Kedimin ölümü...

Kediligelin .!.:

Belki bir çoğunuz alt tarafı bir kedi diyecek. İnsanlar ölüyor çocuklar ölüyor diyecek ama inanın hiç bir farkı yok ailemden bir ferdi kaybetmiş gibi en yakın dostumu kaybetmiş gibiyim. Onu alana kadar kedilere karşı bir ilgi yoktu. Bir gün bir ilan gördüm sokakta bulunmuş bir bebek acil yuva aranıyor neden bilmiyorum o gözleri görünce içimden bir ses git onu al ve ona yuva ol dedi. Daha 20-25 günlüklü yavru kedi bakımından bi'haberdim. Veterinerden anne süt tozu aldım telefonumun alarmını kurarak 2 saatte bir biberonla besledim. Çevremdeki bir sürü insan sen yapamazsın ziyan olacak dedi ama hayır dedim biz birlikte yaşayacağız ve yaşadıkta. Birlikte uyuduk, birlikte oynadık. Hep ayak ucumda uyudu her sabah saat 5 gibi kafasınnı kafama sürter beni uyandırır ve onu sevmemi isterdi sevdim de hemde çok sevdim. 2.5 yıl birlikte mutlu bir yaşantımız oldu. Ta ki 2 hafta öncesine kadar oğlum da bir değiliklik farkettik yemek yemiyordu halsizdi. Veterinere götürdük idrar yollarında taş varmış tıkanmış sonda bağlandı idrar boşaltıldı serum ve ilaç takviyesi yapıldı 1 hafta sonra toparladı sonda çıktı ve tuvaletini rahat yapmaya başladı bizde iyileşiyor diye sevindik. İyiydide yine koşturmaya oyun oynamaya başlamıştı. 1 hafta sonra aniden kötüleşti sık ve kesik kesik nefes almaya başladı hiç hali yoktu ayakta bile duramıyordu hemen koştuk veterinere tahliller röntgenler serumlar. Böbrek yetmeliği dedi veteriner ama iyileşecek dedi. Dirençliydi iyileşecekti inanıyordum. Ertesi gün ciğerlerde sıvı biriktiğini öğrendik ama dakikalar geçtikçe daha kötü oldu veterinerden alıp eve getirdim orda stres oluyor daha da kötüleşir diye ama baktım ki her dakika daha kötü kucağıma aldım ve fakülteye götürmek için yola çıktım ama oğlum yolda daha fazla dayanamadı kollarımda can verdi. Hayatımda çok ölüm yaşadım annemi de kaybettim. Ölümleri hep erken yaşadım ben. Her sevdiğimi gömdüm o kara toprağa. Gözlerimdeki yaş tükenene kadar ağladım yeri geldi isyan ettim. Oğlumu toprağa verirken söz verdim bir daha almayacaktım dayanamazdım aynı şeyleri yaşamaya. Her akşam eve gittiğimizde karşılardı önce göbeğini sevip öyle girebilirdik eve yoksa küserdi. Şimdi bomboş kaldık. Aklımda hep aynı soru başka veterinerede mi götürmeliydim? Fakülteye daha erken mi gitmeliydim? Çok acı çektimi? Bir yerde bir hata yapmışım hissi bunu çıkaramıyorum aklımdan. Uyuyamıyorum acaba daha erken farketseydim şimdi hayatta olur muydu? İçim acıyor içimde keşkeler hiç gitmiyor. Belki bir dert değil bu dert bunun neresinde diyebilirsiniz. Sadece benzer durumu yaşamış olanlar nasıl atlattınız? Sabredip okuyan herkese teşekkürler....

Genişletmek için tıkla...

Kediligelin .!.:

