Kedimin ölümü...

Kediligelin

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
24 Temmuz 2016
1.090
1.489
Belki bir çoğunuz alt tarafı bir kedi diyecek. İnsanlar ölüyor çocuklar ölüyor diyecek ama inanın hiç bir farkı yok ailemden bir ferdi kaybetmiş gibi en yakın dostumu kaybetmiş gibiyim. Onu alana kadar kedilere karşı bir ilgi yoktu. Bir gün bir ilan gördüm sokakta bulunmuş bir bebek acil yuva aranıyor neden bilmiyorum o gözleri görünce içimden bir ses git onu al ve ona yuva ol dedi. Daha 20-25 günlüklü yavru kedi bakımından bi'haberdim. Veterinerden anne süt tozu aldım telefonumun alarmını kurarak 2 saatte bir biberonla besledim. Çevremdeki bir sürü insan sen yapamazsın ziyan olacak dedi ama hayır dedim biz birlikte yaşayacağız ve yaşadıkta. Birlikte uyuduk, birlikte oynadık. Hep ayak ucumda uyudu her sabah saat 5 gibi kafasınnı kafama sürter beni uyandırır ve onu sevmemi isterdi sevdim de hemde çok sevdim. 2.5 yıl birlikte mutlu bir yaşantımız oldu. Ta ki 2 hafta öncesine kadar oğlum da bir değiliklik farkettik yemek yemiyordu halsizdi. Veterinere götürdük idrar yollarında taş varmış tıkanmış sonda bağlandı idrar boşaltıldı serum ve ilaç takviyesi yapıldı 1 hafta sonra toparladı sonda çıktı ve tuvaletini rahat yapmaya başladı bizde iyileşiyor diye sevindik. İyiydide yine koşturmaya oyun oynamaya başlamıştı. 1 hafta sonra aniden kötüleşti sık ve kesik kesik nefes almaya başladı hiç hali yoktu ayakta bile duramıyordu hemen koştuk veterinere tahliller röntgenler serumlar. Böbrek yetmeliği dedi veteriner ama iyileşecek dedi. Dirençliydi iyileşecekti inanıyordum. Ertesi gün ciğerlerde sıvı biriktiğini öğrendik ama dakikalar geçtikçe daha kötü oldu veterinerden alıp eve getirdim orda stres oluyor daha da kötüleşir diye ama baktım ki her dakika daha kötü kucağıma aldım ve fakülteye götürmek için yola çıktım ama oğlum yolda daha fazla dayanamadı kollarımda can verdi. Hayatımda çok ölüm yaşadım annemi de kaybettim. Ölümleri hep erken yaşadım ben. Her sevdiğimi gömdüm o kara toprağa. Gözlerimdeki yaş tükenene kadar ağladım yeri geldi isyan ettim. Oğlumu toprağa verirken söz verdim bir daha almayacaktım dayanamazdım aynı şeyleri yaşamaya. Her akşam eve gittiğimizde karşılardı önce göbeğini sevip öyle girebilirdik eve yoksa küserdi. Şimdi bomboş kaldık. Aklımda hep aynı soru başka veterinerede mi götürmeliydim? Fakülteye daha erken mi gitmeliydim? Çok acı çektimi? Bir yerde bir hata yapmışım hissi bunu çıkaramıyorum aklımdan. Uyuyamıyorum acaba daha erken farketseydim şimdi hayatta olur muydu? İçim acıyor içimde keşkeler hiç gitmiyor. Belki bir dert değil bu dert bunun neresinde diyebilirsiniz. Sadece benzer durumu yaşamış olanlar nasıl atlattınız? Sabredip okuyan herkese teşekkürler....
 
