Umarım herşey daha iyi olur. Siz yavaş yavaş azaltmışsınız. Ben birden denilebilecek şekilde onunla olan ilişkimi kestimBenimki de öyledir. Ben aramasam bile sürekli arar çünkü hakimiyet alanından çıkmanı istemiyor. Sen nasıl rahat hissediyorsan öyle yap tabii ben yavaş yavaş azalttım aramaları türlü şeyleri bahane edip. İnsan kötü hissediyor sonuçta yine seni en iyi anlayan destek olan annendir diye düşünüyorsun. Ama zamanla bakıyorsun ki tek başına birçok şeyin üstesinden geliyorsun ve hayata daha farklı bakıyorsun. Kendi hayatını kuruyorsun ve özgürleşiyorsun. Umarım senin için de her şey daha iyi olur.
Umarım kısa sürede düzelirÇocuklukta ebeveynimizin bizimle ilgili yargılarını veya söylemlerini öyle içselleştiriyoruz ki sanki bize aitlermiş gibi oluyor. Öncelikle onaylanma beklentisini bırakmalısınız çünkü bu asla olmayacak. 2 ay iyileşmek için çok yetersiz, yılların kirini birkaç ay değil bir kaç senede bile temizlemek zor… Ama inanın mümkün.
Evet bir derneğe üyeyim. Sene'de bir kaç kez çağırıyolar yardım kampanyası için. Bana iyi geliyor ama kafamda ki bu sesleri durdurmaya yetmiyorEbeveynlerinizin size çocukluk dönemindeki davranışları iç sesiniz olmuş
Bence özgüveninizi geliştirecek şeyler yapmanız ve gerçek sevgi gerçek arkadaşlık gibi duyguları yaşamanız gerekiyor
Ekstra olarak da insanları sevindirebilirsiniz yardım edebilirsiniz küçük jestler iltifatlar
Bu şekilde pozitif geri bildirimler arttıkça iç sesinizin gerçek olmadığını da kendinize tekrar ederseniz ilerleme kaydedebilirsiniz
Evet, annem çok eleştirir ve çok kaygılı biriEleştirel yada kaygılı ebeveynleriniz mi var ?
Anneniz ve babaniz ile iletisiminizden kaynaklandığını düşünüyorum. Eger sevgi gormediyseniz yada güven yoksa ebeveynlere karşı bu sizi kacingan yapmis.Yine birileri sizi üzer, guveninizi boşa cikarir ic gudusuyle kaciyorsunuz o ihtimalde.Merhaba arkadaşlar,
Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..
Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?
Hepinize teşekkúr ederim
Terapi almanızda fayda varEvet, annem çok eleştirir ve çok kaygılı biri
Bu soru beni bir miktar üzdü. Kendimi sorgulattı.Merhaba arkadaşlar,
Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..
Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?
Hepinize teşekkúr ederim
Evet insanlar beni üzer/terk eder diye çoğu kişiden uzak durmayı tercih ediyorum, bu benim canımı yaksa bile.Anneniz ve babaniz ile iletisiminizden kaynaklandığını düşünüyorum. Eger sevgi gormediyseniz yada güven yoksa ebeveynlere karşı bu sizi kacingan yapmis.Yine birileri sizi üzer, guveninizi boşa cikarir ic gudusuyle kaciyorsunuz o ihtimalde.
Iltifatlara inanmamanizda muhtemelen degersizlik duygusu ile alakali. Kendinizi yeteneksiz degersiz goruyor gibi bilinc altiniz.
Su kitabi okumanizi oneririm: Baglanma Yazarlar: Amir Levine ve Rachel Heller
Bu duygularinizin sebebini ve bunlari nasil yoneteceginize dair cok guzel bilgiler edinebilirsiniz.
Pskolojik danismanlik almanizda cok faydali olur.
Sizinde mi bu tarz düşünceleriniz var kendinizle alakalı?Bu soru beni bir miktar üzdü. Kendimi sorgulattı.
Evet. Eleştiriyi hemen kabul ediyorum yani eleştiri işliyor bana ama iltifatlar hep "öylesine söylenmiştir" diye düşündürüyor.Sizinde mi bu tarz düşünceleriniz var kendinizle alakalı?
Kendimi gördüm sizde bende çok korkuyorum biriyle bir ilişkim olmasına dahi izin veremiyorum ya beni eleştirirse ya beni beğenmezse senin annen seni beğenmiyor o niye beğensinki diye düşünüyorum sürekliEvet. Eleştiriyi hemen kabul ediyorum yani eleştir işliyor bana ama iltifatlar hep "öylesine söylenmiştir" diye düşündürüyor.
sanırım akrep burcusunuzMerhaba arkadaşlar,
Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..
Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?
Hepinize teşekkúr ederim
Ben de annesine yaranamayanlardanımKendimi gördüm sizde bende çok korkuyorum biriyle bir ilişkim olmasına dahi izin veremiyorum ya beni eleştirirse ya beni beğenmezse senin annen seni beğenmiyor o niye beğensinki diye düşünüyorum sürekli
Nasıl başa çıkacağım bilmiyorumBen de annesine yaranamayanlardanım
Burcunuz ne sizin ? Akrep gibi geldiniz bana veya yay.Merhaba arkadaşlar,
Kendimi bildim bileli kendimden ve diğer insanların bana karşı söyledikleri şeylerden (iyi anlamda) hep şüphe etmişimdir. Biri bana dış görünüşüm hakkında iltifat ettiğinde ona inanmam ve arkasında bir art niyet ararım. İş yerimde de aynı durumla karşılaşıyorum, işimden memnun olduklarını söylediklerinde onları samimi bulmuyorum ve sadece işlerine geldiği için pozitif feedback yaptıklarını düşünüyorum. Artı, hiç bir erkeğin benden hoşlanabileceğine inanamıyorum, ne zaman bir erkek bana yaklaşmak istese, onu hep geri itiyorum (bazen istemeye istemeye onu geri itiyorum, canımı acıtsa bile), çok soğuk davranıyorum veya asık suratlì oluyorum (bazen bunun bilincinde bile olmuyorum, sonradan farkına varıyorum...). Ama bana kötü bir eleştiri yapıldığında, bu eleştiriyi daha kolay kabul ediyorum ve daha az şüpheci yaklaşıyorum. ..
Aranızda benim gibi olan var mı? Sizce bunlar normal düšünceler mi?
Hepinize teşekkúr ederim