Kendimi O Kadar Kimsesiz Hissediyorum ki (Iyice Kabuğuma Çekilmek İstiyorum)

Keske sizinki gibi aile sahibi olsaydım belki bende biraz avunabilirdim

Yani hayatıma girecek eş kişisi hayalinden vazgectim çünkü gerçekten bırakın öyle biriyle tanışmayı artik arkadaş edinmek bile cok zor

Bende artık eve kapanıp kendimle kalmaya karar verdim ama bu beni mutlu edeceği için değil artık insanlara takılıp üzülmemek için bu kararı aldım
Hayatımdaki eş arkadaşım değil ki maalesef. Yol arkadaşı hayat arkadaşı vs iyi kötü idare ediyoruz. Küçük ailemde o sosyallik ihtiyacımı karşılıyorum diyemiyorum. Dediğiniz gibi bunu düşünmeye hayat yoğunluğundan vakit kalmıyor ve işte tam da böyle anlarda aslında hayat istedinizi veriyor.
Eve kalanmayin insanlarla takılın ama bencilce takılın kendinizden daha fazla vermeyerek takılın ve asla ömür boyu gibi düşünmeyin .
Mesela şimdi bi komşum var bı o çağırıyor kahveye bir ben. Sonra çok defa aile kavgalarının içine beni çekip sabahın 7sinde gecenin 12sinde rahatsız etmeye başladı yani beni duygusal anlamda kullanmaya başladı bu durum devam edince eh be seninle mi uğraşacağım dedim ilişkimi kestim. Kırıldım mi yoo. 3 senedir bu şehirdeki tek arkadaşımdı.
Mesela dün eşim evde pinekledi ben 11de evden çıktım oğlumla eve girdiğimde saat 8di. Yedik içtik alışveriş yaptık parka gittik. Hiç mutsuz hissetmedim. Eskiden hissederdim.
Ben bu konuda eskiden uzun yıllar üzülmüş ağlamış biriyim bu yüzden bu kadar uzun yazıyorum kusura bakma.
Ben insanların hala öyle kötü gün dostuyum ağlama duvariyim iyi günlerinde hatırlamazlardı beni. Ben de bu tiplerin aramalarina dönmüyorum artık
Sanırım gençsin. Ben artık 35im. Ve Netflix ile olan arkadadligim bana yetiyor 😀
 
Sosyalleşmeye çalışın. Gezi turlarına gidin, Aktivite kulüpleri oluyor Doğa yürüyüşleri kitap kulüpleri ve daha bir sürü sosyalleşebileceğin topluluklar var. Çevre edinmiş olursunuz yeni arkadaşlıklar kurarsınız. Gerçek dost arıyorsanız o çok zor o kadar ince düşünmeden Çok aşırı samimi olmadan gülüp eğlenebileceğin güzel sohbetler edebileceğin arkadaşlar edinseniz yeter.
 
Aslında ailemden yada çevremden biri bu konumu görse güler hatta inanmaz ama onların düşündüğü arkadaslik ile benimki aynı değil evet us yerinde çevremde çok şık olmasada görüştüklerim var ama ben daha samimi dostlukları kast ediyorum

Mesela 2 yıldır bir kaç kere mesajlaşmak disinda görmediğim görüşmediğim bi arkadasimin düğün davetine gitmek bana samimi gelmiyor yada şöyle söyleyeyim ben bi arkadaşımı kendime çok yakın hissederdim hep beni evine davet ederdi onca yoğunluğum arasinda onu kırmamak adına neredeyse hergun giderdim ama simdi bakiyorum ki aslında dogum izni sürecinde eve kapanmaktan kendini yalnız hissettigi içinmiş yada bana cok değer verdiğini düşündüğüm bi arkadaşımı zamanla fatkettimde herkese aynıymış

Uzun süreli arkadaşlıkları olan insanlara imreniyorum ben ailemi hayatimi kendimi bi insana tekrardan anlatmak istemiyorum unlar benim icin yorucu oluyor

Sanki yeni kurulacak arkadaşlıklar yakin zamanda vadesi doğacaktır hissi veriyor.ve bitecek arkadaşlığa zaman vermek benim icin cok yorucu
Cunku ben arkadaşlarıma arkadasliklarima karşı cok fedakar cok verici oluyor 1-2 arkadasim dostum olsun ama sağlam olsun isterdim