Ben kadere inanırım

Ölüm zamanı değişmezmiş

Hayvancığın vadesi bu kadarmış kimbilir ne hastalığı vardı

Siz zaten elinizden geleni yapmışsınız suçluluk duyacak bir şeyiniz yok

Ben de arkadaşımın köpüne sevdalıyım 12 yaşında

O olmadan bir hayat düşünemiyorum yaşlı bir hayvan ama göçüp gitse yokluğuna dayanamayız gibime geliyor
 
Hayvan sevgisi bi başka alışıyorsun bebeğin gibi oluyor bakıyorsun bisey olunca bomboş kalıyo unutamıyorsun sizi çok iyi anlıyorum ben de çok baktım şuan annem de bakıyor Minnak erkek kedi kendi evimde oğluşum cicişim var kuşum yokluğunu düşünemiyorum Allah uzun ömürler versin keske hayvanlarda kendine bakan öldüğünde ölse diyorum ama yok olmuyo işte :KK43:
 
Ağlattınız beni.
Hamileyim bir bebegim olacak inşallah.
Ve bir kedi annesiyim aynı zmanda da. 3 yil oldu yanımda o benim ilk oğlum. Onu karnımda degil ama kalbimde öyle büyüttüm ki... bunu kimse anlayamaz anlamıyor kimse de zaten.
Ama ben sizi ve acınızı hissettiklerinizi yüreğimde hissettim.
Allah rahmet eylesin annesi. O seni cennette bekliyor olacak.
Bende kedimi küçükken sabiplendim sokaktan. Onunla uyudum onun nefesini dinledim kalp atışını dinledim.
Ve allaha hep şükürler ettim. Dualar ettim. Kedim hayatıma girdiğinden beri o kadar cok şükür eder dua eder oldum ki. Disarsa ac susuz onlar canlara daha hassasiyet kazandım. Doğayı daha cok sevdim. Kısacası Yaratılanı yaradandan ötürü sevmenin ne demek olduğunu özümde kalbimde hissetmeyo öğrendim.
Bir cok insan bizi anlamıyor. Eleştiriyor.
Seni cok iyi anlıyorum evlat acısı baska birseye benzemez. Sabır diliyorum.
 
Başın sağ olsun canım , seni çok iyi anlıyorum, benimde bir kedimi kafasına taş atarak öldürmüşlerdi. Babam bile ağlamıştı rahmetli o derece severdik hatta öldüğünü kaç gün söylemedi babam bize geziyordur kızan dönemine girdi hayvan diye geçiştirdi bizi sonra söylemişti mahallede herkes severdi onu, duyanın gözleri dolmuştu abartmıyorum.. şimdi de kedilerim var annemde kalıyorlar bazen aklıma geliyor da kötü hissediyorum kendimi...

Zamanla acın geçecek ama onun yeri hiç dolmayacak..

Bazen elinden gelenin en iyisini yaparsın ama öleceği varsa ölüyor "kader"...
 
Daha erken veya daha geç diye bir şey yok maalesef. Eğer böbrek yetmezliği teşhisi doğruysa zaten bu hastalık semptomları ortaya çıktığında böbrekler geri dönüşsüz vaziyette iflas etmiş oluyor ve iyileşme umudu maalesef yok. Acınızı paylaşıyorum.

Lütfen kendinizi kapatmayın, kendinizi hazır hissettiğinizde sevginizi ve şefkatinizi başka bir minik canlıya vermekten çekinmeyin lütfen. Evet hiç bir zaman aynı olmayacak ama eğer yeniden bir evlat sahiplenirseniz onu da çok sevecek ve kaybettiğiniz minik canın hatırasını onda yaşatmış olacaksınız.

Başınız sağolsun.
 
