Aslında nasıl anlatsam, bizimikiler aileyle pek karşılaşmak istemiyor. ben evi terk ettikten sonra babamın girişimşeri ile barıştık eşimle. babam beni kendi evime getirdi, eşimle arayı bulmak için. kaynana ve kayınpeder de geldiler. sonra kaynanam açtı ağzını," işte sizin yetişrtirdiiniz çocuk bu. evi terk edip gidiyor. okutmuşsunuz ama terbiye yok falan filan". babamın rengi attı tabi..ben burda daha fazla kalamıycm abinlere gidiyorum dedi ve gitti.
Sonra dedim ki babama: e babacım senin iki saniye tahammül edemediğin insanlara ben nasıl katlanacağım.kadın konuşmaktan bi haber çünkü. ne görgü görmüş ne bir sosyal ortam. lafının nereye gittiğini bilmeyen bir insana bu yaştan sonra biz mi nekaket öğreticez. o gündür babam sen evden taşınmadıkça ben bir daha buraya gelmem bunlarla aynı masaya oturmam diyor. Çünkü katlanılacak gibi değiller.
Sonra eşime giderken de, insanlara bir kez şans verilir. bu şansını iyi değerlendir. kızım sana emanet. bir dah üzersen yüzünü dahi göremezsin dedi. o aileyle karşılaşmamak için de gelmiyor anlayacağın.
ben de o günden beri bir kaç kez muhattab oldum onlarla..en son görümcemin yaptıklarından sonra da eşime ailenlegörüşelim, gidelim .. ama o benim annem falan dersen. ben artık senle de iplerimi kopartırım. sağlığım evliliğimden daha önemli dedim. şimdi konuyu pek açmıyor. muhtemelen olayları unutturma polikası izliyor..bayramda belki eşim için giderim onun dışında tamamen sildim onları hayatımdan.