Bazen dusunuyorunsa acaba benim beklentilerim mi cok yuksek
 
Sizi kendime çok yakın hissettim. Tek farkımız ben tercihen ailemle iletişimi belirli seviyede tutuyorum ne kadar çok görüşmezsek o kadar memnun oluyorum.
Arkadaş konusuna gelirsek de benim ailem yabani olduğu için çocukluğumda arkadaş olup devam ettirebildiğim bir arkadaşlığım olmadı. Üniversite ve sonrasında biriktirdiğim arkadaşlarla yoluma bakıyorum. Pek kadınsı ilgi alanlarım olmadığı için ve çalıştığım sektörde hep erkekler olduğu için samimi olduğum sadece 1 kadın dostum var. Geri kalan arkadaşlarım da hep erkek
Kardeşlerimden birinin öfke sorunu olduğu için istesem de çok samimiyet kurmamam gerekiyor. Diğeri ise benden yaşça büyük ve reikiyle ilgilendiği için enerjisini düşürmek istemediğinden hayatımda küçük kardeşimle ilgili bazı sorunları dinlemek istemedi büyüğümüz olduğu için kardeşimi terapiye ikna etmesini istedim endişeleniyorum dedim dinlemedi. Hala onunla görüşşem de duyarsızlığından dolayı onu da ailem gibi göremiyorum.
Bu sebeplerden kan bağına inanmam. Bizi mutlu eden insanlar hep bizimle olsun. Hangi şehirdesiniz
 
Aslında ailemden yada çevremden biri bu konumu görse güler hatta inanmaz ama onların düşündüğü arkadaslik ile benimki aynı değil evet us yerinde çevremde çok şık olmasada görüştüklerim var ama ben daha samimi dostlukları kast ediyorum

Mesela 2 yıldır bir kaç kere mesajlaşmak disinda görmediğim görüşmediğim bi arkadasimin düğün davetine gitmek bana samimi gelmiyor yada şöyle söyleyeyim ben bi arkadaşımı kendime çok yakın hissederdim hep beni evine davet ederdi onca yoğunluğum arasinda onu kırmamak adına neredeyse hergun giderdim ama simdi bakiyorum ki aslında dogum izni sürecinde eve kapanmaktan kendini yalnız hissettigi içinmiş yada bana cok değer verdiğini düşündüğüm bi arkadaşımı zamanla fatkettimde herkese aynıymış

Uzun süreli arkadaşlıkları olan insanlara imreniyorum ben ailemi hayatimi kendimi bi insana tekrardan anlatmak istemiyorum unlar benim icin yorucu oluyor

Sanki yeni kurulacak arkadaşlıklar yakin zamanda vadesi doğacaktır hissi veriyor.ve bitecek arkadaşlığa zaman vermek benim icin cok yorucu
Cunku ben arkadaşlarıma arkadasliklarima karşı cok fedakar cok verici oluyor 1-2 arkadasim dostum olsun ama sağlam olsun isterdim

Bazen dusunuyorunsa acaba benim beklentilerim mi cok yuksek
Bulunduğunuz il de kitap kulüpleri, fotografçılık, gezi kulüpleri gibi hem öğrenmenizi hem sosyalleşmenizi sağlayacak gruplar vardır. Mesela benim kitap kulübüm var her hafta bir kitap belirliyoruz iki haftada bir buluşup kitabı yorumluyor hakkında konuşuyor ve sohbet ediyoruz. Öyle elit ve kültürlü ve iyi niyetli insanlar var ki insan bulunduğu ortamdan zevk alıyor. Size de tavsiye ederim

Hepimiz aynıyız merak etme. Aynı şeyleri yaşadık yasiyoruź. Yalnız değilsin.

Hayat arkadaşı bulun yazmışlar da.Oda kurtuluş değil.Ben pişmanım.Suan ayrılıyorum yukarı tukursem bıyık aşağı tukursem sakal.