Belki bir çoğunuz alt tarafı bir kedi diyecek. İnsanlar ölüyor çocuklar ölüyor diyecek ama inanın hiç bir farkı yok ailemden bir ferdi kaybetmiş gibi en yakın dostumu kaybetmiş gibiyim. Onu alana kadar kedilere karşı bir ilgi yoktu. Bir gün bir ilan gördüm sokakta bulunmuş bir bebek acil yuva aranıyor neden bilmiyorum o gözleri görünce içimden bir ses git onu al ve ona yuva ol dedi. Daha 20-25 günlüklü yavru kedi bakımından bi'haberdim. Veterinerden anne süt tozu aldım telefonumun alarmını kurarak 2 saatte bir biberonla besledim. Çevremdeki bir sürü insan sen yapamazsın ziyan olacak dedi ama hayır dedim biz birlikte yaşayacağız ve yaşadıkta. Birlikte uyuduk, birlikte oynadık. Hep ayak ucumda uyudu her sabah saat 5 gibi kafasınnı kafama sürter beni uyandırır ve onu sevmemi isterdi sevdim de hemde çok sevdim. 2.5 yıl birlikte mutlu bir yaşantımız oldu. Ta ki 2 hafta öncesine kadar oğlum da bir değiliklik farkettik yemek yemiyordu halsizdi. Veterinere götürdük idrar yollarında taş varmış tıkanmış sonda bağlandı idrar boşaltıldı serum ve ilaç takviyesi yapıldı 1 hafta sonra toparladı sonda çıktı ve tuvaletini rahat yapmaya başladı bizde iyileşiyor diye sevindik. İyiydide yine koşturmaya oyun oynamaya başlamıştı. 1 hafta sonra aniden kötüleşti sık ve kesik kesik nefes almaya başladı hiç hali yoktu ayakta bile duramıyordu hemen koştuk veterinere tahliller röntgenler serumlar. Böbrek yetmeliği dedi veteriner ama iyileşecek dedi. Dirençliydi iyileşecekti inanıyordum. Ertesi gün ciğerlerde sıvı biriktiğini öğrendik ama dakikalar geçtikçe daha kötü oldu veterinerden alıp eve getirdim orda stres oluyor daha da kötüleşir diye ama baktım ki her dakika daha kötü kucağıma aldım ve fakülteye götürmek için yola çıktım ama oğlum yolda daha fazla dayanamadı kollarımda can verdi. Hayatımda çok ölüm yaşadım annemi de kaybettim. Ölümleri hep erken yaşadım ben. Her sevdiğimi gömdüm o kara toprağa. Gözlerimdeki yaş tükenene kadar ağladım yeri geldi isyan ettim. Oğlumu toprağa verirken söz verdim bir daha almayacaktım dayanamazdım aynı şeyleri yaşamaya. Her akşam eve gittiğimizde karşılardı önce göbeğini sevip öyle girebilirdik eve yoksa küserdi. Şimdi bomboş kaldık. Aklımda hep aynı soru başka veterinerede mi götürmeliydim? Fakülteye daha erken mi gitmeliydim? Çok acı çektimi? Bir yerde bir hata yapmışım hissi bunu çıkaramıyorum aklımdan. Uyuyamıyorum acaba daha erken farketseydim şimdi hayatta olur muydu? İçim acıyor içimde keşkeler hiç gitmiyor. Belki bir dert değil bu dert bunun neresinde diyebilirsiniz. Sadece benzer durumu yaşamış olanlar nasıl atlattınız? Sabredip okuyan herkese teşekkürler....

Başınız sağolsun.

Ben de sizin gibi sevdiklerimi hep erkenden kaybettim. Tıpkı sizin gibi annemi de. Bana kedi sevgisini öğreten kişiydi annem. Dışarı da bir sürü kedisi vardı anacigimin, evin içinde bir iki tane. Ne zaman dışarı çıksa, çıksam pesimize takılır, sesinden tanirlardi. Kızım sen balkona cik oyala, ben onlara yiyecek bir şey alıp geliyorum derdi. Felçli bir kendimiz vardı en son. Aylarca altını kendi temizledi. Çok farklı bir bağ, çok içten bir merhamet vardı aralarında.

