Dünya sadece sizinmiş gibi konuşuyorsunuz.Heryeri betona çevirip onların yaşam alanlarını ellerinden alan bizleriz.Ayriytten zamanında atalarımız bu hayvanları evcilleştirmişler.Şimdi hiçbiryerde yiyecek ve su bulma şansları omayan bu canlıların ne yapmasını bekliyorsunuz???İki lokma yemek bulma ümidyle oralardalar.Kendinizi onların yerine koymayı deneyin...Betonlarla kaplı biryerdesiniz ne su ne yemek var...
Hayır olur mu ne münasebet sen nasıl hayvan tüyüne pis dersin onlar senden temiz! Dünyadaki bütün insanlar kötü bir tek onlar iyi. Onların hepimizden daha çok yaşamaya ihtiyacı var hayvanlar insanlardan daha değerlidir! (İroni tabi ki)
Hanımefendi yapmayın Allah aşkına.. Ben yemek yemek için gidiyorum mesela. 20 30 tane kedi köpek oluyor. Yemeğimden veriyorum. Karınları tok olduğu halde yine geliyorlar. Kedilerle köpekler kavga ediyor mesela. Masaya sandalyeye zıplamaya çalışıyorlar. Yiyeceğim iki lokma ekmek zaten. Onu da huzurla yemek istiyorum, diken üstünde olmadan. Hayvanları düşünürken insanları unutmayalım lütfen!!
Ben size bir şey söyleyeyim mi? Bizim ülkemizdeki gibi hayvanseverler olduğu sürece bu ülkede hayvan düşmanı sayısı hep artacaktır.
Ben abarttığınızı düşünüyoum.Hiçbir restaurantın önünde 20-30 kedi köpek olmuyor.Masa altında bekleşen sokakta yaşamaya insan tarafından mecbur edilmiş canlıları düşünen onlara yemek veren insanlar sizin yaptığınız yorumları yapmazlar.
Ben leş gibi koku almak istiyorsanız toplu taşıma araçlarına binmenizi tavsiye ediyorum...Üzerine daha leş bir koku tanımam
dünya bizimmiş gibi konuşmuyorum , her yerin beton olmasıyla da çok alakası yok, yazın yaşadığım yer deniz kenarı , ağaçlık , yeşillik , ama gene her taraftan kediler köpekler çıkıyor, balık restaurantlarında zaten besleniyorlar , aç kalma gibi bir durumları yok ama sürekli masaların altında dolanıyorlar , hatta geçen sene bi tanesi masanın üstünden zıpladı, korkuyorum yani elimde değil
Bizim insanoglunun doğasında birçok özellik değişmeyen ve değişmeyecek şeyler var yaratilisimiz bu şekilde. Kediler de kendi dogalarinin gerektirdiği şekilde yaşıyorlar. Onlar doymaz az yer ama sık yerler bizim gibi 3 öğün değil. Bence onlarında bu şekilde yaratıldığını düşünüp daha az rahatsızlık duyabilirsiniz. Hatta hiç duymasaniz daha iyi tabi
İnsanlar yani bizim atalarımız şuanda sokakta yaşayan canlıları yani kedi ve köpekleri zamanında evcilleştirmişler.O dönemlerde bu canlıları kullanmışlar.Kedi de ,köpek te tabiatta yaşayabilme özelliklerini zaman içerisinde kaybetmişler.
Bu isin cozumu korkunun ustune gitmek.Ben öyle yendim .Hele yavru kediden daha fazla korkardim.Okul yemekhanesinde sandalye ustune cikip kendimi rezil etmisligim bile var
Sokakta oglumla kedi sevmeye bayiliyoruz.
Kedilere bayılırım 3 tane kedim var ama sizi anlıyorum benim de böcek (her türlü böcek büyük küçük farketmez, hatta kelebek) fobim var çünkü bu kontrol edilebilen bişey değil ama teslim de olunmaması gereken bişey. Böcek fobimi yenmek için bütün gençliğimin tatillerini olympos tarzı yerlerde ağaç evlerde geçirdim börtü böceğin arasında ve gerçekten çok maceralar yaşasam da (bayılmaya kadar giden korku atakları) yine de gitmeye devam ettim ve fobimde ciddi hafifleme var..Örneğin arı alerjim var çantamda adrenalin iğnesiyle geziyorum yani sokacak olsa ölüm tehlikem var, ama malum arılar heryerde özellikle bir kahvaltı masası klasiği bilirsiniz. Yine de kendimi tutuyorum içimden "bana bişey yapmayacak yapmayacak"diyorum biraz sakinleşiyorum ve gerçekten yapmıyorlar enteresan bir şekilde hiç arı sokması yaşamadım. Annemim kedi fobisi vardı, hatta sadece fobi değil nefret ediyorum kedilerden derdi abartmıyorum ve yavru kedi sahiplendim, aylarca kedi evin sadece üst katında yaşadı, sonra annem bir şekilde alıştı, hatta evlendiğimde kedimi bana vermedi, evlenince bi tane daha sahiplendim, boşanınca onu da yanına götürdüm, sonra ikinci evliliğimi yapınca ikisinden birini bile bana vermedi
Şu an o kedilerden biri 12 diyeri 9 yaşında ve annem onlarla birlikte uyuyo bildiğin aşık, ve artık bütün kedilere aşık, şu an benim evimde 5 yaşında bi minnoş daha var 2 günde bir onu da sevmeye üşenmiyo kalkıp geliyo, torunun olsa bu kadar gelmezsin diyorum vallahi gelmem diyo Yani biraz üstüne gitmeye çalışın o fobinin, aşamasanız da hayatınızı engellemeyecek seviyeye indirgeyebilirsiniz.
