- 20 Nisan 2007
- 150
- 9
- Konu Sahibi Cesaretinbedeli
- #1
Merhabalar herkese...
2007 den beri bu sitenin üyesiyim. Zaman zaman bu topiği de takip ediyorum. Ve ilk defa bu topikte başlık açıyorum. Çünkü kafam inanılmaz karışık. ıçinden çıkamıyorum. Elimden geldiğince sıkıntımı özetlemeye çalışacağım... Kadınları yine kadınlar anlar diye düşünüyorum. Okurken kendinizi tamamen benim yerime koymanızı rica ediyorum. Belki bu başlıkta alacağım yorumlar hayatıma yön verecek. Benim için çok önemli yorumlarınız.
Ben 2 üniversite mezunuyum. Ama çocuklarım dolayısıyla şimdilik çalışmıyorum. 5 senelik evliyim. Eşimin ise iyi bir mesleği ve iyi bir kariyeri var. Ben çocuklarıma bakmak için çok zamandır çalışmayı hep erteledim. Daha önce 5 senelik bir çalışma hayatım olduğu için zaman zaman hep çalışma arzusuyla yanıp kavruldum resmen. Ev hanımlığı zor geldi. Evde durmak çoğu zaman sıkıntı verdi bana. Ayrıca yalan değil eşimi de gizliden gizliye kıskandım resmen. Sırf bu sebepten çok iyi bir yerde iyi bir konumda işe girdim 2 sene önce. Ama kızımın kreşte hastalanmasından sonra işimi içim acıyarak bırakmak zorunda kaldım. Şimdi kızım 3,5 yaşında ve 27 günlük bir oğlum var Allah bağışlasın... Ben oğlum 1 yaşına gelince yedinden çalışmak istiyorum. Hem yaşım ilerlemeden iş bulma şansım varken çalışmaya başlamak, hem de çocuklarımın geleceğine katkıda bulunmak için. Tabi bir de emekli olabilmek için. Bir eve 2 maaş girmesi çok daha iyi olacaktır yaşlandığımızda. Buraya kadar herşey normal biliyorum. Bir sorun yok gibi. Şimdi gelelim sadete...
Çalışırsam çocukları kreşe verme düşüncesi çok uzak geliyor bana. Çünkü 2 çocuğun kreş parasını düşününce çalışmamın bir anlamı kalmıyor. Bakıcı desem aynı durum. Bakıcıya da iyi bir maaş vermek lazım tabi bir de güven meselesi. Yaşadığım şehirde yalnızız. Eşimin işi için geldik buraya. Ve yakın zamanda ev aldık. Taksitleri çok ağır. Tamamen eşimin üzerinde bu yük. O'na yardım etmem gerekiyor. Zorlanıyor çünkü.
Yaşadığımız şehre çok yakın bir şehirde kayınvalidemler oturuyor. Ve ben çalışırsam çocuklara bakmak için koşa koşa gelecek biri kayınvalidem. Çünkü çok ama çok seviyor torunlarını. Eminim çok iyi bakacaktır. Evin işini ve yemeği de yapar eminim. Üstelik 5 kuruş para almadan yapacak bunları. AMA; yaklaşık 5 senelik evliliğimizde sürekli laf sokmaları, laf çarpmaları, yeri geldiğinde aileme bile laf söylemesi, namusuma bile laf uzatması, 5 senedir evli olmamıza ve eşimle çok mutlu olmamıza bunun yanında bir de 2 çocuğumuzun olmasına rağmen beni kabullenememesi, 1 haftalığına bile geldiğinde huzurumu kaçırması vs. var. Öyle zamanlar oldu ki, canıma tak etti yaptıkları,söyledikleri eşimden boşanmayı bile düşündüm o derece... Uzun uzun anlatsam sayfalar yetmez. Evet ben gerçekten çok iyi bir gelinim. Elimden geldiğince saygıda kusur etmedim bütün yaptıklarına rağmen. Çevremdeki herkes, beni tanıyan herkes benim sabrıma hayran kalıyor. Hal böyle olunca çok ama çok düşünüyorum. Hadi 2 sene falan idare ederim çocuklar büyüyünce biri anaokuluna biri kreşe gider diyorum. Ama bu sefer ya o gitmezse, tamamen bizde yaşamaya devam ederse diye düşünüyorum. Çünkü iki lafından biri "oğlumun evi" oluyor çoğu zaman. 1 haftalığına bile gelse evin hanımı o oluyor resmen, ben de misafir gibi oluyorum. Buna engel olamıyorum çünkü olmaya kalksam kavga çıkar, huzurum bozulmasın diye hep susuyorum. Çünkü eşimi çok seviyorum, evimi, ailemi çok seviyorum. Yeri geldiğinde azcık cevap versem dediklerine, işler iyice kötüye gidiyor. O yüzden susuyorum. Eğer bizde kalsa çocuklara baksa iyice sahiplenir mi evi diye düşünüyorum.