Sizin kendiniz gibi, bizimkilerde annemle uyuduğumuz odaya gelir, annemin yastığının yanına kivrilirlardi. Kendilerini sevdirir, aciktiklari zaman, annem ne zaman uyansa, peşine takılır, mutfağa götürurlerdi. Canim annemle beraber, hepsi gitti. En son kendimiz, annemin hastalığı meydana çıkmadan hemen önce öldü. Annem, ben kedilerimiz, ne guzel gunlerdi. Hepsini içim yanarak anımsıyorum. Keşke o günlere geri donebilseydim.

Kediniz icin elinizden geleni yapmışsınız. Fazla derinlere dalmamaya calisin, içinden cikamazsiniz. Ömrü bu kadarmis kedicigin. Rahmetli annem felçli kedisinin karnı sisiyor diye, sabaha kadar zeytinyağlarıyla ovalardi. Onun için ne kadar gözyaşı döktü bitanem. Veteriner veteriner gezdi, kurtarın diye yalvardi. O kadar kahroluyordu ki, içindeki o acıma hissi farkında olmadigimiz kanser hastalığıni da ilerletti büyük ihtimalle. Dediğim gibi, çok indirip kaldırmamaya çalışın. Hasta olursunuz.
 
Kalbim agridi okuyunca. Cunku anliyorum sizi.. kedi diyip gecer cogu insan ama oyle.degil,bir can.. sizin dostunuz..
Bizim de 2tane kedi var. Erkek.olan 2 ay once birden rahatsizlandi,babam onu zor yetistirdi veterinere. Can cekisiyor gibiydi,gittiginde bilinci kapaliymis uysal.kedi orda o halde 3kisiyi isirmis bilinci olmadigi icin..
Yogun bakimda kaldi tam 1 ay.. babam.hergun gunde 2kere gidip.ziyaret etti. Adam gozleri.yasli geliyodu eve...Ben gidemedim bebegim henuz 2aylikti,babam.bana da anlatiyordu gelip bugun boyle iyi soyle kotu vs...iyilesti bizimki cok.sukur., Esas bu kedilerin annesi bizim kedimizdi. Sokak kedisiydi ama gelir gider yemek yer ,balkon camindan iceri girer bos ona ayirdigimiz odada uyur gezer gelirdi..yavrularini da balkona dogurmustu,iceri almistik hepsini..Anne kedi sonradan yok oldu..gitti .. bi daha gelmedi :KK43: ona da uzulduk agladik...
Cok zor,beklemesi de zor kaybetmesi de.. sabirlar versin Allah.. daha kotu acilar yasamazsiniz insallah bir daha..
 
Bende oğlmdan sonra öğrendim kedi sevgisini hep köpekler ilgimi çekerdi ama kedi çook farklıydı. Çok misafirimiz oldu sokakta bulup eve getirdiğim tedavi ettirip yuvalandırdığım çantamda hep mama vardır mesela yolda gördüğüm kedi köpek faeketmez dağıtmak için taşırım yanımda. Oğlum olmasaydı bunları bilemeyecektim bu kadar dikkatimi çekmeyecekti bana bu duyguyu aşıladığı için Allah oğlumdan razı olsun diyorum. Daha çook uzun yıllar var diye düşünürdüm hep ama olmadı. Hala göz yaşı döküyorum her an bi oda dan çıkıp üstüme atlayacak gibi geliyor. Böyle bir yoldaşınız olunca artık onlarsız yaşayamıyor insan. biraz süre tanıdım kendime belki ilerde yine bir can yoldaşım olur. Yorumlarınız için teşekkür ederim ederim. Allah evlatlarınızı size bağışlasın
 
Kedilerim, köpeklerim öldü. Şu an sanki iyi bakamadığım için öldüklerini düşünerek hayvan edinemiyorum. Onların dili olmadığı için caba ben neyi anlayamadım diye kendimizi yiyip bitiriyoruz. Aklıma sık sık gelirler ve ağlarım. Ancak üzüntunüz geçecek çünkü ölümün zamanı belli bizim elimizden bişey gelmez. Siz ona annelik yapmış bu dünyadaki ömrünü güzel yaşamasını sağlamışsınız. Başınız sağolsun.
 
