biliyosunuz eşimin ailesiyle yaşıyoruz....geçende demiştim diğer konumda cumartesi eşim beni annemlere bırakcaktı iş çıkışı oraya gelcekti kalıcaktık ikimiz..giyindik çıkarken kaynanam" nereye "dedi "beni annemlere bırakcak "dedim.."anne sizde gelin akşam çay içeriz "dedim cevap " gelmemiz lazım zaten annenle konuşucaklarım var babanda babanla konuşcak "dedi imalı imalı..ve benim sinirlerim boşandı...ne konuşacaksın noluyor dedim ses etmedi ...neyse annemlere gittim ağladım böle böle dedi diye onlarda çok kızgı bana bi huzur vermediği için..artık kabak tadı verdi kiralık ev bulup çıkıyosunuz biz eşyanızı alırız dediler saolsunlar bayağa karar vermiştik..akşam geldiler kavga oldu ben bağırdım çağırdım çünkü artık burama kadar gelmişti babam kayınpederim kaynanam annem falan konuştuk bazı şeyleri kaynanam özür diledi bugün evde çıkarken dediğim çok yanlıştı alan dedi ..kocasını aramış hemen ben evden hırlsa çıkınca o laftan sonra..ben böle bi hata yaptım demiş kayınpederde bağırmış çağırmış ona...kaynanam anneme benei şikayet etmiş misafir gelince odaya kapanıyomuşum..resmen iftira...yanlızlığa alışık biri olarak her akşam gelen misafirlerini kafam götürmediği için 2-3 dk lına odama gelip geri yanlarına gidiodum bunu abartmışta abartmış...sonra ben ailemin yanına 1 haftalına kalmaya gidiyorum arada .çünkü psikolojikmen ççktüm kolay değil bir yaşamak ..gidip kafa dinliyodum..bunu şikayet etmiş yok evinde alışamaz falan diye..bende herkezin içinde sinir krizi geçirdim ufak da olsa bayağa bi savundum kendimi ..orası benim evimmide benimseyecem tek birşey mi var bana ait o evde koltuklar beyaz eşyalar benimmi de sevip vebimseyecem kendi evim gibi dedim...babam kaynatama yazın çıksın bunlar dedi..o da çıksınlar ama bizden çoook uzak olsunlar dedi...öyle böyle mecburen eşimin ve ailemin yazın o evde çıkıcaz sözüyle bu eve geldim yine ama sanmıyorum bu yaz çıkıcamızı eşim asla kiraya çıkmıyor ev almak da kolay değil öyle böyle geldim bu eve....ama cehennemmi belli değil..koskoca kayınpeder benle konuşmuyor ..çock gibi benim olduğum odaya bile gelmiyor...ben oturma odasında eşimle tw izliyorum yemeğini yiyip odasına gidiyor yatıyor..kaynanam bağıra bağıra niye böle yapıyon gel aşkım diyor kocasına bana bakarak üflüyor..ben şaşkınlıkla koskoca insanların bana yaptıklarını izliyorm anlam vermeye çalışıyorum...bu akşam dedim büyüklük bende kalsın" baba çayın bitmiş doldurayım mı " dedim " yok" dedi...kızına dedi doldur diye....al işte....artık yaşanmıyor...bitti hepsi kafamda kalbimde...elim kolum bağlı gidemiyorum...nereye gidicemki zaten..ailem hergün arıyor iyi ol takma boşver biz burda rahat edemiyoz diyo..ama şu yaşananları bilmiyolar..aslında söylemekten bıktım onlara içime kapandım artık ...kendimi savundum diye suçlu oldum...bu evde yemekde yiyemiyorum artık ben yerken bişe düşünürler diye...kaynanamda benle konuşmuo bende konuşmuyorm ..huzurum yok...yoruldum ..7 ay da çok yordunuz hakkımı helal etmiyorum
kiyamam ben sana taze gelin:))
Hem üzüldüm hemde, şu yemek yiyemiyorum demene güldüm:))
Ben olsaydım, herhalde açlıktan öldürdüm:)
Konuşmamalari belki daha iyidir, bu yüzden taşinmaniz hızlanır.
Cok üzücü böyle küçük çocuklara, gençlere kötü davranıyorlar ya, Allahdandami korkmuyorlar.
Yapacağın tek şey kafgadan uzak ve kesinlikle müdahale etme artik!
Yoksa suçsuzken suclu duruma düşersin, eşinin gözünde:)
Yine arada bir, cayini doldur, saygida kusur etme. Elbet iyilik iyi kişinin tarafina gecer.
Ve eşin böyle olmayacağını o kafasına sokar.
Misafirler geldiğinde ben baba evinde ikin, iki dakika bile inmezdim be, gördünümu hicde baba evi gibi tatli degil.
Başda kandiriyorlar, kendi kızımız, gözümüz gibi bakarız ama sonrs
Sen iyi ol belki bir gün utanirlar, gerci millete utanma yokki
