Bir süredir ciddi anlamda buhranda hissediyorum kendimi. Psikiyatrik ilaç vs kullandım ama fayda etmedi, kafamdaki düşünceler bir türlü azalmadı. Sürekli kendimi eleştiriyorum, kendimi sorguluyorum başkalarıyla kiyasliyorum. Dışarıdaki kızlar gözüme çok güzel çok havalı geliyor bir de kendime bakıyorum hiç beğenmiyorum , başkalarında beğendiğim şeyleri kendimde beğenmiyorum. Kendimi sevilmeye layık görmüyorum. Hiçbir karşı cinsin benden hoşlanabilecegıni, sevebileceğini düşünmüyorum kendimi çok zavallı hissediyorum bu konuda. 26 yaşında hiç sevgilisi olmamis, kimse tarafından sevilmemiş begenilmemis bir kızı bu saatten sonra kim sevip beğensin ki diye düşünüyorum. Yaşı büyük insanlarla bir ortama girdiğimde herkes niye evlenmiyorsun, niye hayatında biri yok diye sorup duruyor. Aslında evlilikten korkuyorum ya da biriyle tanışmaktan da çekiniyorum. Mesela biri bir tanıdığı ile tanıştırmak istediğinde reddediyorum. Çünkü beni sevmez, beğenmez diye korkuyorum. Yillar geçiyor ve yaş ilerledikçe birini bulup sevmek sevilmek daha da zor olacak biliyorum. Şu anda bile etrafta benim yaşlarımda bekar sevgilisi olmayan erkek pek yok. Beğendiğim tipler kendimden yaşça küçük. Onlar da yakında kapılır

Hayatımda hiçbir amac yok şu an ve manevi anlamda boşlukta hissediyorum. Yapayalnız bir ömür tüketeceğime ö.lmeyi diliyorum sürekli. Düşüncelerimin hastalıklı ve anormal olduğunu biliyorum ama kendime engel olamıyorum hayattan zevk alamıyorum sadece başkalarının mutluluğunu aşkını izliyorum dünyada boşa yer kapladigimi düşünüyorum. Daha anlatmadigim çok şey var ama durumun özeti bu. Bu düşüncelerden kurtulmak istiyorum