Belki bir çoğunuz alt tarafı bir kedi diyecek. İnsanlar ölüyor çocuklar ölüyor diyecek ama inanın hiç bir farkı yok ailemden bir ferdi kaybetmiş gibi en yakın dostumu kaybetmiş gibiyim. Onu alana kadar kedilere karşı bir ilgi yoktu. Bir gün bir ilan gördüm sokakta bulunmuş bir bebek acil yuva aranıyor neden bilmiyorum o gözleri görünce içimden bir ses git onu al ve ona yuva ol dedi. Daha 20-25 günlüklü yavru kedi bakımından bi'haberdim. Veterinerden anne süt tozu aldım telefonumun alarmını kurarak 2 saatte bir biberonla besledim. Çevremdeki bir sürü insan sen yapamazsın ziyan olacak dedi ama hayır dedim biz birlikte yaşayacağız ve yaşadıkta. Birlikte uyuduk, birlikte oynadık. Hep ayak ucumda uyudu her sabah saat 5 gibi kafasınnı kafama sürter beni uyandırır ve onu sevmemi isterdi sevdim de hemde çok sevdim. 2.5 yıl birlikte mutlu bir yaşantımız oldu. Ta ki 2 hafta öncesine kadar oğlum da bir değiliklik farkettik yemek yemiyordu halsizdi. Veterinere götürdük idrar yollarında taş varmış tıkanmış sonda bağlandı idrar boşaltıldı serum ve ilaç takviyesi yapıldı 1 hafta sonra toparladı sonda çıktı ve tuvaletini rahat yapmaya başladı bizde iyileşiyor diye sevindik. İyiydide yine koşturmaya oyun oynamaya başlamıştı. 1 hafta sonra aniden kötüleşti sık ve kesik kesik nefes almaya başladı hiç hali yoktu ayakta bile duramıyordu hemen koştuk veterinere tahliller röntgenler serumlar. Böbrek yetmeliği dedi veteriner ama iyileşecek dedi. Dirençliydi iyileşecekti inanıyordum. Ertesi gün ciğerlerde sıvı biriktiğini öğrendik ama dakikalar geçtikçe daha kötü oldu veterinerden alıp eve getirdim orda stres oluyor daha da kötüleşir diye ama baktım ki her dakika daha kötü kucağıma aldım ve fakülteye götürmek için yola çıktım ama oğlum yolda daha fazla dayanamadı kollarımda can verdi. Hayatımda çok ölüm yaşadım annemi de kaybettim. Ölümleri hep erken yaşadım ben. Her sevdiğimi gömdüm o kara toprağa. Gözlerimdeki yaş tükenene kadar ağladım yeri geldi isyan ettim. Oğlumu toprağa verirken söz verdim bir daha almayacaktım dayanamazdım aynı şeyleri yaşamaya. Her akşam eve gittiğimizde karşılardı önce göbeğini sevip öyle girebilirdik eve yoksa küserdi. Şimdi bomboş kaldık. Aklımda hep aynı soru başka veterinerede mi götürmeliydim? Fakülteye daha erken mi gitmeliydim? Çok acı çektimi? Bir yerde bir hata yapmışım hissi bunu çıkaramıyorum aklımdan. Uyuyamıyorum acaba daha erken farketseydim şimdi hayatta olur muydu? İçim acıyor içimde keşkeler hiç gitmiyor. Belki bir dert değil bu dert bunun neresinde diyebilirsiniz. Sadece benzer durumu yaşamış olanlar nasıl atlattınız? Sabredip okuyan herkese teşekkürler....
benim de minik papağanım vardı boğazında ben sanıyorum kist ama doktorlar sürekli başka şey sandılar öyle bişey oldu
ben de çok vicdan yaptım daha çok götürseydim (halbuki 3 kez götürdüm) dah başka bişeyler de yapsaydım vs diye ve dertleşirken farkettim bütün evcil hayvanı ölen insanlar önce bi vicdan yapıyor çünkü akıllarda hep soru işareti acaba daha iyi bişeyler yapsaydım acaba iyileşir miydi vs diye ama inanki herkes aynı bence de kaderleri var ama onların da
başınız sağolsun bu arada sizi çok iyi anlıyorum ama özlem hiç bitmiyor maalesef:KK43:
 
