Katılıyorum gerçekten
Eşimin yanında asla bişe demiyor çift karakter gibi.Eşimin yanında canım kızım aşkım bebeğimler havada uçuşuyor.Yani kaç kez söyledim içimden gelmiyor söyleyemiyorum ağzımdan çıkarsa söylerim daha bismillah dedim.Nişanlılıktan başladı yani bu tantana
Yani benim için ne sıkıntılar çekmiş annem var ona ağız dolusuyla anne diyebiliyorum.Ama eşimin annesi eşimi de çocukken bırakıp gitmiş içimden gelmiyor birkaç defa zorladım kendimi söyliyim diye ama yok yani çıkmadı ağzımdan.Yani anne kelimesi çok farklı bunu bence haketmek lazım bir bağ yok aramızda ben nasıl diyeyim.Diyemiyorum içinden gelmiyor dedikçe başka insanların içinde beni zorluyor.Görümcem gelmiş niye anneme anne demiyorsun ben hemen kaynanama dedim diyor.Ben de sen sensin benim karakterim farklı söylemek istemiyorum dedim asla laftan anlamıyorlar bilerek üstüme oynuyorlar.Kararlı bi duruşunuz olmadığından tekrarlıyor olabilir .. bir iki yoklar kararlı olduğunuzu anladığı an vazgeçer .. öncelikle siz kalben ne istiyorsunuz Anne demek mi ? Yoksa günümüz gelinleri gibi triplere girerek yani ne istediğini bilmeden daha tanımadan bir kaç anlaşmazlıkta soğuduğunuz için mi ?? Söylemek istemiyorsunuz.. Evli değilim ama mesela annemle babam nişanlandıktan bu yana 29 senedir hep teyze ve amca diyorlar birbirlerinin anne babasına... Bende evlenirsem anne baba demeyi düşünmüyorum.. Ve banada anne denmesini istemiyorum (yapı gereği resmiyeti çok sevenlerdenim de) en doğru kararı vereceğine inanıyorum
Gerçekten hislerimin tercümanı kendi annelerimize olan bakışımız.Herkesin annesi kendine güzel.Ben huzursuzluk olmasın incir çekirdeğini doldurmayacak şeyler için kavga etmeyelim dedikçe üstüme geliyorlar.Demek ki dediğiniz gibi insan içinde aynı kendinin yaptığını yapmak lazım
Öyle yapıyorum mecburen
İçinizden gelmiyorsa yapmayın böyle şeyleri ve kararlı olun.
İşte kendini yetiştirmiş biri olarak son cümlenize hayranım.Ben de emek vermediğim birinin bana anne demesini isteyemezdim.Annelik öyle bir hitap kelimesi değil çünkü.Can bağı bu hayat bağı
Ben de kesinlikle aynı şeyi düşünüyorum. 
Yani belki beni rahat bıraksa en azından daha ılımlı olabilirdim ama sanki ölüm kalım meselesiymiş gibi her defasında insan içinde beni zorlaması sinirimi bozuyor.İçimden gelse zaten söylerm doğru diyorsunuz.Hani dünyada ne dertler var bu takılacak bişe değil benim için.Ve annemin yanında bile beni şikayet eder gibi senin kızın bana anne demiyor diyince iyice soğudum
gerçekten annesi gibi sevebilen her fedakarlığı yapan kayınvalideler var ama dediğin gibi çok nadir bu.Bana samimi gelse ve gerçekten hissetsem ağzıma yük olmaz söylerim ama demek ki hissedemiyorum.Yani yanında büyümeyle alakası var mıdır bilmiyorum ama gelin olunca mecburmuşsun gibi davranılıyor ama damatlara bana anne de diyeni görmedim
Eve belki gerçekten anne babalık yapan kayınvalide ve kayınpeder vardır ama benim çevremde çok gördüğüm şey oğulları/kızları ile ters düştüğünüz anda haklı da olsanız içgüdü mü nedir kendi çocuklarının tarafında oluyorlar.
Bir de ben bu anne baba demeyi şöyle düşünüyorum, eskiden insanlar çok küçük yaşta evleniyormuş. Küçük yaşlarda kayınvalide, kayınpeder yanına gelirlermiş, bir nevi onlarında yanında büyürmüş. Acaba diyorum onun bir alışkanlığı mı