Belki bir çoğunuz alt tarafı bir kedi diyecek. İnsanlar ölüyor çocuklar ölüyor diyecek ama inanın hiç bir farkı yok ailemden bir ferdi kaybetmiş gibi en yakın dostumu kaybetmiş gibiyim. Onu alana kadar kedilere karşı bir ilgi yoktu. Bir gün bir ilan gördüm sokakta bulunmuş bir bebek acil yuva aranıyor neden bilmiyorum o gözleri görünce içimden bir ses git onu al ve ona yuva ol dedi. Daha 20-25 günlüklü yavru kedi bakımından bi'haberdim. Veterinerden anne süt tozu aldım telefonumun alarmını kurarak 2 saatte bir biberonla besledim. Çevremdeki bir sürü insan sen yapamazsın ziyan olacak dedi ama hayır dedim biz birlikte yaşayacağız ve yaşadıkta. Birlikte uyuduk, birlikte oynadık. Hep ayak ucumda uyudu her sabah saat 5 gibi kafasınnı kafama sürter beni uyandırır ve onu sevmemi isterdi sevdim de hemde çok sevdim. 2.5 yıl birlikte mutlu bir yaşantımız oldu. Ta ki 2 hafta öncesine kadar oğlum da bir değiliklik farkettik yemek yemiyordu halsizdi. Veterinere götürdük idrar yollarında taş varmış tıkanmış sonda bağlandı idrar boşaltıldı serum ve ilaç takviyesi yapıldı 1 hafta sonra toparladı sonda çıktı ve tuvaletini rahat yapmaya başladı bizde iyileşiyor diye sevindik. İyiydide yine koşturmaya oyun oynamaya başlamıştı. 1 hafta sonra aniden kötüleşti sık ve kesik kesik nefes almaya başladı hiç hali yoktu ayakta bile duramıyordu hemen koştuk veterinere tahliller röntgenler serumlar. Böbrek yetmeliği dedi veteriner ama iyileşecek dedi. Dirençliydi iyileşecekti inanıyordum. Ertesi gün ciğerlerde sıvı biriktiğini öğrendik ama dakikalar geçtikçe daha kötü oldu veterinerden alıp eve getirdim orda stres oluyor daha da kötüleşir diye ama baktım ki her dakika daha kötü kucağıma aldım ve fakülteye götürmek için yola çıktım ama oğlum yolda daha fazla dayanamadı kollarımda can verdi. Hayatımda çok ölüm yaşadım annemi de kaybettim. Ölümleri hep erken yaşadım ben. Her sevdiğimi gömdüm o kara toprağa. Gözlerimdeki yaş tükenene kadar ağladım yeri geldi isyan ettim. Oğlumu toprağa verirken söz verdim bir daha almayacaktım dayanamazdım aynı şeyleri yaşamaya. Her akşam eve gittiğimizde karşılardı önce göbeğini sevip öyle girebilirdik eve yoksa küserdi. Şimdi bomboş kaldık. Aklımda hep aynı soru başka veterinerede mi götürmeliydim? Fakülteye daha erken mi gitmeliydim? Çok acı çektimi? Bir yerde bir hata yapmışım hissi bunu çıkaramıyorum aklımdan. Uyuyamıyorum acaba daha erken farketseydim şimdi hayatta olur muydu? İçim acıyor içimde keşkeler hiç gitmiyor. Belki bir dert değil bu dert bunun neresinde diyebilirsiniz. Sadece benzer durumu yaşamış olanlar nasıl atlattınız? Sabredip okuyan herkese teşekkürler....

Genişletmek için tıkla...

Kediligelin .!.:

Belki bir çoğunuz alt tarafı bir kedi diyecek. İnsanlar ölüyor çocuklar ölüyor diyecek ama inanın hiç bir farkı yok ailemden bir ferdi kaybetmiş gibi en yakın dostumu kaybetmiş gibiyim. Onu alana kadar kedilere karşı bir ilgi yoktu. Bir gün bir ilan gördüm sokakta bulunmuş bir bebek acil yuva aranıyor neden bilmiyorum o gözleri görünce içimden bir ses git onu al ve ona yuva ol dedi. Daha 20-25 günlüklü yavru kedi bakımından bi'haberdim. Veterinerden anne süt tozu aldım telefonumun alarmını kurarak 2 saatte bir biberonla besledim. Çevremdeki bir sürü insan sen yapamazsın ziyan olacak dedi ama hayır dedim biz birlikte yaşayacağız ve yaşadıkta. Birlikte uyuduk, birlikte oynadık. Hep ayak ucumda uyudu her sabah saat 5 gibi kafasınnı kafama sürter beni uyandırır ve onu sevmemi isterdi sevdim de hemde çok sevdim. 2.5 yıl birlikte mutlu bir yaşantımız oldu. Ta ki 2 hafta öncesine kadar oğlum da bir değiliklik farkettik yemek yemiyordu halsizdi. Veterinere götürdük idrar yollarında taş varmış tıkanmış sonda bağlandı idrar boşaltıldı serum ve ilaç takviyesi yapıldı 1 hafta sonra toparladı sonda çıktı ve tuvaletini rahat yapmaya başladı bizde iyileşiyor diye sevindik. İyiydide yine koşturmaya oyun oynamaya başlamıştı. 1 hafta sonra aniden kötüleşti sık ve kesik kesik nefes almaya başladı hiç hali yoktu ayakta bile duramıyordu hemen koştuk veterinere tahliller röntgenler serumlar. Böbrek yetmeliği dedi veteriner ama iyileşecek dedi. Dirençliydi iyileşecekti inanıyordum. Ertesi gün ciğerlerde sıvı biriktiğini öğrendik ama dakikalar geçtikçe daha kötü oldu veterinerden alıp eve getirdim orda stres oluyor daha da kötüleşir diye ama baktım ki her dakika daha kötü kucağıma aldım ve fakülteye götürmek için yola çıktım ama oğlum yolda daha fazla dayanamadı kollarımda can verdi. Hayatımda çok ölüm yaşadım annemi de kaybettim. Ölümleri hep erken yaşadım ben. Her sevdiğimi gömdüm o kara toprağa. Gözlerimdeki yaş tükenene kadar ağladım yeri geldi isyan ettim. Oğlumu toprağa verirken söz verdim bir daha almayacaktım dayanamazdım aynı şeyleri yaşamaya. Her akşam eve gittiğimizde karşılardı önce göbeğini sevip öyle girebilirdik eve yoksa küserdi. Şimdi bomboş kaldık. Aklımda hep aynı soru başka veterinerede mi götürmeliydim? Fakülteye daha erken mi gitmeliydim? Çok acı çektimi? Bir yerde bir hata yapmışım hissi bunu çıkaramıyorum aklımdan. Uyuyamıyorum acaba daha erken farketseydim şimdi hayatta olur muydu? İçim acıyor içimde keşkeler hiç gitmiyor. Belki bir dert değil bu dert bunun neresinde diyebilirsiniz. Sadece benzer durumu yaşamış olanlar nasıl atlattınız? Sabredip okuyan herkese teşekkürler....

Genişletmek için tıkla...