Benim de kedim buna benzer bir durum yaşamıştı yıllar önce. Belediyenin veterinerine götürdük. Parazir var dedi ilaç verdi. Çok şükür iyileşti de. Sizi anlayabiliyorum. Kedim hasta olduğu dönemde hiç hareket etmiyordu. Gece odamda uyurken nefes alıyor mu diye kontrol ediyordum. Çok feci bir şey miniğini kaybetmek. Ama kendinizi diğer yardıma ihtiyaç duyan kedilere kapatmayın. Sizin sayesnizde mutlu güzel bir hayat yaşamış kediniz
 
Önceki hayatım varsa kesin kediydim diyenlerdenim. Hatta bu satırları kucağımda kedim varken yazıyorum şu an. Çok üzüldüm, daha önce iki kedim öldü, hala acılarını taşırım. Allah'ın bize emanetleri onlar. Sabırlar diliyorum. Malesef hayvanların dili yok, bilemeyiz nereleri ağrıyor nasıl başında anlayabiliriz ki hastalıklarını? Çivi çiviyi söker, başka bir kedi almanızı tavsiye ediyorum samimiyetle.
 
Belki bir çoğunuz alt tarafı bir kedi diyecek. İnsanlar ölüyor çocuklar ölüyor diyecek ama inanın hiç bir farkı yok ailemden bir ferdi kaybetmiş gibi en yakın dostumu kaybetmiş gibiyim. Onu alana kadar kedilere karşı bir ilgi yoktu. Bir gün bir ilan gördüm sokakta bulunmuş bir bebek acil yuva aranıyor neden bilmiyorum o gözleri görünce içimden bir ses git onu al ve ona yuva ol dedi. Daha 20-25 günlüklü yavru kedi bakımından bi'haberdim. Veterinerden anne süt tozu aldım telefonumun alarmını kurarak 2 saatte bir biberonla besledim. Çevremdeki bir sürü insan sen yapamazsın ziyan olacak dedi ama hayır dedim biz birlikte yaşayacağız ve yaşadıkta. Birlikte uyuduk, birlikte oynadık. Hep ayak ucumda uyudu her sabah saat 5 gibi kafasınnı kafama sürter beni uyandırır ve onu sevmemi isterdi sevdim de hemde çok sevdim. 2.5 yıl birlikte mutlu bir yaşantımız oldu. Ta ki 2 hafta öncesine kadar oğlum da bir değiliklik farkettik yemek yemiyordu halsizdi. Veterinere götürdük idrar yollarında taş varmış tıkanmış sonda bağlandı idrar boşaltıldı serum ve ilaç takviyesi yapıldı 1 hafta sonra toparladı sonda çıktı ve tuvaletini rahat yapmaya başladı bizde iyileşiyor diye sevindik. İyiydide yine koşturmaya oyun oynamaya başlamıştı. 1 hafta sonra aniden kötüleşti sık ve kesik kesik nefes almaya başladı hiç hali yoktu ayakta bile duramıyordu hemen koştuk veterinere tahliller röntgenler serumlar. Böbrek yetmeliği dedi veteriner ama iyileşecek dedi. Dirençliydi iyileşecekti inanıyordum. Ertesi gün ciğerlerde sıvı biriktiğini öğrendik ama dakikalar geçtikçe daha kötü oldu veterinerden alıp eve getirdim orda stres oluyor daha da kötüleşir diye ama baktım ki her dakika daha kötü kucağıma aldım ve fakülteye götürmek için yola çıktım ama oğlum yolda daha fazla dayanamadı kollarımda can verdi. Hayatımda çok ölüm yaşadım annemi de kaybettim. Ölümleri hep erken yaşadım ben. Her sevdiğimi gömdüm o kara toprağa. Gözlerimdeki yaş tükenene kadar ağladım yeri geldi isyan ettim. Oğlumu toprağa verirken söz verdim bir daha almayacaktım dayanamazdım aynı şeyleri yaşamaya. Her akşam eve gittiğimizde karşılardı önce göbeğini sevip öyle girebilirdik eve yoksa küserdi. Şimdi bomboş kaldık. Aklımda hep aynı soru başka veterinerede mi götürmeliydim? Fakülteye daha erken mi gitmeliydim? Çok acı çektimi? Bir yerde bir hata yapmışım hissi bunu çıkaramıyorum aklımdan. Uyuyamıyorum acaba daha erken farketseydim şimdi hayatta olur muydu? İçim acıyor içimde keşkeler hiç gitmiyor. Belki bir dert değil bu dert bunun neresinde diyebilirsiniz. Sadece benzer durumu yaşamış olanlar nasıl atlattınız? Sabredip okuyan herkese teşekkürler....

