En başından sınır çizmediğin sürece sonuçlarına katlanmak zorundasın. Mecburiyetten evliliğimin ilk 4 yılı aynı apartmanda oturdum. Aynı apartmanda 1 hafta 10 gün birbirimizi görmediğimiz oluyordu. İlk aylar sizin gibiydi. Oğlunu kıskandığını hissediyordum. Akşam olunca x (oğlu) işten gelince gelin burda yemek yiyip gidin diyordu. Yemeğimi ben zaten yapıp evime yetişiyordum. 1oldu 2 oldu 3 4 5 derken huzursuz hissettim ve ben zaten yemeğimi yapıyorum kendi karnımızı doyuramayacaksak neden evlendim ki.
Herkes evinde yesin arada birbirimizi davet ederiz tabi ki dedim. Art niyetli değildi belki bu konuda ama yetersiz hissettiriyordu. Sonradan alıştı bu duruma. Kapımıza ya da apartmanın dışından ışığımıza bakıp evde olup olmadığımızı anlamaya çalışırdı. Biz de yeni evliydik haliyle gezip dışarı çıkıyorduk. Her çıktığımızda haber mi verecektik. Bu şekilde söyledim. Dışarı çıktığımızda bazen şehir dışına çıktığımızda uyumaz bizi beklerdi. Şu saatte geldiniz vs derdi. Giderken nasıl haber vermiyorsak gelirken de gerek yok dedim.
Bebeğimiz oldu onlar apartmandan taşındı. Şimdi de bebek yüzünden inanılmaz bunaltıyorlar. Karışmıyor falan ama yapma dediğim şeyi ısrarla yapmaya devam ediyor. Çocuk doğdu eve geldik tutturdu hergün yıkayacağız diye. bir kadın çağırdı yıkamak için. İlk ve son bu dedim artık darlamasın sussun diye. Kadın geldi tecrübeli olduğu için yıkadı. Yanımda kadın giderken ısrarla tekrar soruyor ne zaman yıkarsın bir daha diye.
Kadına kaş göz attım mecburen. Başka gerek yok gerisini ben hallederim kimse dokunmasın ben yıkarım çocuğumu dedim. Utanıp sustu.
Yani baştan sert sınırlar koymazsanız ileride uğraşırsınız.
Şimdi ne alo müsait misiniz demeden gelebiliyor ne de bu konularda ısrar edebiliyor. İlk zamanlarda idrak sorunu yaşıyorlar sanırım oğullarının evlendiklerine dair. Sanki gelin olan çevresini memleketini değiştiren ben değilmişim de eşimmiş gibi davranıyordu. Oğlum bunu sevmez bunu yapmaz vs
Henüz 9 aylık evliyim başka şehre gelin gittim ve kendi ailem çevrem yok. Sadece eşimin ailesi ve akrabaları. Evliliğimin ilk 6,7 ayı hayatımın en kötü dönemleri bana göre cicim ayı nedir inanın bilmiyorum. Vajinusmus belası ile uğraşırken bir yandanda eşimin ailesi ile uğraştım. Zaten yeni bi şehre, yeni bi kültüre, evliliğe alışmaya adapte olmaya çalışıyordum. Ama ne yazık ki buna izin vermediler. Kayınvalidem oğlunu benden kıskanmaya başladı ne hikmetse ilk aylar her akşam ararlardı. Her hafta sonu arayıp beklerlerdi sürekli davet ederlerdi, bize gelmek isterlerdi. Eşimle geçirebildiğim ne bi özel alanım oldu aylarca ne de anım varsa yoksa ailesi. Artık eşimle kavgalar etmeye başlamıştım biz ne zaman vakit geçireceğiz sorunlarımızı böyle nasıl çözeceğiz sürekli ailene gitmekten yoruldum, sıkıldım, bunaldım diye diye. Kaldı ki ailesine asla yetmiyordu gelmiyorsunuz, aramıyorsunuz hep bi yetersiz hissettirme çabası hep memnuniyetsizlik. Kayınvalidem her gün görüntülü arardı beni artık o kadar bunalmıştım ki sesini dahi duymak istemiyordum. Çünkü sürekli hesap sorar gibi her gün naptık nettik şu kadar gün aramadınız vs vs. Mecburiyet hissettiyordu bana. Başlarda sevdiğim kadından 6 ayda deli gibi soğudum, bunaldım, sıkıldım. Artık hiç bir şey yapmak gelmiyor içimden eşimin hatrına yapıyorum çoğu şeyi. Zaten eşimde her şeyin farkına vardı sonradan bana hak verdi. Kayınvalidemin kızı yok hep anne kız olmak istemiş ama bana sürekli laf sokması sanki oğlunu çalmışım gibi davranması beni kıskanması sürekli kontrol çabası beni ondan soğuttu. Artık istesemde anne kız gibi olamam. Kötü olma pahasına sınırlarımı iyi kötü çizdim onlarda anladı. Çünkü kayınvalidem evime sürekli çat kapı gelmek istediğini söylüyordu ararsa haber verirse aramızda mesafe hissediyormuş. Güzelce anlattım çat kapı istemediğimi ama bu baskı hala var. Gelmiyorlar ama öyle gelmek istiyorlarmış. Çocuk olunca çat kapı geliriz artık diyorlar düşünün. Zaten düğünde takılan takıları, paraları bize vermediler bana takılan takılarda dahil ordan dolayı kırgınım ama bunu aştım. Asıl mesele ben ne derece yakın olmalıyım sizin tecrübeleriniz nelerdir. Kayınvalidem beni hem oğlundan hemde genel olarak kıskanıyor. Evime ne aldıysam düğün sonrası aynılarını aldı güya borcun içindelerdi. 500 binlik ev eşyası aldı bende beğenmediği alma dediği her şeyi almış evlerimiz aynı gibi oldu düşünün. Anne kız gibi olunabilir mi? Burdan dem vuruyor hep kızım olmadı diye. Üstümde sorumluluk hissediyorum kızı olmam gerekiyormuş gibi. Ve ne derece yakın olmalıyız sizce. Genelde haftads bir kesin görüşürüz. Ortamına göre düğün, misafirlik vs bu bazen iki, üç bile olur ama gel gör ki hala gelmiyorsunuz görüşemiyoruz der. Tavsiyelerinize aşırı ihtiyacım var