Hayatımdaki eş arkadaşım değil ki maalesef. Yol arkadaşı hayat arkadaşı vs iyi kötü idare ediyoruz. Küçük ailemde o sosyallik ihtiyacımı karşılıyorum diyemiyorum. Dediğiniz gibi bunu düşünmeye hayat yoğunluğundan vakit kalmıyor ve işte tam da böyle anlarda aslında hayat istedinizi veriyor.
Eve kalanmayin insanlarla takılın ama bencilce takılın kendinizden daha fazla vermeyerek takılın ve asla ömür boyu gibi düşünmeyin .
Mesela şimdi bi komşum var bı o çağırıyor kahveye bir ben. Sonra çok defa aile kavgalarının içine beni çekip sabahın 7sinde gecenin 12sinde rahatsız etmeye başladı yani beni duygusal anlamda kullanmaya başladı bu durum devam edince eh be seninle mi uğraşacağım dedim ilişkimi kestim. Kırıldım mi yoo. 3 senedir bu şehirdeki tek arkadaşımdı.
Mesela dün eşim evde pinekledi ben 11de evden çıktım oğlumla eve girdiğimde saat 8di. Yedik içtik alışveriş yaptık parka gittik. Hiç mutsuz hissetmedim. Eskiden hissederdim.
Ben bu konuda eskiden uzun yıllar üzülmüş ağlamış biriyim bu yüzden bu kadar uzun yazıyorum kusura bakma.
Ben insanların hala öyle kötü gün dostuyum ağlama duvariyim iyi günlerinde hatırlamazlardı beni. Ben de bu tiplerin aramalarina dönmüyorum artık
Sanırım gençsin. Ben artık 35im. Ve Netflix ile olan arkadadligim bana yetiyor 😀

Sosyalleşmeye çalışın. Gezi turlarına gidin, Aktivite kulüpleri oluyor Doğa yürüyüşleri kitap kulüpleri ve daha bir sürü sosyalleşebileceğin topluluklar var. Çevre edinmiş olursunuz yeni arkadaşlıklar kurarsınız. Gerçek dost arıyorsanız o çok zor o kadar ince düşünmeden Çok aşırı samimi olmadan gülüp eğlenebileceğin güzel sohbetler edebileceğin arkadaşlar edinseniz yeter.
 
Sizi kendime çok yakın hissettim. Tek farkımız ben tercihen ailemle iletişimi belirli seviyede tutuyorum ne kadar çok görüşmezsek o kadar memnun oluyorum.
Arkadaş konusuna gelirsek de benim ailem yabani olduğu için çocukluğumda arkadaş olup devam ettirebildiğim bir arkadaşlığım olmadı. Üniversite ve sonrasında biriktirdiğim arkadaşlarla yoluma bakıyorum. Pek kadınsı ilgi alanlarım olmadığı için ve çalıştığım sektörde hep erkekler olduğu için samimi olduğum sadece 1 kadın dostum var. Geri kalan arkadaşlarım da hep erkek
Kardeşlerimden birinin öfke sorunu olduğu için istesem de çok samimiyet kurmamam gerekiyor. Diğeri ise benden yaşça büyük ve reikiyle ilgilendiği için enerjisini düşürmek istemediğinden hayatımda küçük kardeşimle ilgili bazı sorunları dinlemek istemedi büyüğümüz olduğu için kardeşimi terapiye ikna etmesini istedim endişeleniyorum dedim dinlemedi. Hala onunla görüşşem de duyarsızlığından dolayı onu da ailem gibi göremiyorum.
Bu sebeplerden kan bağına inanmam. Bizi mutlu eden insanlar hep bizimle olsun. Hangi şehirdesiniz
Belkide sizin yaptığınız en doğru olan keske bende ailemle dahi olsa o çizgiyi kurabilsem ama maalesef ki yapamiyorum hatta boyle olunca ailede herkes küçük büyük herkes hayatıma yorum yapabiliyor yada çok rahat eleştirebilir sizin çizginize saygı duymuyor yada ben ailemden oyle goruyorum en cokta anne babam tarafından

Sanirim ben aileye biraz fazla düşkünüm belki ablalarım kardeşlerimle o yakınlığı yakalasam arkadaş ihtiyacı duymazdim ama ben ablayla kardeşle dertleşme olayını hayatımda hiç yaşamadım

Ablamla hic erkek arkadaş vs durumlari konuşmuş biri degilim birgun iş yerinde bana yakın davranan o surecte hoslandigim biri vardı ablamla ilk defa boyle bisey konustum cok kasıntı duruyor dedi ama sonrasında hic ne yaptin ne ettin ne oldu diye tek bir kere sormadı

Arkadaşlara bakinca oda sizinki gibi hic çocukluktan kalma arkadasligim yok üniversite arkadasligi falanda yok
Zaten doğudaki her gelen gidiyor yakınlık kurdukları bile ilk tayinde gidiyor araya mesafe girinceye eski yakınlık kalmiyor
 