Başka bakabilecek kimse yok. Yıllar da hızla geçiyor. Yaşım ilerliyor. Bir yerinden başlamazsam çalışmaya iş bulmam bile güçleşecek ve istediğim gibi bir işte çalışamayacağım belki de. Evde oturmak ızdırap veriyor bazen. Bu arada ev hanımlığı kesinlikle çalışmaktan çok daha zor bunun da farkındayım. Ama görülmüyor yaptıklarım. Evde oturup koca parası yiyorum kayınvalideme göre.. Hadi onu takmasam, çocuklarım büyüsün de iyice okula başlasın ben öyle çalışayım desem 30 yaşımdan sonra iş bulmam çok güçleşecek. ıstediğim iş ise bankacılık. Ve biliyorsunuz yaş sınırı var bankacılıkta. Seneye girdim girdim giremedim şansım bitti. 27 yaşındayım şu an. Gelecek ay 28'den gün alacağım...
Offf kafam inanılmaz karışık arkadaşlar. Bazen çok şiddetli baş ağrısı yaşıyorum. Bu arada eşim de çalışmam taraftarı. Ve hakikaten kayınvalidem dışında hiç kimse bakamaz çocuklara. O şimdiden gün sayıyor benim işe başlayıp da, çocuklarıma bakması için... Bu arada eşimle paylaştıklarımız, geçirdiğimiz zaman da değişecek eminim.
Siz yerimde olsanız ne yapardınız? Çok açık anlatamıyorum burda ama hakikaten kayınvalimle aram hiç iyi değil. Herşeye ama herşeye karışıyor...Yaşadıklarımı, bana söylediklerini, çarptığı lafların ne kadar ağır olduğunu anlatmam için çok zamanımın olması gerekiyor ama bebeğim uynadı uyanacak. Siz anlayın artık, çoğumuzun başında...
Sizce ???
Şimdiden çok teşekkürler gelecek yorumlar için... Benim için çok önemli yorumlarınız...
2007 den beri bu sitenin üyesiyim. Zaman zaman bu topiği de takip ediyorum. Ve ilk defa bu topikte başlık açıyorum. Çünkü kafam inanılmaz karışık. ıçinden çıkamıyorum. Elimden geldiğince sıkıntımı özetlemeye çalışacağım... Kadınları yine kadınlar anlar diye düşünüyorum. Okurken kendinizi tamamen benim yerime koymanızı rica ediyorum. Belki bu başlıkta alacağım yorumlar hayatıma yön verecek. Benim için çok önemli yorumlarınız.
Ben 2 üniversite mezunuyum. Ama çocuklarım dolayısıyla şimdilik çalışmıyorum. 5 senelik evliyim. Eşimin ise iyi bir mesleği ve iyi bir kariyeri var. Ben çocuklarıma bakmak için çok zamandır çalışmayı hep erteledim. Daha önce 5 senelik bir çalışma hayatım olduğu için zaman zaman hep çalışma arzusuyla yanıp kavruldum resmen. Ev hanımlığı zor geldi. Evde durmak çoğu zaman sıkıntı verdi bana. Ayrıca yalan değil eşimi de gizliden gizliye kıskandım resmen. Sırf bu sebepten çok iyi bir yerde iyi bir konumda işe girdim 2 sene önce. Ama kızımın kreşte hastalanmasından sonra işimi içim acıyarak bırakmak zorunda kaldım. Şimdi kızım 3,5 yaşında ve 27 günlük bir oğlum var Allah bağışlasın... Ben oğlum 1 yaşına gelince yedinden çalışmak istiyorum. Hem yaşım ilerlemeden iş bulma şansım varken çalışmaya başlamak, hem de çocuklarımın geleceğine katkıda bulunmak için. Tabi bir de emekli olabilmek için. Bir eve 2 maaş girmesi çok daha iyi olacaktır yaşlandığımızda. Buraya kadar herşey normal biliyorum. Bir sorun yok gibi. Şimdi gelelim sadete...