Haklısınız gerçekten. Bana kimse yardımcı olmaya kalkmadı yani çok korktular yardımcı olmaktan o denli korkuyorum ya. Mesela bi kedi korkusu yaşadım diyelim, o gece çığlık atarak uyanıyorum. Ailem çok korkuyordu bu durumdan o yüzden üstüme gitmek yerine hep beni koruyup kolladılar. Eşim yardımcı olmak istiyor şimdi ama ona da cesaretim yok.Kedilere bayılırım 3 tane kedim var ama sizi anlıyorum benim de böcek (her türlü böcek büyük küçük farketmez, hatta kelebek) fobim var çünkü bu kontrol edilebilen bişey değil ama teslim de olunmaması gereken bişey. Böcek fobimi yenmek için bütün gençliğimin tatillerini olympos tarzı yerlerde ağaç evlerde geçirdim börtü böceğin arasında ve gerçekten çok maceralar yaşasam da (bayılmaya kadar giden korku atakları) yine de gitmeye devam ettim ve fobimde ciddi hafifleme var..Örneğin arı alerjim var çantamda adrenalin iğnesiyle geziyorum yani sokacak olsa ölüm tehlikem var, ama malum arılar heryerde özellikle bir kahvaltı masası klasiği bilirsiniz. Yine de kendimi tutuyorum içimden "bana bişey yapmayacak yapmayacak"diyorum biraz sakinleşiyorum ve gerçekten yapmıyorlar enteresan bir şekilde hiç arı sokması yaşamadım. Annemim kedi fobisi vardı, hatta sadece fobi değil nefret ediyorum kedilerden derdi abartmıyorum ve yavru kedi sahiplendim, aylarca kedi evin sadece üst katında yaşadı, sonra annem bir şekilde alıştı, hatta evlendiğimde kedimi bana vermedi, evlenince bi tane daha sahiplendim, boşanınca onu da yanına götürdüm, sonra ikinci evliliğimi yapınca ikisinden birini bile bana vermedi
Yalan söyleyecek halim yok hanımefendi. Ben bir çay bahçesine gidiyorum onun önünde abartısız yirmi otuz tane kedi köpek oluyor. Ve orası oldukça yeşillik bir yer. Acıkmış oluyorum bir tane sandviç sipariş ediyorum. Onlara da yiyecek verdiğim halde yine gitmiyorlar üç taneyle beş taneyle bitmiyor ki 20 30 tane var dediğim gibi hepsi sırayla geliyorlar. Karınları doysa da yine gitmiyorlar kendilerince oyun oynamak istiyorlar masaya sandalyeye zıplamaya çalışıyorlar. İnanın ağzımdaki ekmeği yutamıyorum. Ayrıca nasıl bir insan olduğumu size ispatlamak zorunda değilim Allah biliyor o benim için yeter. Evimde bir tane tavşanım var onu dışarıda yaralı olarak buldum ve iyileştirdirdim. Şu an halen benimle. Ben bu forumda hayvan hayatı insan hayatından daha önemlidir diyen bile gördüm. Ne kadar yazsam da anlaşamayacağız iyi akşamlar.
Kusura bakmayın ama "yemek" yerken insanlar diken üstünde olmak zorunda mı? Nasıl bir mantık bu ya? Yiyecek vermek sorun değil isterlerse her gün yanımda onlara özel mama götüreyim. Yeter ki yemek yemek yerken insanları rahat bıraksınlar. Karınları doyunca da gitmiyorlar hanımefendi. Bu sefer de oynamaya çalışıyorlar masalara sandalyelere zıplamaya çalışıyorlar. İnsanlar oraya iki lokma yemek yemek için gidiyor. Huzurla yemeklerini yeme hakları var değil mi?Bizim insanoglunun doğasında birçok özellik değişmeyen ve değişmeyecek şeyler var yaratilisimiz bu şekilde. Kediler de kendi dogalarinin gerektirdiği şekilde yaşıyorlar. Onlar doymaz az yer ama sık yerler bizim gibi 3 öğün değil. Bence onlarında bu şekilde yaratıldığını düşünüp daha az rahatsızlık duyabilirsiniz. Hatta hiç duymasaniz daha iyi tabi
