merhaba
26 yaşında çalışan bir insanım. özgüvensiz bir insan değilim, avukatlık yapıyorum, çoğu zaman girişkenimdir hatta. ama bazı durumlarda yanımdakilerden çekiniyorum mu nedir artık, inanılmaz kasılıyorum. kendimi çok rahatsız hissediyorum, sessiz kalıyorum, sohbete fazla dahil olamıyorum.. çocuk olduğunda bazen daha fena. çocukları çok seviyorum ama nasıl oyalanır neler konuşulur donakalıyorum o an.
nişanlımın yurtdışında yaşayan bir arkadaşı var mesela, benim de uzaktan akrabam ama yolda görsem tanımam. ailecek bu yaz türkiyeye geldiler ve bir araya geleceğiz mutlaka. ben aylardır kafamda bunu çevirip duruyorum. "acaba eşi nasıl biri, acaba iyi anlaşır mıyız, sohbet ederken yine kasılır mıyım, hakkımda ne düşünürler, çocukları var onunla nasıl iletişim kurmam lazım vs vs"
saçma ya da gereksiz gelebilir size ama benim için ciddi bir problem. sırf bu düşüncelerden dolayı gitmeyi iptal ettiğim çok yer oldu. ama onun dışında iş ortamımda, arkadaş ortamımda çok rahatım.
terapi öneri olarak gelecek biliyorum, şu sıralar terapiyi karşılayacak durumda değilim düğün hazırlıklarından dolayı. belki bir kitap belki bir youtube kanalı/videosu önerilerinize açığım. teşekkürler
ikisi de. dediğim gibi çok kasılıyorum rahat hissettiğim zaman sohbet çok güzel ilerliyor zaten. bazı insanlar çok sıcakkanlı hemen herkesle sıcak bir sohbet kurabiliyorlar, öyle olmak isterdim açıkçasıkonuşmak zorundaymış gibi mi hissediyorsunuz yoksa konuşmak isteyip de gerçekten konuşamıyor musunuz ?
hakkınızda hiçbirşey düşünmezler merak etmeyin herkesin mizacı farklı
çocuklarla da iki gırgır şamata , çikolata cips birşeyler verir kafasını okşarsın
ben de çok sogukkanlıyım herkesle iletişim kuramam hele ortam çok kalabalıksa köşede kazulet gibi otururum hiç konuşayım edeyim demem konuşmaya çalışırsam daralırımikisi de. dediğim gibi çok kasılıyorum rahat hissettiğim zaman sohbet çok güzel ilerliyor zaten. bazı insanlar çok sıcakkanlı hemen herkesle sıcak bir sohbet kurabiliyorlar, öyle olmak isterdim açıkçası
ya bazı insanlar sever konuşur ben eheheh naber'den başka bişey diyemiyorum. dediğim gibi çok seviyorum ama ben soğuk durunca çocuklar da sevmiyor beniYani diğer konular neyse de, çocuklarla neden iletişim kuruyorsunuz kiah canım maşallah pek tatlıymış fasa fiso de geç.
ben de böyle düşünüyorum çok teşekkürlerBu bir tür sosyal fobi bence. Psikoloji uzmanı değilim sadece kendi fikrimce yorumlayacagim. Bunun altında yetersiz kalma hissi ve hata yapmaktan korkma yatıyor. Temeli de muhakkak çocukluk ergenlik yillarinda karşılaşılan bir durumla ilgilidir. Kendimden biliyorum. Bende de aksine iş ortamında olur. Arkadaş ortamında dünyanın en neşeli, sıcakkanlı, enerjik insaniyimdir. Ama iş ortamında kasılır kalırım. Eleştiri geldiğinde doğru yaptigimdan emin olduğum bir şeyi bile savunamam. Hata yapmışım/yetersiz kalmışım gibi bir hisle çalışırım. Bunun üzerine gitmekten daha iyi bir yöntem de düşünemiyorum. Yüzleşmek ve maruz kalmak gerekli. Karşısında mecburen ve istemsiz şekilde çözümler geliştirmeye başlıyor insan.
hayır tabii ki, sessiz kalıyorum normalde olduğum gibi rahat konuşamıyorum ses tonum bile değişiyor sanki. rahat edemiyorum anlamındaKasiliyorum derken gerçek epilepsi anlamindami?
ya bazı insanlar sever konuşur ben eheheh naber'den başka bişey diyemiyorum. dediğim gibi çok seviyorum ama ben soğuk durunca çocuklar da sevmiyor beni
hayır tabii ki, sessiz kalıyorum normalde olduğum gibi rahat konuşamıyorum ses tonum bile değişiyor sanki. rahat edemiyorum anlamında
Ya sevmesinler. Alt tarafı çocuk yani çok mu lazım sevmeleri. Ben de ortamda işi gücü bırakıp çocuk peşinde olanları anlamıyorum, en iyisi seninki hiç gerek yok.ya bazı insanlar sever konuşur ben eheheh naber'den başka bişey diyemiyorum. dediğim gibi çok seviyorum ama ben soğuk durunca çocuklar da sevmiyor beni
yani demek kiTakma böyle şeyleri. Sen olduğun gibi iyisin. Her insan extrovert, konuşgan olacak değil.
Avukat olmuşsun, nişanlin var. Demekki yeri ve insanina göre konuşuyorsun
çocuk örnekti aslında, takıldığım şeyin %1'iYa sevmesinler. Alt tarafı çocuk yani çok mu lazım sevmeleri. Ben de ortamda işi gücü bırakıp çocuk peşinde olanları anlamıyorum, en iyisi seninki hiç gerek yok.
hayır böyle bir durum yaşamıyorumNişanlın,yakın arkadaşın veya ailenden biri konuşmalarını düzeltiyor mu? Konuşmandan eksik arıyor mu? Seni dinliyormuş gibi yapıp ilgisiz davranıyor mu? Ama bariz şekilde
ben de böyle insanların yanında zorlanıyorum kesinlikle. daha doğal rahat insanlarlayken çok rahatım. ama bazen de hiç görmeden tanışmadan aylar önce kafamda kurmaya başlıyorumBu bazen banada olur, aslında çok konuşkan bir insanımdır ama bazi ortamlarda bazi insanlarla iletişim kurmakta zorlaniyorum ve bu genelde kendini fazla beğenmiş kibirli ve egolu kişiler oluyor.