Eşimi kırmak istemiyorum hiç. Bundan dolayı çekiniyorum kararımı söylemekte. Bir de maddi destek olarak kayınvalidem baksaydı çocuklara daha çok payım olacaktı. Ama hakkaten iyice düşününce olmaz, olamazzz... Hayatım hepten değişir o gelirse. Çünkü çok şeye karışan biri aşırı derecede eli sıkı mesela. Hadi laf çarpmalarını, beni üzen laflarını duymazdan geldim diyelim eşimle sinemaya gitmeme bile karışıyor en ufağından. 5 liralık kıyafet alsam ona bile karışıyor, kızıyor gider oluyor diye. O derece... İstediğim yere gidemiycem, istediğim gibi alışveriş bile yapamıycam. Ki seneden en fazla 5 kere çıkarım alışverişe, onu bile yapamıycam. Bazen eşimle film izleriz elele tutuşup, az da olsa bir kaç dakikalık romantik zamanlarımız oluyor, bunların hiç biri kalmayacak. Üstelik çocuklarım babannelerine daha çok bağlanıp benden uzaklaşacaklar. Çünkü daha çok küçükler. Bütün gün kadın programı izleyecekler :)) Ya da biri düşse mesela asla söylemeyecek kayınvalidem. Ben bundan da çok korkuyorum. 1 aydır bizde nerdeyse kızım alıyor minik sandalyesini balkona çıkıyor. "Anne alıştırma nolursun bak sen gidince yalnız kalıcam oğlanla ilgilenirken alır sandalyesini balkona çıkar" diyorum. "Bişey olmaz" diyor. Ve yine sandalyesiyle kızım ve kayınvalidem balkonda... Asla benim söylediklerime önem vermiyor. Herşeyin en iyisini o biliyor. Herşeyin en mükemmelini o biliyor. Kendimi sığıntı gibi hissediyorum bazen o evimize geldiğinde... Beni evde koca parası yiyen, beleşe oturan biri gibi görüyor.. Yıllarca bu konuda laf çarpa çarpa en sonunda ben de öyle hissetmeye başladım. Psikolojikman kendimi işe yaramaz biri gibi görmeye başladım. Elimde değil o denli bana empoze etti bunu... Offf offff susuyorummm ben... :çok üzgünüm:
