Kendinizi yeteneksiz degersiz goruyor gibi bilinc altiniz.

Su kitabi okumanizi oneririm: Baglanma Yazarlar: Amir Levine ve Rachel Heller
Bu duygularinizin sebebini ve bunlari nasil yoneteceginize dair cok guzel bilgiler edinebilirsiniz.
Pskolojik danismanlik almanizda cok faydali olur.

Genişletmek için tıkla...

fish fingers .!.:

Bu soru beni bir miktar üzdü. Kendimi sorgulattı.

Genişletmek için tıkla...

Ema34 .!.:

Sizinde mi bu tarz düşünceleriniz var kendinizle alakalı?

Genişletmek için tıkla...

fish fingers .!.:

Evet. Eleştiriyi hemen kabul ediyorum yani eleştir işliyor bana ama iltifatlar hep "öylesine söylenmiştir" diye düşündürüyor.

Genişletmek için tıkla...

Ema34 .!.:

Merhaba arkadaşlar,

Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..

Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?

Hepinize teşekkúr ederim

Genişletmek için tıkla...

ilktm .!.:

Kendimi gördüm sizde bende çok korkuyorum biriyle bir ilişkim olmasına dahi izin veremiyorum ya beni eleştirirse ya beni beğenmezse senin annen seni beğenmiyor o niye beğensinki diye düşünüyorum sürekli

Genişletmek için tıkla...

fish fingers .!.:

Ben de annesine yaranamayanlardanım

Genişletmek için tıkla...

Ema34 .!.:

Merhaba arkadaşlar,

Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..

Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?

Hepinize teşekkúr ederim

Genişletmek için tıkla...