Belkide sizin yaptığınız en doğru olan keske bende ailemle dahi olsa o çizgiyi kurabilsem ama maalesef ki yapamiyorum hatta boyle olunca ailede herkes küçük büyük herkes hayatıma yorum yapabiliyor yada çok rahat eleştirebilir sizin çizginize saygı duymuyor yada ben ailemden oyle goruyorum en cokta anne babam tarafından

Sanirim ben aileye biraz fazla düşkünüm belki ablalarım kardeşlerimle o yakınlığı yakalasam arkadaş ihtiyacı duymazdim ama ben ablayla kardeşle dertleşme olayını hayatımda hiç yaşamadım

Ablamla hic erkek arkadaş vs durumlari konuşmuş biri degilim birgun iş yerinde bana yakın davranan o surecte hoslandigim biri vardı ablamla ilk defa boyle bisey konustum cok kasıntı duruyor dedi ama sonrasında hic ne yaptin ne ettin ne oldu diye tek bir kere sormadı

Arkadaşlara bakinca oda sizinki gibi hic çocukluktan kalma arkadasligim yok üniversite arkadasligi falanda yok
Zaten doğudaki her gelen gidiyor yakınlık kurdukları bile ilk tayinde gidiyor araya mesafe girinceye eski yakınlık kalmiyor
benim ailem de özel hayatıma çok müdahale etmeye çalışırdı. Şimdi büyük kavgalar çıksa bile durmaları gereken yeri söylemek zorundayım. Eşimin çocukluğu daha başka geçmiş mesela. Onun arkadaşlarından ben de nasiplendim her fırsatta ev partileri yapardık. Şimdi çoğu yurt dışına daha iyi hayatlar kurmak için gitti. Ben yine yalnızlaşmış hissetmeye başladım. Geriye hep bekar erkek arkadaşlarımız kaldı. Keşke daha çok kız arkadaşım olsaydı da onlarla başgöz edip daha kalabalıklaşsaydık diyorum:) herkes uzaklara gider önemli olan yılda bir kez bile arasak bile derdimizi anlatabiliceğimiz birinin olması.
 
Artık sosyalleşirken giden para beni rahatsız etmeye başladı. Bence çoğu kişi bu durumda çünkü kiminle konuşsam fiyatlardan bahsediyor.
Çalışırken bir gün izinle sosyalleşmek de imkansız.

Tam anlamıyla verim alamadığımız gibi, bir kahveye verdiğimiz para psikolojimize de iyi gelmiyor.
Şu an herkes mi böyle bilmiyorum ama gündemim yalnızlıkla beraber ekonomi.

Eğer iyi dostlar varsa tabi evde vakit geçirmek de gerçekten keyifli.
 
Arkadaş olmadan sosyalleşmek mumkun mu? Her yolu denedim, sonuç can sıkıntısı.... haftada bir gun dans kursuna gidiyorum. Hafta içi calisiyorum. Üç çocuğum ve eşim var. Ama arkadassiz olmuyor. Eşim bile bıktı kadın muhabbeti dinlemekten... isyan ediyor. Yurtdisindayim... buradakiler bambaşka.... arkadaşlık anlayışı da bambaşka...
 
Herkese keyifli haftasonlari dilerim
Haftasonunuza böylesi can sıkıcı bir konuyla girmek istemezdim ama o kadar doluyum ki gerçekten paylaşacak kimsem olmadığı için kendimi buraya atıp iç dökmek istedim...

Şöyle ki daha önceki konularımdan bilen bilir cok problemli bi ailede büyüdüm babam öfke problemi olan biriydi sadece öfke degil babam herseye kızacak ofkelenecek kavga çıkartacak birsey bulurdu babam evde olduğu zamanlar dilimiz yokmuş gibi sessizce otururduk anneminde babamdan dolayi o zamanlar ruh sağlığının iyi olduğunu düşünmüyorum onunda şiddet göstermesi kizmalari vs vardi ve biz çocukken tartıştığımız zamanlarda kavgayı ayırmak için çözümü bizi bizden ayırmakta bulurdu mesela ablamla kavgaliysak konuşma onunla bilmiyormusun o senin düşmanın diyerek bizi birbirimizden uzaklaştırdı böylece burdan başlayan bi aile içi iletişimsizligimiz var ve kardeşlerimde yatılı okudukları icin onlarıda yazdan yaza gördüğümüz için ordan gelen bi iletisimsizlikte söz konusu...
Mesela ablam aylarca aramasam aramaz aramıyorsun deyince cocuklardan yogunluktan der ya insan hiç mi kardeşini özlemez

