Kendime Güvenmiyorum

iyi geceler hepinize.
benim derdim özgüvenimin olmaması.

derdim şu.

21yaşındayım ve bu zamana kadar hiç biryerde çalışmadım.okul,okul bittikten sonra ünversite falan.böylece zaman geçti gitti.benim biraz insanlarla iletişim kurmakta problemlerim var.insanlarla konuşmayı çok istesemde,arkadaşlıklar kurmak istesemde yapamıyorum çünkü kimseyle iletişimim yok nerdeyse.
maddi durumumuz çok iyi allaha çok şükür.her kız çocuğu gibi bende küçüklüğümden bugünedek el bebek gül bebek büyütüldüm.hatta belki ergenlik dönemlerinde şımarık bile oldum ama o dönemler ergenlikte kaldı bitti.bütün gün evdeyim nerdeyse.babam bu durumumu görünce bugün bana çalışmaya başla istersen dedi.pek birşey söyleyemedim.aslında iyi olur dedim kendi kendime.otur otur nereye kadar.maddi durumumuz iyiyse bu sonsuza kadar böyle sürecek demek değil.bende çalışmalıyım geleceğimi garantı altına almalıyım sonuçta.
sorun şu ki ben eğer çalışacaksam babamın yanında çalışacağım.çalışacağım iş babamın yönettiği bir yer aslında.herkes gibi bende onun çalışanı olucam.korkum şöyle.ben eğer orda işe başlasam çok çok iyi çalışmalıyım.başka çalışanlar laf söz etmesin diye ve babamın bir huyu vardır.çalışanlarından birini azarlayacaksa bile ilk beni azarlayacaktır.başka çalışanlar "hiç kendi kızını azarlanmıyor,eleştirmiyor"demesinler diye.boşu boşuna eleştirilmekten korkuyorum.
allah kısmet ederse eylülün ilk günü çalışma hayatına atılıcam.insanlarla nasıl iletişim kurabilirim nasıl samimi olabilirim onlarla hiç bilmiyorum.
aslında bu kadar korkak,kendime güvenim olmamasında aileminde suçu var.biz iki kardeşiz ablam ve ben.küçüklüğümüzden beri hep insanlardan uzak tutmaya çalıştılar bizi.artık buna korumak mı denir ne denir bilmiyorum.bir yere gittiğimizde ya annem yada babam mutlaka yanımızda olmalıydılar.hiç hatırlamam yalnız başıma bir yere gittiğimi.güvensizlikliker küçüklüğümden benimle.
şimdi kendimi ıspatlamak istiyorum.herkes nasıl işe başlıyorsa sende öyle başlayacaksın diyorum kendime ama teselli edemiyorum.fazla konuşkan değilim.(ev dışında) evde sürekli konuşuyorum hatta fazla konuşuyorum bazen.evden dışarı çıkınca lal oluyorum sanki.
şimdi benim teselliye ihtiyacım var.
bu arada söylemeden edemem.belki bazı arkadaşlar o zaman başka yerde çalış diyebilirler.başka yerde çalışma gibi bir lüksüm yok.ya babamın yanında çalışmalıyım yada evde öylece boş boş oturmalıyım.offf anlatınca bile içime öküz oturuyor.
bunu yenmek istiyorum.bana önerebileceğiniz birşeyler var mı?

Maddi durumun iyiyse özgüven problemini aşmak için birçok yaşam koçu, psikolog falan var.
Git terapi al.
İşin içine girince de öğrenirsin elbette ama yardım alman çok daha etkili olur bence.
Ailen de yapmış bir hata, hayatını mahvetmişler resmen; sinir bozucu ama onlara takılıp kalma sakın. Geçmişi geçmişte bırakmayı bil ve öyle yenile kendini.
Youtube'da özgüven konusuda pekçok video var; onları da izle.
Kendini sevmeye çalış en başta.
Eft yöntemini araştır vs. Birçok yöntem var. Çabana bağlı her şey ve atak olmana.

VivaLaJuicy .!.:

Maddi durumun iyiyse özgüven problemini aşmak için birçok yaşam koçu, psikolog falan var.
Git terapi al.
İşin içine girince de öğrenirsin elbette ama yardım alman çok daha etkili olur bence.
Ailen de yapmış bir hata, hayatını mahvetmişler resmen; sinir bozucu ama onlara takılıp kalma sakın. Geçmişi geçmişte bırakmayı bil ve öyle yenile kendini.
Youtube'da özgüven konusuda pekçok video var; onları da izle.
Kendini sevmeye çalış en başta.
Eft yöntemini araştır vs. Birçok yöntem var. Çabana bağlı her şey ve atak olmana.

Genişletmek için tıkla...

çok teşekkür ederim cevap yazdığınız için.
aslında ben 2 farklı psikologların yanına gittim ama hiç bir gelişme olmadı bende.
videoları izliycem kesinlikle.
geçmişte asla kalmak istiyorum ve yeni hayata atılmak istiyorum.
kendimi çok seviyorum aslında.orda bir sorun yok.belki herkesten çok seviyorum bazen bu durumum bile bana garip geliyor.içimde sorguluyorum kendimi.ne kadarda kendini beğenmişsin diye.
inşallah kendimi değiştirebilirim inşallah hiç zorluk çekmem.
psikologlar ve ailem hep bir sözle yaşıyolar.ben yurtdışında yaşıyorum ve burda herkes nerdeyse bu lafı kulağına küpe etmiş durumda.
"çocuğunuza susmayı öğretin,büyüyünce konuşmayı kendileri zaten öğrenecekler"diye bir laf.annem ve babam bizi de böyle büyüttü ve sonuç? büyüyünce konuşmayı bile öğrenemedik.ne kadar acı.