Çalışırsam çocukları kreşe verme düşüncesi çok uzak geliyor bana. Çünkü 2 çocuğun kreş parasını düşününce çalışmamın bir anlamı kalmıyor. Bakıcı desem aynı durum. Bakıcıya da iyi bir maaş vermek lazım tabi bir de güven meselesi. Yaşadığım şehirde yalnızız. Eşimin işi için geldik buraya. Ve yakın zamanda ev aldık. Taksitleri çok ağır. Tamamen eşimin üzerinde bu yük. O'na yardım etmem gerekiyor. Zorlanıyor çünkü.
Yaşadığımız şehre çok yakın bir şehirde kayınvalidemler oturuyor. Ve ben çalışırsam çocuklara bakmak için koşa koşa gelecek biri kayınvalidem. Çünkü çok ama çok seviyor torunlarını. Eminim çok iyi bakacaktır. Evin işini ve yemeği de yapar eminim. Üstelik 5 kuruş para almadan yapacak bunları. AMA; yaklaşık 5 senelik evliliğimizde sürekli laf sokmaları, laf çarpmaları, yeri geldiğinde aileme bile laf söylemesi, namusuma bile laf uzatması, 5 senedir evli olmamıza ve eşimle çok mutlu olmamıza bunun yanında bir de 2 çocuğumuzun olmasına rağmen beni kabullenememesi, 1 haftalığına bile geldiğinde huzurumu kaçırması vs. var. Öyle zamanlar oldu ki, canıma tak etti yaptıkları,söyledikleri eşimden boşanmayı bile düşündüm o derece... Uzun uzun anlatsam sayfalar yetmez. Evet ben gerçekten çok iyi bir gelinim. Elimden geldiğince saygıda kusur etmedim bütün yaptıklarına rağmen. Çevremdeki herkes, beni tanıyan herkes benim sabrıma hayran kalıyor. Hal böyle olunca çok ama çok düşünüyorum. Hadi 2 sene falan idare ederim çocuklar büyüyünce biri anaokuluna biri kreşe gider diyorum. Ama bu sefer ya o gitmezse, tamamen bizde yaşamaya devam ederse diye düşünüyorum. Çünkü iki lafından biri "oğlumun evi" oluyor çoğu zaman. 1 haftalığına bile gelse evin hanımı o oluyor resmen, ben de misafir gibi oluyorum. Buna engel olamıyorum çünkü olmaya kalksam kavga çıkar, huzurum bozulmasın diye hep susuyorum. Çünkü eşimi çok seviyorum, evimi, ailemi çok seviyorum. Yeri geldiğinde azcık cevap versem dediklerine, işler iyice kötüye gidiyor. O yüzden susuyorum. Eğer bizde kalsa çocuklara baksa iyice sahiplenir mi evi diye düşünüyorum.
Başka bakabilecek kimse yok. Yıllar da hızla geçiyor. Yaşım ilerliyor. Bir yerinden başlamazsam çalışmaya iş bulmam bile güçleşecek ve istediğim gibi bir işte çalışamayacağım belki de. Evde oturmak ızdırap veriyor bazen. Bu arada ev hanımlığı kesinlikle çalışmaktan çok daha zor bunun da farkındayım. Ama görülmüyor yaptıklarım. Evde oturup koca parası yiyorum kayınvalideme göre.. Hadi onu takmasam, çocuklarım büyüsün de iyice okula başlasın ben öyle çalışayım desem 30 yaşımdan sonra iş bulmam çok güçleşecek. ıstediğim iş ise bankacılık. Ve biliyorsunuz yaş sınırı var bankacılıkta. Seneye girdim girdim giremedim şansım bitti. 27 yaşındayım şu an. Gelecek ay 28'den gün alacağım...
Offf kafam inanılmaz karışık arkadaşlar. Bazen çok şiddetli baş ağrısı yaşıyorum. Bu arada eşim de çalışmam taraftarı. Ve hakikaten kayınvalidem dışında hiç kimse bakamaz çocuklara. O şimdiden gün sayıyor benim işe başlayıp da, çocuklarıma bakması için... Bu arada eşimle paylaştıklarımız, geçirdiğimiz zaman da değişecek eminim.
Siz yerimde olsanız ne yapardınız? Çok açık anlatamıyorum burda ama hakikaten kayınvalimle aram hiç iyi değil. Herşeye ama herşeye karışıyor...Yaşadıklarımı, bana söylediklerini, çarptığı lafların ne kadar ağır olduğunu anlatmam için çok zamanımın olması gerekiyor ama bebeğim uynadı uyanacak. Siz anlayın artık, çoğumuzun başında...
Sizce ???
Şimdiden çok teşekkürler gelecek yorumlar için... Benim için çok önemli yorumlarınız...