Kardesim sehir disinda aramizda yas farki cok olduğu ve o hep sehirdidinda okuduğu içi çok paylasimimiz olmuyor muhabbetimiz 10 dk yi gecmiyor

Akrabalık ilişkilerimize gelince annem babamın tarafından babam annemin tarafından uzak durduğu için biz belli bi yasa kadar yakınlık olarak her iki tarafında mesafeli sayılırdı

Yani amca dayılar bayramdan bayram gördüğümüz kişiler hala teyzeyide yazdan yaza ev gezmesine gelince görürdük
Kuzenlerle oncesinde cok sık olmasada görüşürüz ve o zamanlar samimiydik ama zaman geçtikçe onlarda uzak durdu uzak davrandı yine iyi günlerinde kötü günlerinde arar sorarım
Mesela bi kac kuzenimle samimiydi onlarida ben aramasam buluşma görüşme teklif etmesem onların hiç arayıp sorduğu yol

Özetle anlattığım gibi anne baba teyze hala kuzen hicbirsey yok

Komsu deseniz komşulardan bizimle akran kimse olmadığı için çocukluktan mahalle arkadasi diye bi kavranmda yok
Ben maalesef şartlardan dolayi ilkokuldan sonra okulu hep disardan okumak zorunda kaldım anlayacağınız okul arkadaşımda yok...

Gercekten neredeyse 20 yaşıma kadar arkadaş diyebileceğim çevremden kimse olmadı 17-18 yaşlarında sanaldan tanistigim iki kız arkadaşım oldu onun disinda kimsem yoktu okulu üniversite dahil hep açıktan okuyarak bitirdim 7 yıldır aynı kurumda calisiyorum iş yerimde arkadaşlıkların oldu ama sanirim belli bir yaştan sonra edinilen arkadaşlıklar cok sağlam olmuyor herkes evlendikten sonra yada tayinleri ciktindan sonra iletisim önce azalıp sonra kopuyor...

Aslinda arkadaşlıklarımda cok vefaliyimdir yani onceleri hatirliyorum kız -erkek hepsinin iyi kötü her zamainda yaninda olmuşumdur olmaya calismisimdir hani çok samimi olmayanlar neysede samimi olduklarimin öylece kaybolup gitmesi dokunuyor.
Ailemle yasiyorum sık sık evime cagiranasamda disarda hep zaman ayırmisimdir yada istisnasiz davetlerine katılmışımdır

Sanaldan tanistigim arkadaşlıklarım sanal kalmadi görüştük tanıştık beraber tatile gittiğimizde oldu ama birisiyle bir nedenden dolayı arkadaşlığımızı bitirdik diğerine sorsanız ben onun için bambaskayim ama aramasam bazen aylar geçer aramaz bende hep kendimi hatirlatmaktan hep arayan ben olmaktan yoruldum

Yani insanın kimsesi olmaz mi yok aslına bakarsak görüntüde var ama gerçekte yok benim arkadaşlıklarım hickimsem yok mesela şuan üzülsem yada mutlu olsam ne ailemden nede arkadas çevremden paylaşacak kimsem yok...

Bende artık kabuguma çekilip herkesle bu bölük porçük olan varla yok arası o ilişkiyide koparmak istiyorum doğrumu yapıyorum yanlış mı ondanda emin değilim..
Maksadım iç dökmekti ama yinede kendi başına nasıl daha iyi yaşanır fikri olan varsa önerilere acigim


Telefondan yazıyorum imla hataları ve karışıklıklar için kusura bakmayın dikkat etmeye çalıştım ama bazen klavye degisikligi gözden kacabiliyor
Artık herkes yalnızlaşıyor. Eskisi gibi akraba kuzen arkadaş komşu ilişkisi yok. Sanal alem, sosyal medya, tv diziler vs kendini hipnozite eden şeylerle meşguller çoğunluk tercihi böyle. Üretken kendimi geliştireyim, arkaşımla birşeyler yapalım ciddi anlamda ona vakit ayırayım sıcacık samimi sohbet edelim yok. Varsa da çok ender nadirdir. Hassas ve tranvalı bir çocukluk geçirdim. Karşı komşu kızını dışarı salmazdı yaşıttık başka arkadaş yoktu. Kendi kendime oyuncakları dizer oyun kurar kendimle konuşarak oynardım. Ortaokuldan sonra Eve uzak okullarda okudum ve ev ortamı arkadaş çağırmaya müsait değildi bu yüzden kimseyi çağıramadım samimi arkadaşlarında bu beklentisi olunca bir süre sonra bozuluyor. Anneleriyle gün felan yapıyorlardı lisede bir ara. Sizin bahsettiğiniz anlamda 1 tane olsun herşeyimi konuşabileyim omzunda ağlayıp sevincimde kucaklayabileyim ailemden biri diye göreyim istediğim dost aradım hep. Eskiler buna "ahiretlik" der. Aslında ne güzel bir şey. Sadece dünyayla bağlı değil ahirette de beraberlik... Üniversite arkadaşlıkları kalıcı olmuyor. Lisedekilerle ben irtibatı koparmak istedim. Dışarıdaki sosyal ortamlardan tanıştığım 2 samimi arkadaşım oldu yıllar sonra. Ama çok saçma nedenlerden bitti. Çok üzüldüm birine hataları düzeltmek istesemde kabul etmedi. Allah a havale ettim. (yıllar sonra farkettim ki Allah bana bambaşka yol çizmiş onunla olsam doğru yoldan sapardım.) Kendime yakın bulup derdimi ufak tefek paylaştığım insanlar evlenince çok değiştiler artık eksenleri eş ve onun çevresi oldu.evli arkadaşların birbirlerine eşli akşam oturmalarına girmeleri felan senin konu dışı kalma sebebin oluyor. İletişimde olduklarının da bir selam sabahı kesmesi menfaat ilişkisi olduğunu ortaya çıkardı. Evlendikten sonra da tanıştığın insanlar bir ortam olsun gelip girmeye kişi olsun gözüyle bakıyor. Sen yaptığı şeye karşı aynı mukabelede bulunmasan seni yok sayıyor hemen. Herşey menfaat midir? Bugün evime misafir demediysem yarın parkta piknik yaparız., telde bir kısa sohbet ederiz gündüz kahveye çağırırım :) gurbete gelin gittim bir yıl sonra taşındık apartmanda yaşıtım eşimin arkadaşı var diye sevinmiştim ama beklediğim gibi olmadı. Eşler olmayınca Uzak mahalledenaynı ortamda tanuştığımız başka bir arkadaşı yatıya bile gelirdi görürdüm. "sende yalnızsın gel 1 saat sohbet edelim" demezlerdi. Çünkü 2 sinin kafası daha çok uyuyor aralarında ben parazit olurum:) gereksiz kişiler ama üzülmüştüm. Menfaat menfaat...
Akrabaların her biri uzak şehirlerde ise zaten kuzen ilişkisi felan olmuyor. O yüzden teyze dayı hala vs sevgisi de bilmiyorum. Nadir zamanlarda haberleşiriz genelde annem vasıtasıyla bilgim olur. Şöyle anne yarısı canım teyzem diyebileceğim biri olsun isterdim. Annem babam çok yaşlı. Babamı kaybedebiliriz kanser hastası. Babam hep çalıştı ve ilgili bir baba olamadı iletişimimiz yok gibi. Annem arkadaş oldu anne oldu ama yaşıtım olamıyor onu arıyor insan. Bir erkek kardeşim vardı aramızda yaş farkı çoktu 1.5 sene önce aniden vefat etti. Tatlı acı anılar var ama Çok birşey paylaşamadık malesef. Abla, kızkardeş olsa nasıl olurdu diye düşünürüm hep. Kitaplar hep dostum oldu bana çok iyi geldi ufkum genişledi kendimi geliştirdim. "Dost istersen Allah yeter "sözünü hissettim. Allah a yöneldim çok dua ettim Allah karşıma eşimi çıkardı. Duamdan daha güzel eş arkadaş çok şükür. Eşi insanın herşey olabiliyor o yüzden benim için geç diye düşünme ısrarla dua et Allah tan iste bekle. Lafı uzattım bende çok doluyum bu konuda da kendimi gördüm ondan. İmam gazali /kardeşlik hukuku Çelik yy. kitabını alıp okumanı tavsiye ederim. Oradaki arkadaşlıklara bir bak bakalım ve sende birşey değiştirirse bana yaz. Sana bol okumayı ve bol duayı Allah a yönelmeyi tavsiye ederim.
 
X