7 yıl oldu kedim daha doğrusu oğlum öleli atlatamadım....
Kısırlaştırma hatası yaşadığınız şey, biz 10 yıl çektik oğlumla
Diyecek söz, teselli yok olsa kendime vereceğim
Hata sizin değil inanın, ben ilk zamanlar çok parçaladım kendimi benim yüzümden diye ama değil şimdi diyorum ki o 10 yıl yaşadıklarımın hesabını ahirette soracağım o kasap veterinerden, başınız sağolsun
 
Başınız sağolsun...
Bizde çok kedi,köpek kümes hayvanı,kuş çok besledik ..
Ve herhangi birinin ölümü gerçekten çok acı oluyor ..
Bahçede 10 15 tane kedimiz var..
Hepsini çok seviyorum..
Hele biri var ki ..
Doğduğu gün bulduk ..
Ölümün her türlüsü aci..
Gecicek ama zor oluyor .
 
Başın sağolsun canım. Eminim sen çok iyi bakmışsın. Şöyle düşün belki sahiplenilmeyecek sokağa bırakılacaktı, yarı aç yarı tok yaşayacaktı. 2.5 senesini güzel yaşadı, mutluydu.
 
Basiniz sagolsun ben de yasadim ne kadar kotu bir his oldugunu yasayan bilir ailenizden birisini kaybedersiniz, bunun insani hayvani yoktur ki...
Tek yasiyordum ben de 8 yillik yol arkadasimdi kapilarda karsilayan, hastayken basimi bekleyen... bir gecede hastalandi karaciger yetmezliginden kaybettim. 10 gun veterinerde yatti sabah aksam basinda bekledim. mesaiden cikip baktim ise geri dondum yeri geldiginde ama omru o kadarmis. 1 hafta yas tuttum en az ki onerim siz de kim ne der bakmadan kabullenin yasini tutun kaybinizin. esyalari tuyleri bile aci veriyordu ama kacmadim, hatta fotografini koydum bas koseye. en onemlisi de ona gozum gibi baktigim icin sokak kedilerine oranla iyi bir hayat verdigimi dusunup sukrettim. Emin olun sizin yavrunuz da cok sansliydi bu derece sevildigi icin.
4 yilin ardindan diyebilirim ki acisi derinde hep sakli ama komik hatiralari her firsatta hatirlaniyor hatta gulumseniyor bile her birine zamanla...
 
X